Κρήτη μου, όμορφο νησί,

κλειδί του Παραδείσου,

θεριό ανήμερο εσύ,
βγες να σε χαιρετήσουν.

Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο,
αριστερά μιαν άλλη,
τους παζεις τη βροντόλυρα,
για να χορέψουν πάλι.
 

Όταν σε βλέπω στέκομαι,
το μπόι χαμηλώνω,
το βούισμα σου γεύομαι,
κι απ' τις φωνές σου λιώνω.

 

Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο,
αριστερά μιαν άλλη,
τους παζεις τη βροντόλυρα,
για να χορέψουν πάλι.
 

Αντάρα πιάνει στα βουνά,
τ' αγρίμια δίνουν όξω,
κι όταν αστράφτει και βροντά,
βγαίνεις ουράνιο τόξο.

 

Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο,
αριστερά μιαν άλλη,
τους παζεις τη βροντόλυρα,
για να χορέψουν πάλι.

Σας ξεκινάω τραγουδιστικά-ή μάλλον στιχουργικά, το βιντεάκι θα έρθει στο τέλος του post-αν και δεν άκουσα καθόλου Κρητικά τραγούδια όσες μέρες ήμουνα στην Κρήτη.

Δυστυχώς, από σήμερα, νωρίς το πρωί, ήρθα πάλι στην κόλαση...Αλλά μήπως τελικά το ότι ζω σε αυτή την κόλαση με κάνει και λατρεύω κάθε παραδεισένιο μέρος που βρίσκομαι και μου φαίνονται όλα τόσο ονειρικά;

Τίποτα τελικά δεν είναι δεδομένο. Και μόνο που αξιώθηκα και έφυγα, αυτές τις λίγες μέρες, μια χαρά είναι.Και δεν αντέχω τα κλισε όλων ότι ''πάλι καλά, άλλοι δεν πάνε καθόλου''.Θα απαντήσω κι εγω ότι και άλλοι όλο το χειμώνα είναι μόνιμα έξω ενω εγω αγκαλιάζω τον υπολογιστή. Ο καθένας με τη ζωή του. Εγω ζω για τη θάλασσα, τη λιακάδα και τα νησιά.Όλα τα άλλα ειναι κορεσμενα μεσα μου καιρό.Έχω πάψει καιρό να συχνάζω σε μπαράκια,ακόμα και σε συναυλίες που λατρεύω,γιατί με κουράζει τόσο πολύ η μετακίνηση από και προς που δεν το επιχειρώ καν,μόνο αν έχω παρέα,παλιά πήγαινα άνετα και μόνη μου.

Ήταν τόσο όμορφα...Σχεδόν δεν βρίσκω λέξεις να περιγραψω πόσο πολύ άδειασε το μυαλό μου. Υπήρχαν στιγμές που πραγματικά δεν σκεφτόμουνα τίποτα. Καθόμουνα και κοίταζα μόνο το πέλαγος, στα πόδια μου να απλώνεται και το μυαλό μου ήταν άδειο. Άκουγα μόνο τα τζιτζίκια. Κάποιες φορές το μόνο που ακουγόταν ήταν αυτό. Περπατούσα μέσα στην τεράστια έκταση που καταλαμβάνει το ξενοδοχείο-στου πουθενά την μέση-και τα πέδιλα μου έκαναν θόρυβο και ήταν ο μόνος ήχος που ακουγόταν.

Κόσμος γύρω μου πολύς. Κυρίως Γερμανοί. Οικογένειες, ζευγάρια, νέοι, μεγαλύτεροι, ηλικιωμένοι. Ίσως το μοναδικό-ή έστω από τα ελάχιστα-που αφήνεις την τσάντα σου ακόμα και ώρες, όπου θες, στην πισίνα, στο μπαρ, στο εστιατόριο, και όταν γυρίζεις, είναι ακριβώς στην ίδια θέση. Μετά από τόσες μέρες πλέον όλοι γνωριζόμασταν. Κουβέντες πολλές δεν είχα με κανέναν, λόγω γλώσσας. Όμως πολλές φορές ένα good-morning, ένα χαμόγελο κι ένα βλέμμα είναι ο πιο πλήρης διάλογος. Μήπως κι εδώ στην Αθήνα που δεν έχω πρόβλημα γλώσσας, έχω πολλές κουβέντες κι αν ακόμα έχω, τις καταλαβαίνουν οι αποδέκτες; Δεν θα το έλεγα. Τέλος πάντων. Ψιλά γράμματα.

Οι μετακινήσεις μου λίγες. Η θάλασσα στα 700 μέτρα. Ένα λεωφορειάκι του ξενοδοχείου κάνει όλη μέρα δρομολόγια από και προς την πανέμορφη βραχώδη και άγριας ομορφιάς παραλία.

