Αριστερα  της παραλιας  απεναντι στο Δρυονησι. Μια συσταδα βραχων.

Στο βαθος  να λιαζεται η Ναξος.

Το φεγγαρι παραδοξο μεταφυσικο σουρεαλιστικο πεντε και κατι  το

 απογευμα , ν’αχνοφαινεται να στεφανωνει τον Δρυο και το απεναντι ερημονησι.

Η  θαλασσα βαθια γαλαζια ,ποτε απανεμη , ποτε παιχνιδιαρα.

Η παραλια  με χαλικια σε  λιγες μεριες , την αμμο στις περισσοτερες.

Η αιωνια θαλασσα.

Απο ποια  αχλυ μυθικη  πεφτουν στην αγκαλια της;

Συλλεγουν τον πλουτο της;

Αρμονικα  γλαροι και βαρκες.

Θαλασσοπουλια  και διχτυα.

Ηρεμια  γαληνη. Αρμυρα και ηλιος.

Ο γλαρος   ξεχωριζε  απο το σμηνος. Ποτε με το πεταγμα του το μεγαλοπρεπο

Ποτε  με τις καταδυσεις του στην  θαλασσα ,ποτε με το λικνισμα του

Μεταξυ  του θολου  και του νερου.

Περηφανος  καταλευκος  αγερωχος.

Δεσποζε  στην συσταδα  των βραχων  , κυρης τους.

Περπατουσε  απεναντι απο τα τραπεζια της παραλιας, με τον χαλκινο  κορμο της λαμπας,   απομειναρι  αλλων  καιρων.

Το ταβερνακι   θυμιζε  δεκαετια ανθρωπινη.Με τα  παρτερια του  τα φυτεμενα

Τ’ασβεστωμενα.

Ομοια  ο τοιχος  ο χαμηλος  τα πεζουλια. Ουτε  δεκα μετρα αποσταση  απο την θαλασσα…

Ο γλαρος  εποπτευε την κολυμβητρια  που εσκιζε το νερο με χαρη  .

Ευρωστη  χαμογελαστη  ευγενικη φιγουρα.

Λωρα την καλουσαν οι γυρω της.

Ισως  και ο γλαρος  ο περηφανος  στα βραχια.

Δρυος και Δρυονησι.

Μερικα χιλιομετρα  διαδρομης απο την Ναουσα.

Εκει που ειχε βγαλει  η  μοτοσυκλετα  πριν ενα καλοκαιρι.

Οδηγημενη  απο αρχεγονη  φυγη ,αναζητηση  παραμυθιας.

Ποιος δρομος  ποιοι θεοι  οδηγησαν  κι αυτο το καλοκαιρι στον Δρυο;

Η χαμογελαστη ανεμελη  παρεα  στο απεναντι τραπεζι  με τις ομορφες

Βορειες  υπαρξεις  , δεν ειναι σε θεση ν’απαντησουν.

Ο γλαρος του   μπορει.

Η λατρεμενη  μοτοσυκλετα  που ξερει την διαδρομη μπορει…

Βραδυα της Ναουσας  στα ομορφα  καλντεριμια της , τα νυχτερινα τα Βακχεμενα.

Νυχτες  αστροφωτες  φορτωμενες μνημες παθη ονειρα…

Ξημερωματα  συντροφευμενα με σελιδες  γραμμενες  και αγραφες…

Πυλες  της Φωτιας  του Πρεσφιλντ  και  δικες…

Γλαρε  που καταδεχεσαι τους στεριανους και βαδιζεις  για λιγο αγερωχος περηφανος διπλα τους, που λικνιζεις  το  το ρυθμικο σου πεταγμα απο πανω τους, που βουτας  στα κυματα λιγες δεκαδες μετρα μακρυα τους.

Γλαρε του Δρυου που στεφανωνεις με τις φτερουγες σου τους ηλιοποτες.

Γλαρε ομορφε περηφανε.

Δικος  τους  και δικοι σου πια.

Μερος του τοπιου.

Τα βοτσαλα  το ερημονησι  η τρυφερη γαλαζια απεραντοσυνη.

Μια δρακα  γης  ριγμενη στο πελαγο

Οι ανθρωποι με το λιγο γελιο  με το ζεστο χαμογελο.

Αυτοι που ηρθαν  να βρουν περισευμα.

Ανακαρας  ηλιου    κοκκινου κρασιου.

Των μυστικων  του Κρατους του Ποσειδωνα.

Επιτιμοι πολιτες του αναγορευτηκαν ,παντοτινοι υπηκοοι.

Γλαρε  ομορφε  περηφανε…