Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που έρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις έριες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Όμορφο τραγούδι.Με νόημα οι στίχοι,του ποιήματος του Μ.Αναγνωστάκη.Όμορφη και η σειρά που ακούγεται,στο τέλος.,το Λόγω τιμής.

Σκακιέρα η ζωή μας.Στήνουμε τα πιόνια μας και έχουμε την εντύπωση ότι τα κινούμαι ανάλογα με τη θέληση μας.Εν μέρει τα κινούμαι όπου θέλουμε,αλλά κατά βάθος χορεύουμε στο ρυθμό που μας κινεί η κοινωνία που ζούμε.Η θέληση των άλλων που πολλές φορές μας κάνει να θάβουμε τα ''θέλω'' μας γιατί δεν μπορούμε να τα φτάσουμε,αφού μας ορθώνουν ένα σωρό εμπόδια.

Κάθε βράδυ βλέπω αυτή την παλιά σειρά,του 1996,το "Λόγω τιμής".Σκέφτομαι πόσο όμορφο θα ήταν να υπήρχαν και στα αλήθεια,και όχι μόνο στις οθόνες,φιλίες τόσο δυνατές όσο των παιδιών στη σειρά.Αληθινές φιλίες όπου ο ένας νοιάζεται πραγματικά για τον άλλο παρά τα όποια λάθη που γίνονται κι από τις δύο πλευρές.Σε μια ανθρώπινη σχέση όλα εμπεριέχονται,και τα γέλια και τα κλάματα και οι παρεξηγήσεις και οι τσακωμοί και οι εξομολογήσεις.Ετσι ειναι και έτσι πρέπει να είναι.

Αλλά αυτά που βλέπω στην οθόνη,σε αυτή τη σειρά που μου αρέσει τόσο να ξαναθυμηθώ μετά από τόσα χρόνια-ήμουνα φοιτήτρια όταν παιζόταν-δυστυχώς σε αυτή την κοινωνία που όλοι αρέσκονται μόνο στο να παίρνουν και να μην δίνουν τίποτα,δεν επιβιώνουν τέτοιες φιλίες.Πόσο μάλλον τέτοιοι έρωτες.Που να βρει έδαφος να ανθίσει κι ο έρωτας;Αφού τον φορτώσαμε με τόση λογική...Και το χειρότερο είναι όταν εσύ θες να τον ζήσεις και τον ζεις μόνο στη σκέψη σου και η άλλη πλευρά σφυρίζει αδιάφορα...

Από αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές...Χορτάτη είμαι.Ξεκάθαρα βλέματα δεν βλέπω και ψάχνω...Καθαρά μάτια.Ανθρώπους που θα είναι δίπλα μου χωρίς να με κρίνουν.Κι ας μην καταλαβαίνουν πάντα.

Δεν μπαίνω εύκολα σε καλούπια και καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν είχα γεννηθεί 2 δεκαετίες νωρίτερα,μπορεί να ήμουν χίπισσα.Το μυαλό κι η ψυχή μου περιβόλι ανοιχτό.Γιατί όλα μου φαίνονται φυσιολογικά,δεν κρίνω κανέναν και δέχομαι κάθετι διαφορετικό στους άλλους,αλλά δεν μπορώ να πω ότι ειναι αμφίδρομο αυτό...Γενικά όλοι έχουν γίνει κριτές των πάντων.Δεν θέλω να εξηγώ.Γιατί να εκλογικεύουμε τα πάντα;Γιατί να εξηγούμε και να αναλύουμε και όχι να ζούμε;Γιατί να μην αφηνόμαστε;Πόσο σφιγμένοι είναι όλοι...Πόσο κλεισμένοι...Κι εγώ που θέλω να ανοίγω την ψυχή μου,μετά το μετανιώνω...Γιατί μπαίνουν με λασπωμένα παπούτσια μέσα...

Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που τα λέω όλα αυτά.Απλά έρχεται κάποια στιγμή που φιλοσοφείς κάποια πράγματα.Δεν θέλω να περνάει από δίπλα μου η ζωή.Να την κοιτάζω.Θέλω να συμμετέχω.Να νιώθω.Να ζω.Να αγαπώ.Να ελπίζω.

Αλλά πως να τα κάνεις όλα αυτά;Κάποιες φορές δεν είναι εύκολο.Όταν είσαι ακροβάτης με κόντρα τον καιρό,σαν κι εμένα.Δεν είναι εύκολο.Και να θες,το τίμημα είναι γνωστό.

Με τον καιρό να 'ναι κόντρα,έχει τιμή σαν πετάς,να μένεις μόνος...

Όμως...

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια,μόνο τρόπο να κοιτάμε...

Και τα δικά μου μάτια έχουν αλλάξει τρόπο που κοιτάνε εδώ και πάρα πολύ καιρό,πολλά χρόνια.Χαίρομαι πολύ για αυτό.Επειδή νιώθω πιο δυνατή.Πρώτη φορά νιώθω τόσο δυνατή,ότι μπορώ να πετύχω μια νέα αρχή.Σύντομα.Νέες συνθήκες.Να μην κοιτώ τη ζωή.Να συμμετέχω στις αλλαγές για μένα.

Ποτέ δεν φοβήθηκα να ρισκάρω.

Παρτίδα σκάκι η ζωή.

Πιόνια είμαστε στην σκακιέρα της.

Μας κουνάνε άλλοι.Αλλά κάποιες φορές αποκτάμε υπόσταση.Παύουμε να ειμαστε πιόνια και γινόμαστε παίχτες και κερδίζουμε την παρτίδα.

Για να μάθεις όμως να κερδίζεις,πρέπει να έχεις μάθει πρώτα να χάνεις...

Αυτό ειναι το πρώτο-πρώτο μάθημα που πρέπει να έχεις εμπεδώσει.

Να μάθεις να χάνεις.

Διαφορετικά δεν θα απολαύσεις την παρτίδα της ζωής,θα μένεις πάντα με την απορία.Με την αλαζονία του ανθρώπου που τα θέλει όλα δικά του και απαιτεί να του τα δώσουν όλα.Αλλά η ζωή αποφασίζει ποιος θα κερδίσει.Δεν χαρίζεται.Κερδίζεται.Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ένα ρίσκο είναι η ζωή...Μια παρτίδα σκάκι...

(φωτογραφία:Κρήτη Ιούλιος 2009)