Ήξερα από πριν πάω εκεί για τα βράχια και αγόρασα από ένα μίνι-μάρκετ μέσα στο ξενοδοχείο που έχει πραγματικά τα πάντα, πλαστικά παπουτσάκια. Κανένα πρόβλημα λοιπόν.

Τόσες μέρες έκανα εξάσκηση τα Αγγλικά μου και τα βελτίωσα, μπορώ να πω. Ένας ευγενικός, χαμογελαστός κύριος,γυρω στα 55, που ήρθε για τέταρτη φορά εκεί,από το Ισραήλ αποδείχτηκε καλός συζητητής. Ελπίζω να το έμαθε τι σημαίνει ‘’καλή όρεξη’’ και να μην ρωτάει ακόμα τον κύριο Μ στο εστιατόριο, όπου έτρωγα ακούγοντας ωραία τραγούδια από τον σταθμό της Γαύδου, Gavdos Fm και κουβεντιάζοντας και γελώντας με τα αστεία του.

Κάθε μέρα περνούσε γρήγορα, όπως πάντα, όταν περνάς όμορφα. Ένιωθα μια γαλήνη στην ψυχή μου, κάτι που εδώ δεν μπορώ να νιώσω παρά ελάχιστες στιγμές. Εδώ η ψυχή μου πάντα τρικυμία έχει. Εκεί στην ψυχή μου δεν υπήρχαν σύννεφα. Καταγάλανος ουρανός.

Ξεκινούσα το πρωί ευδιάθετη. Όχι μόνο επειδή, όπως θα σκεφτείτε όλοι, το προφανές ότι ήμουνα σε διακοπές. Ήταν μια άλλη αίσθηση που δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα. Θα έχανε τη μαγεία να μιλήσω για αυτά που ένιωθα εκεί. Όσο κι αν ήμουνα μόνη. Δεν με πείραζε καθόλου. Περνάω πολύ πιο όμορφα μόνη παρά με αταίριαστες παρέες που δεν με καταλαβαίνουν. Έχω πολύ ελεύθερο μυαλό κι ιδέες για να μπορέσουν να καταλάβουν κάποια πράγματα που με αφορούν, κάποια πιστεύω μου.

Άραζα στην πισίνα, στις ξαπλώστρες, κάτω από τους φοίνικες. Με το βιβλίο μου, τα ακουστικά μου να ακούω μουσική, το σταυρόλεξο μου άλλες φορές.

Περίμενα το μίνι-λεωφορείο με τον ευγενικό Κρητικό. Ο Γ που είμαι σίγουρη ότι χαιρόταν που βρήκε κάποιον να πει και μια κουβέντα, κάποιον στην ηλικία του που να μιλάει την ίδια γλώσσα, να μην κατεβαίνει αμίλητος στην παραλία. Εχθές με βόηθησε πολύ, με πήγε στα Σφακιά, μου πήρε τις βαλίτσες, τις πήγε στο φούρνο του Ν,(με τα ωραία κουλουράκια που πήρα από το ξενοδοχείο) για να κάνω τη βόλτα μου εκεί στο χωριό και κάθισα και ήπια το καφεδάκι μου με θέα τη θάλασσα και φυσικά έβγαλα φωτογραφίες.Είχα μια ώρα στη διάθεση μου.

Μετά συνειδητοποίησα ότι αν δεν είχα κατέβει στα Σφακιά, το λεωφορείο δεν θα με έπαιρνε από το δρόμο… Δεν παίρνει όρθιους και εγώ ήδη μπήκα και κάθισα γαλαρία… Θέσεις δεν υπήρχαν. Θα πέρναγε σφαίρα χωρίς στάση κι αν μετά το δρομολόγιο των 7 δεν πήγαινε μέσω Σούδας, θα έχανα το καράβι…

Αν και για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να το έχανα. Θα προτιμούσα να μην γύριζα. Και όχι- θα το ξαναπώ- για τον προφανή λόγο, ότι γύρισα από διακοπές, αλλά για τον λόγο ότι όταν ξέρεις ότι οπουδήποτε είναι καλύτερα από εκεί που είσαι, δεν έχεις και τόση μεγάλη προθυμία να γυρίσεις. Την έχω την φυγή μέσα μου…. Όταν δεν υπάρχει κάτι ικανό να με κρατήσει.Αλλά κι από την ανάγκη να αλλάζω παραστάσεις.

