αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, δεν ξέρω αν σε κάποιες στιγμές της ζωής σας, επιδιώκετε την μοναξιά, δηλαδή να είστε μόνος σας, μόνη σας. Εγώ αυτό το θέλω κάποιες στιγμές και είμαι αρκετά ευτυχής όταν το επιτυγχάνω. Είναι οι περιπτώσεις που φεύγουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και μένω μόνος στο σπίτι, ή όταν σκόπιμα εκδράμω στην Σαλαμίνα ή στο χωριό μου, όπου μου δίνεται η ευκαιρία να είμαι εγώ και ο εαυτός μου. Σε τέτοιες στιγμές, ή ρεμβάζω, ή σχεδιάζω κάποια πράγματα αναγκαία στη ζωή, ή κάνω-γιατί όχι;- κάποια όνειρα. Και βέβαια δεν μπορώ να περνώ την μέρα μου μόνο με αυτά. Ευρισκόμενος σε κατάσταση ηρεμίας , με καθαρό μυαλό, γράφω μουσική, στίχο, ποίηση, διηγήματα, μυθιστορήματα και ακόμα διαβάζω ότι μου έλθει σαν επιθυμία.

Οι παρακάτω στίχοι λοιπόν, μου ήρθαν σε κάποιες τέτοιες στιγμές.

Είναι πολύ φρέσκοι, ολίγων ημερών και επειδή εμένα μου άρεσαν- βρε αdreo , αφού δικοί σου είναι... πλάκα μας κάνεις; θα πείτε, τους δημοσιεύω. Απλά εξομολογούμαι την αίσθησή μου. Και βέβαια δεν το παίζω και ο μεγάλος! Εγώ τους έχω μελοποιήσει κιόλας, όμως αν κάποιο-α μέλος θέλει να το κάνει τραγούδι, ευχαρίστως μπορεί.. Αλλά θα ήθελα και να το ακούσω.

Διαβάστε το λοιπόν και σας ευχαριστώ για τον κόπο

Adreo και κατά κόσμον... Γιάννης Ανδρεόπουλος

Θα σε κλείσω μεσ’ τα χέρια μου,

να σε βάλω στη ματιά μου,

δάκρυ της καρδιάς να βγεις

και στεναγμός από τα μέσα μου.

Και θα βρω και κάποιες λέξεις δυνατές,

να σου πω για όσα έφταιξα προχθές,

μ’ ένα φιλί συγνώμη να ζητήσω

κι’ απ’ την αρχή πάλι ν’ αρχίσω.

Θα σε βάλω μεσ’ το είναι μου,

να σου δώσω την χαρά μου,

κι’ ότι θες να μου το πεις,

μια ευκαιρία να ’χω δίνε μου.

Και θα βρω και κάποιες λέξεις δυνατές,

να σου πω για όσα έφταιξα προχθές,

μ’ ένα φιλί συγνώμη να ζητήσω

κι’ απ’ την αρχή πάλι ν’ αρχίσω.