Αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες,

σήμερα θα γράψω για μια επίσκεψή μου στην Παναγία την Προυσιώτισσα και από το όσα εγώ απεκόμισα. Είχα πριν μερικά χρόνια κάνει ένα τάμα στην Παναγιά, αλλά επειδή είναι σκαρφαλωμένο το Μοναστήρι στα πολύ ψηλά βουνά της Ευρυτανίας, όλο και ανέβαλα.

Όμως μου το θύμισε η Παναγία.

Γιατί πως αλλιώς να το εννοήσω, αφού και το περασμένο Σάββατο δεν είχα αποφασίσει να πάω;

Θα το τηρούσα το τάμα μου, αλλά όλο ανέβαλα.

Η Παναγία μέσω του πολύ θρησκευόμενου αδελφού μου, μου  το  θύμισε.

-Γιάννη, θα μου κάνεις την χάρη να με πας στην Παναγία την Προυσιώτισσα; μου είπε ο αδελφός μου, που μπορούσε να πάει με το δικό του αυτοκίνητο και κάποια άλλη στιγμή και όχι μια μέρα από τις λίγες που εγώ πήγα στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα το ΘΕΡΜΟ (μικρό Παρίσι είναι και με την πρώτη ευκαιρία να το επισκεφθείτε, συνδυάζοντάς το με ένα προσκύνημα στην Παναγιά).

Και εγώ χωρίς απολύτως καμιά αντίρρηση του είπα..

-Ευχαρίστως Μάκη, κανένα πρόβλημα. Και την άλλη μέρα φύγαμε για εκεί.

Και ακόμα το ότι κάναμε το λάθος και επήγαμε στην Χάρη της από τον παλιό δύσβατο και σχεδόν αδιάβατο δρόμο, σήμερα που το σκέπτομαι το αποδίδω στην ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ..

Έτσι ήθελε να πάω να την προσκυνήσω, αν και εποχούμενος, να υποστώ κάποια μικρή ταλαιπωρία, που όμως ούτε την κατάλαβα.

Και ήταν τίποτα σε σχέση με εκείνη την ταλαιπωρία που υπέστην πριν πολλά χρόνια παιδί όντας, όταν μαζί με μερικούς φίλους τότε , πήγα με τα πόδια, αν θυμάμαι καλά στις 23 Αυγούστου, ημέρα της γιορτής της.

Θυμάμαι τότε πως κάναμε κάπου 12 ώρες διασχίζοντας κακοτράχαλα βουνά και μονοπάτια με τα πόδια. Αλλά παιδιά όπως ήμασταν τότε, δεν καταλαβαίναμε από ταλαιπωρίες. Όπου κουραζόμασταν, πιάναμε την δροσιά και ξεκουραζόμασταν. Και με τα καλαμπούρια και τα αστεία μας , μάλλον γλέντι ήταν.

Ήταν τόσο ψηλά , τόσο απότομα και κακοτράχαλα, που κάποιον φίλο μας που αργότερα έγινε στρατιωτικός, τον κρατούσαμε δυο, κλείνοντάς του τα μάτια για να διαβεί από το μονοπάτι μισού μέτρου, γιατί είχε υψοφοβία , μέχρι που ήθελε να γυρίσει πίσω. Αλλά εμείς οι υπόλοιποι, τον βοηθήσαμε και έτσι φθάσαμε στο Μοναστήρι.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως ένα γλίστρημα από εκεί πάνω, σήμαινε ένα πέσιμο από 500 μέτρα τουλάχιστον, και κατ' ευθείαν στο ποτάμι προσγείωση του κουφαριού όποιου γλιστρούσε..

Βέβαια νέοι όπως ήμασταν, δεν καταλαβαίναμε και πολύ από φόβο.

Και τι να σκεφθώ τώρα , αυτή την στιγμή που γράφω, που την επόμενη μέρα με συνάντησε -είχα να τον δω 15 χρόνια- ο πατριώτης μου που τον κρατάγαμε τότε για να περάσει εκεί ψηλά στο βουνό, το στενό  και επικίνδυνο μονοπάτι;

Μήπως και αυτόν μου τον έστειλε η Παναγιά για να θυμηθώ πως νεαρός πήγα στην γιορτή της για προσκύνημα; Ή για κάποιον λόγο που εγώ δεν έχω καταλάβει;

Δεν ξέρω, αλλά βρίσκω πολύ περίεργες αυτές τις συμπτώσεις.

Τώρα για την προχθεσινή μου επίσκεψη.

Όταν φθάσαμε πήγα να πάρω μια λαμπάδα στο μπόι μου περίπου.

-Πόσο κάνει; ρώτησα.

-Ότι θέλετε δώστε (όχι στο χέρι τα χρήματα, αλλά στο παγκάρι θα  τα έβαζα).

Είχα πενήντα ευρώ.

-Θα κρατήσετε από αυτό; είπα .

-Εγώ δεν έχω λεφτά μου είπε. Δεν πειράζει πάρτε την έτσι. 

Το γεγονός το αναφέρω για να δείξω, πόσο αδιάφορο είναι το μοναστήρι και οι άνθρωποί του για το χρήμα.

Βέβαια εγώ πήγα και το χάλασα και έβαλα αυτό που έπρεπε με την δική μου εκτίμηση να βάλω στο παγκάρι.

Την αδιαφορία τους για το χρήμα την διαπίστωσα και από άλλα γεγονότα.

Πήγα και προσκύνησα την Θεία της εικόνα. Με πλημμύρισε ένα απερίγραπτο συναίσθημα, που πρώτη φορά μου συνέβη.

Δεν θα επεκταθώ παραπέρα και σε ένα δυο γεγονότα που συνέβησαν στον αδελφό μου και που αποδεικνύουν περίτρανα πως υπάρχει ΘΕΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΣ, ΠΑΝΑΓΙΑ και πως η θρησκεία μας έχει αληθινή υπόσταση.

Δεν είμαι Θρήσκος περισσότερο από τους περισσότερους Έλληνες, αλλά προχθές την ένιωσα την ύπαρξη του Θεού... και δεν κάνω λάθος.

Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό . Σας συνιστώ να πάτε με την πρώτη ευκαιρία στην Παναγιά την Προυσιώτισσα. Θα νιώσετε πολλά. Από την απόλαυση της φύσεως και των τοπίων μέχρι και την ΠΑΝΑΓΙΑ δίπλα σας.

Καλό χειμώνα

adreo