Μπάνιο στη θάλασσα κι ύστερα φαγητό, δωμάτιο, ξεκούραση, φαγητό βραδινό, δωμάτιο, μπαρ του ξενοδοχείου. Κρύες σοκολάτες που έφτιαχνε ο μπαρμαν,  ο Ν, και έπινα έξω κοιτώντας τα αστέρια. Ήσυχα και απλά. Γαλήνια. Γαλήνευε το μάτι κι η ψυχή μου.

Ένα βράδυ ήχοι ηλεκτρικής κιθάρας. Συνοδεία οργάνων από το laptop. Ένας χαμογελαστός κιθαρίστας που πιάσαμε μετά κουβέντα στα Αγγλικά, για μουσική. Κιθαρίστας από τα Σκόπια που η τύχη φύσηξε στη Νότια Κρήτη.

Πολυεθνική παρέα γύρω μου. Όσοι συναναστρεφόμουν.  Η γλυκειά Ε από την Σλοβενία που σέρβιρε. Η κοπέλα στην ρεσεψιόν που δεν ξέρω το όνομα της, δεν μίλαγε καθόλου Ελληνικά. Οι πελάτες κατά 90%  είναι τουρίστες. Ήρθαν και κάποιοι Έλληνες και κάποιοι Κύπριοι, ο ένας ο νεαρός αν δεν τον άκουγα στο τηλέφωνο θα τον έκανα ίσως Ισπανό ή Ιταλό.

Ο Ν που διευθύνει ολόκληρο ξενοδοχείο, δεν είναι πολύ μεγαλύτερος μου. Άνθρωπος έξυπνος και ικανός, αυτή την εντύπωση μου έδινε. Δυναμικός Κρητικός .Κέρασε σφηνάκια ρακή όλους προχθές. Έκανα την κίνηση να το φέρω στο στόμα μου, έτσι για να δω πως είναι, δεν έχω πιεί ποτέ μου. Μούδιασαν τα χείλη μου! Ένιωσα σαν να πίνω το οινόπνευμα που έχω στο μπάνιο και απολυμαίνω σκεύη, επιφάνειες κλπ. Καθαρό οινόπνευμα. Δεν πίνω αλκοόλ γι’ αυτό μου φαίνεται τόσο. Για κάποιον που πίνει έστω και λίγο δεν νομίζω να είχε πρόβλημα. Αν έπινα- που είναι απαγορευτικό για την υγεία μου στη δεδομένη φάση- μετά δεν θα είχα καμία ευθύνη για όσα έκανα!Χαχα!

Άλλο βράδυ μια κοπέλα, που ακόμα δεν έχω καταλάβει αν δούλευε εκεί ή ήταν πελάτισσα, Ισπανίδα, μας μοίρασε ένα χαρτί με κάτι απαντήσεις και μας έκανε ερωτήσεις. Βρήκα 11 στις 20. Κάθε τραπέζι μια ομάδα. Άλλες 2 ομάδες βρήκαν 11,οι άλλες 13,15 κατά μέσο όρο. Η μια ομάδα, μια μητέρα με τα τρία παιδιά της, δυο κορίτσια και ένα αγόρι, μεταξύ 16-19 χρονών υποθέτω, βρήκαν 17 από τις 20 και τους έδωσε ένα μπουκάλι, ποτό, αλλά δεν κατάλαβα τι ποτό ήταν. Τέλος πάντων.

Οι μέρες πέρασαν ήσυχα. Δεν σκεφτόμουνα τίποτα. Οι σκέψεις μου είχαν πάψει να είναι κουβάρι. Ήταν σε λογική σειρά όσο λίγες φορές.

Γύρισα σήμερα πρωί πρωί μετά από ένα εφιαλτικό ταξίδι, όχι ότι έγινε κάτι, αλλά το καράβι ήταν επιεικώς απαράδεκτο. Ένας λαβύρινθος διαδρόμων με εκατοντάδες καμπίνες, κάτι το οποίο βρίσκω περιττό, από όσο είδα ελάχιστοι παίρνουν καμπίνα. Συνωστισμός στις ελάχιστες αεροπορικές θέσεις. Μερικοί άπλωναν τα πόδια σαν να είναι σπίτι τους, βαρέθηκα να περνάω πάνω από πόδια με προσοχή να μην πέσω. Οι τουαλέτες ήταν ένα θέμα που με έκανε έξαλλη. Χάλια. Ευτυχώς βρήκα πάνω ,έξω, σε κάπως καλύτερη κατάσταση, τουλάχιστον δεν κολυμπούσες και λειτουργούσαν όλα μέσα-&*&*^%$%#%^&*&*&*&-αυτή ήταν η διάθεση μου μετά από την αναζήτηση φυσιολογικής τουαλέτας. Ήμουνα έτοιμη να πάω να το πω στη ρεσεψιον, ότι είναι επιεικώς απαράδεκτα εκεί. Όχι ότι όλα τα υπόλοιπα ήταν φυσιολογικά. Στο καράβι μπήκε και κλούβα με πάρα πολλούς αστυνομικούς και 35-όπως έμαθα-λαθρομετανάστες, τους οποίους είδα να ανεβάζουν πάνω. Ελπίζω να μην τους φέρανε στην Αθήνα και να τους αφήσουν στην Ομόνοια. Από τη μια τους λυπήθηκα αλλά από την άλλη… Αυτή η πόλη είναι τόσο χαοτική που κάθε σταγόνα ξεχυλίζει το ήδη γεμάτο ποτήρι.

Η ουσία είναι ότι θα ακούω ‘’Λατώ’’ και θα φεύγω χιλιόμετρα. Του χρόνου- να ‘μαστε καλά, πρώτα ο Θεός- που ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΩ, το τονίζω, θα ξαναπάω Κρήτη, πάλι θα πάω αλλά και θα γυρίσω με το ‘’Έλυρος’’. ‘Ένα καράβι κόσμημα πραγματικά, μόνο τα καράβια που πάνε Ιταλία και είχα πάρει πέρυσι, μπορούν να παραβγουν μαζί του. Ντρεπόσουνα να πατήσεις για να μην λερώσεις με τα παπούτσια σου, χώρια τα πολύ πιο άνετα καθίσματα και τους απείρως πιο λειτουργικούς χώρους όπου μπορούσες να κάνεις βόλτα χωρίς να περνάς ατέλειωτους διαδρόμους με εκατοντάδες καμπίνες και άτομα ξαπλωμένα κάτω που έπρεπε να πηδάς από πάνω τους για να περάσεις το στενό διάδρομο.

Και να ‘μαι πάλι εδώ. Ανάμεσα σε δεκάδες κούτες της μετακόμισης. Με ευχαριστεί όμως τόσο πολύ που θα φύγω από αυτό το σπίτι κι από αυτή την ηλίθια περιοχή που,εντάξει, ακόμα κι ο γυρισμός υποφερτός μου φαίνεται. Λέμε τώρα… Καθόλου υποφερτός δεν μου φαίνεται αλλά όπως και να ‘χει χαίρομαι τόσο πολύ που θα αλλάξω σπίτι, περιοχή, και επιτέλους θα είμαι ολομόναχη, χωρίς τους γονείς μου από πάνω, όχι ότι με ενοχλούν ,αλλά όσο να ‘ναι… Είμαι καλύτερα μόνη.

Κοιτάζω τις φωτογραφίες που πέρασα από τη μηχανή μου στον υπολογιστή κάτω από τους ήχους του τραγουδιού που θα βάλω ευθύς αμέσως.

Το μυαλό μου γυρίζει εκεί. ..

Σε ένα κύμα της θάλασσας που ανοίγεται στο Λυβικό…

Σε ένα βράχο της παραλίας…

Σε ένα χαμόγελο…

Σε μια καλημέρα…

Σε γαλάζια νερά…

Σε στιγμές όπου μόνο τα τζιτζίκια τραγουδουν…

Σε στιγμές που οι σκέψεις είναι πιο ξεκάθαρες από ποτέ…

Σε κουβέντες χωρίς προσπάθεια, αβίαστες…

Σε χαμόγελα και αστείες στιγμές…

Σε μουσικές…

Κάπου εκεί άφησα μυαλό και καρδιά. Σε στιγμές ανέμελες, όχι με την έννοια του όρου, αλλά με μια έννοια που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Είναι οι στιγμές που νιώθεις δυνατός. Ότι κρατάς στα χέρια σου τη ζωή σου και σου μοιάζει παιχνιδάκι, κι ας ξέρεις ότι δεν είναι. Είναι οι στιγμές που η ψυχή γαληνεύει και αδειάζει από κάθετι περιττό.

Υπάρχουν και λεπτομέρειες που δεν μπορώ να πω, αλλά νιώθω και βιώνω. Όσοι με ξέρουν καλύτερα, ξέρουν για τι μιλάω. Στάση ζωής. Ιδέες. Που από εκεί απορρέουν όλα, από εκεί ξεκίνησε αυτό το ταξίδι και εκεί καταλήγει.

Το δικό μου ταξίδι δεν καταλήγει… Μόνο ξεκινάει… Γιατί η σκέψη ,το μυαλό κι η καρδιά μου ταξιδεύει πάντα…

Του χρόνου πάλι…

O Αυγουστος θα δουμε σε τι στεριές θα με βγάλει. Δεν κάνω πλάνα.Προτιμώ τη στιγμη.