Πολλά καλοκαίρια πριν, καλύτερα να μην πω νούμερο, στο πρώτο μου ταξίδι στην Σαντορίνη. Φοιτητές, τότε, μέναμε σε σκηνούλα στο γνωστό κάμπιγκ στην Περίσσα. Αν και χωρίς πολλά λεφτά, γυρίσαμε με το λεωφορείο όλο το νησί και λόγω του νεαρού της ηλικίας δεν αισθανόμασταν ούτε κούραση, ούτε δυσφορία με τις συνθήκες αυτές των διακοπών που τώρα ούτε τις διανοούμαι. Τώρα πια, θέλω το δωματιάκι με το μπάνιο στο Φηροστεφάνι, με βεράντα που να κοιτάει στην καλντέρα ενώ δεν με χαλάει και το τζακούζι (είχα και στο χωριό μου, βλέπεις) και βέβαια απαραίτητη είναι η ενοικίαση αυτοκινήτου για τις άνετες μετακινήσεις στις παραλίες και το απαραίτητο ποτάκι στην Οία. Έχουν και τα “γεράματα” τα καλά τους…

Μία των ημερών, είπαμε να πάρουμε το καραβάκι από τον Αθηνιό, για μια βόλτα στο μικρό κατάμαυρο ηφαιστειακό νησάκι που βρίσκεται καταμεσίς του κόλπου της Σαντορίνης και στο απέναντι νησάκι τη Θηρασία (δεν τη λέω Θηρασιά μην με πάρει στο μεζέ ο Ζαρατούστρας). Μετά τον περίπατο στο σεληνιακό κατάμαυρο τοπίο της Νέας Καμμένης με το ενεργό ηφαίστειο να ξεφυσά λευκό καπνό που μύριζε θειάφι, όποιος ήθελε έκανε μια βουτιά στα ιαματικά “χοτ σπρινγκς” τα οποία μόνο “χοτ” δεν ήταν στην αρχή αφού το πλοιάριον σε άφηνε καμμιά κατοσταριά μέτρα από την ακτή όπου ανάβλυζε το ζεστό νερό. Έτσι και ενώ ήσουν προετοιμασμένος για χλιαρό χαλαρωτικό νεράκι, μόλις έπεφτες τον δάγκωνες κανονικά από την παγωμάρα του Αιγαίου και τα χέρια σου πήγαιναν σαν τα πόδια του Μπιπ-μπιπ όταν το κυνηγούσε το Κογιότ μέχρι να φτάσεις κοντά στην ακτή.

Κατόπιν, το καραβάκι μας ξέβραζε στο λιμανάκι της Θηρασίας, η οποία είναι μια μίνι Σαντορίνη ως προς την γεωμορφολογία, δεν έχει όμως καμμία σχέση ως προς την τουριστική υποδομή και τα χαϊλίκια. Ο οικισμός του νησιού, ο Μανωλάς, είναι ένα απλό κυκλαδίτικο χωριουδάκι που όμως η θέα του είναι ίσως καλύτερη από αυτή που έχει το Ημεροβίγλι, λόγω του ότι βρίσκεται στην άκρη της καλντέρας όπου και ανεβαίνεις είτε με μουλάρια είτε ποδαράτα, και απλώνεται μπροστά σου όλη η Σαντορίνη…

Στο καραβάκι αυτό λοιπόν, μαζί με τους άλλους τουρίστες επέβαιναν και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γάλλων, σίγουρα πάνω από 80 ετών ίσως και κοντά 90, πολύ κομψοντυμένοι, με τα μπαστουνάκια τους, τα καπελάκια τους και με τη ζακετούλα τους, αυγουστιάτικη μέρα μεσημέρι! Και μόνο η παρουσία τους σε τέτοιο τουρ θα ήταν μάλλον απίθανη σε συνομηλίκους τους έλληνες. Δεν περπάτησαν βέβαια πάνω από πενήντα μέτρα στη Νέα Καμμένη, ούτε φυσικά βούτηξαν στη θάλασσα. Απολάμβαναν όμως πολύ τη θαλασσινή διαδρομή. Κατέβηκαν στη Θηρασία, στο λιμανάκι μόνο όμως, γιατί δεν ήταν δυνατό να ανέβουν σε μουλάρια, πόσο μάλλον να ανέβουν τα σκαλοπάτια όλου του γκρεμού. Κάθισαν σε ένα από τα δύο ή τρία ταβερνάκια του λιμανιού, είχε μεσημεριάσει και θές οι περίπατοι θες το μπάνιο είχαμε πεινάσει σα λύκοι και καθίσαμε κι εμείς σε ένα τραπέζι κοντά τους. Έβλεπες τους υπέργηρους Γάλλους κομψούς και εύθραυστους και έλεγες ότι το πολύ να φάνε καμιά κολοκυθάκια βραστά με πιλάφι ανάλατο και να πιουν μεταλλικό νερό “κατάλληλο για δίαιτα πτωχή σε νάτριο”. Αμ δε! Ο παππούς και η γιαγιά του δώσανε και κατάλαβε! Αρχίσανε με διάφορα ορντέβρ, χταπόδι ψητό, καλαμαράκια, γαριδούλες, τυροκροκέτες, ντοματοκεφτέδες με τη συνοδεία ούζου. Ε, λέω από μέσα μου, και πολύ τους είναι. Μόλις καθαρίσανε τα ορεκτικούλια και στραγγίξανε και την τελευταία σταγόνα ούζου, να σου και έρχονται οι σαντορινιές σαλάτες, σαν τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, που τις ακολούθησαν δύο πιατέλες σαν σκάφες με κάτι ψητές ψαρούκλες τουλάχιστον ένα-διακόσια εκάστη, να! με το συμπάθειο (η έκφραση συνοδεύεται και από την κατάλληλη χειρονομία) μαζί με δύο (ναι, δύο) μπουκάλια κρασί σαντορινιό λευκό ξηρό “Αθήρι”. Αφού έφαγαν και ήπιαν το σκασμό, ακολουθεί το γλυκό, αν θυμάμαι καλά καρυδόπιτα με παγωτό και πιατέλα με φρούτα. Τα παππουλίνια ξεπάστρεψαν και το γλυκό, και ολοκλήρωσαν με κονιάκ (ναι, κονιάκ καταμεσήμερο καλοκαιριού) σε κολωνάτο πομπέ ποτήρι και διπλό ελληνικό καφέ. Ο παππούς έβγαλε και ένα υπερμεγέθες πούρο Αβάνας και το άναψε ενώ και η γιαγιά δεν πήγε πίσω, έβγαλε και άναψε και αυτή ένα πουράκι ενώ απολάμβαναν το κονιάκ και τον καφέ τους.

Και δεν ξέρω βέβαια, αλλά κάτι μου λέει ότι, όσο τους έπαιρνε, δεν θα είχαν παραιτηθεί ούτε και από τις υπόλοιπες χαρές και ηδονές της ζωής. Είπατε τίποτα;