Κυριακή απόγευμα κι εγώ με την κιθάρα αγκαλιά.

Να παίξω τραγούδια να στείλω. Κάπου… Ελπίζοντας να βρουν το δρόμο, σαν τα ταξιδιωτικά περιστέρια που κάποτε βρίσκανε το δρόμο και πήγαιναν τα γράμματα. Εγώ θα στείλω τραγουδάκια. Πάνω στα σύννεφα. Θα τα πάρει ο αέρας και θα φτάσουν. Ε, δεν θα κάνουν και κανένα υπερατλαντικό ταξίδι!

Μα εσύ το χέρι κράτα μου στα σκοτεινά… Έλα κοντά, να σου μιλήσω, για αυτά που μέσα δεν χωράνε πια…

Τα συναισθήματα κάποτε δεν χωράνε πια. Γυρεύουν να βγουν στο φως. Να γίνουν λέξεις.

Και τι να κάνω απόψε; Που θέλω τόσο πολύ να σε δω…

Θέλω να σε βλέπω όταν κοιμάσαι
να σου λέω να ντύνεσαι καλά
Να κλαίω κι εγώ όταν λυπάσαι
να βρίσκεις τα τραγούδια μου φτηνά…

Αλλά μας ενώνει και μας χωρίζει ένας χρόνος αδυσώπητος, που τελειώνει και ξανά μένουμε μόνοι…

Κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο…

Αν κι εγώ τις έχω κόψει αυτές τις κακές συνήθειες…

Και κάνω μιαν ευχή… Αφού το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ότι ο έρωτας δίνει φτερά…

Το ακούς ήλιε μου;

Σε δέκα μέρες θα ατενίζω το Λυβικό και στου ανέμου το άνοιχτό παράθυρο θα με σεργιανά ο καιρός…

Στη Νότια Κρήτη.

Απ' την αρχή πλάθοντας όνειρα
στο βλέμμα σου θωρώ
βράχους σπηλιές και μέρη απόμερα
μέσα τους να χαθώ…

Τι να κάνω που ονειρεύομαι και πλάθω όνειρα; Αυτές τις κακές συνήθειες δεν μπορώ να τις κόψω ποτέ… Αλλά μάλλον καλές συνήθειες είναι που εξελίσσονται σε κακές όταν δεν βρίσκουν έδαφος να καρποφορήσουν. Δεν με πειράζει. Μου φτάνει που καρποφορούν μέσα μου.

Στων ματιών σου το έργο θα παίξω… Τώρα που πήραν φωτιά όλα όσα είχα… Τώρα που…

Η σελήνη γεμίζει

και τα αστέρια γελούν

άρωμα βροχής μυρίζεις

και τα σύννεφα φωτίζεις

για να περπατούν,

για να περπατούν

για να περπατούν…

κι είναι νύχτα εδώ, κι εγώ δεν ξέρω που να πάω, χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ’ αγαπάς…

Πες το… Δυο λεξούλες είναι μόνο… Καμία δυσκολία… Όταν βγαίνουν απ’ την ψυχή μας δεν είναι δύσκολες…

Όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου…

Και στα μάτια σου, τα καστανά, τα χωρίς λογική…

Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο
και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους
απλώνει σαν λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη
πετρωμένη…

Πετρωμένες οι ανάγκες μας, μάτια μου…

Κι η καλοσύνη των καστανών ματιών…

Ρωτώ κι απάντηση δεν πήρα…

ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου….

Στης Γραμβούσας τα’ ακρωτήρι, με μια πονεμένη καρδιά που φορά τα μαύρα ρούχα και ακροβατεί με κόντρα τον καιρό... Πληρώνοντας την τιμή για αυτό της το θάρρος…

Και το τραγούδι παραμένει στα χείλη μου… Αγαπημένο τραγούδι… Μέσα στα 10 πιο αγαπημένα μου, να μπορούσα να διαλέξω 10 που τα αγαπώ περισσότερο, αυτό θα ήταν σίγουρα.

Αυτό:

Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.

Και κάθε μέρα από βραδύς
ντουγιουρντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.

Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυό χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.

Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυο του μάτια.

Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.

Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.

Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.

 Και ένα τοπίο που βλέπαμε μαζί,σαν γραμματόσημο,για το ταξίδι...Σε μια φωτογραφία, κάποια Παρασκευή...

Να και το βιντεάκι: