Αρκετά μετά τα μεσάνυχτα.

Η παλιά Λευκωσία - η εντός των τειχών πόλη-στα πιο όμορφα της. Νυχτερινό αεράκι, γιασεμιά σπαρμένα σε μεγάλες πλαστικές γλάστρες, σιωπή ανάκατη με παγκόσμια μουσικά ξεσπάσματα από διάφορα ανοιχτά παράθυρα. Αστέρια με αιώνα κρυμμένα μυστικά ουρανών κι ανθρώπων. 

Σταματημένες οι εποχές, γονατίζουν προστατευτικά μέσα από τα ενετικά τείχη, να φυλάξουν όσα ξεχάσανε οι άνθρωποι.

Σε στενοσόκκακο της παλιάς Λευκωσίας -το μέτρο πλάτους ήταν ένα φορτωμένο γαϊδούρι, περνάει κι ένα αυτοκίνητο ρουφώντας την κοιλιά του - δεν θα ξέρετε πως είναι αυτή η περιοχή...χμ...είναι μαγική θα έλεγα μα πώς να το νιώσετε όσοι δεν περπατήσατε ανάμεσα στα εγκατελειμμένα νεοκλασσικά σπίτια; - τα σπίτια από πουρόπετρα,χωρίς φως στα μέσα τους, σκύβουν ξεθωριασμένα ξύλινα παντζούρια ν' αγκαλιάσουν το ψυχρό φως της Ηλεκτρικής. Χρόνια εγκατεστημένες εκεί, γατίσιες συμμορίες, άντε και λίγα μόρτικα σπουργίτια...ή παράνομα ζευγαράκια περιστεριών. Μαζί τους και κάποια άστεγα φιλιά της εφηβείας. Εφήβων τεσσάρων δεκαετιών. Γλυκές σκιές, αγαπημένοι απόηχοι, σε μια περιοχή κατάμεστη στις εκκλησίες των παλιών βέρων Λευκωσιατών αλλά και του μιναρέ, αντίκρυ από το ανακαινισμένο πλέον, χαμάμ.

Είχα ξεκινήσει για το αυτοκίνητο. Καληνύχτισα.

- Εγέμισεν η περιοχή περίεργους μαύρους, κάτσε να έρτω μαζί σου, εν επικίνδυνα.

Ναι, πλέον, ανάμεσα στα χαλάσματα, φτιάχτηκαν μερικά στέκια...Το "πλέον", είναι σχετικό δηλαδή. Τα τελευταία δέκα και κάτι χρόνια. Όμως, ανάμεσα στα χαλάσματα και στα στέκια, ανάμεσα στο στοιχειωμένο παρελθόν του κέντρου και το πιωμένο παρόν της νεολαίας, πηγαινοέρχεται μια στρατιά φαντασμάτων από τους παράνομους και μη, εργάτες, που χρειαζόμαστε τις μέρες για τις δουλειές που σιχαινόμαστε να κάνουμε αλλά τη νύχτα, προτιμάμε να τους κλείνουμε στο ξεχασμένο κέντρο, μαζί με τα αγριόχορτα, τις τριμμένες πουρόπετρες των χαλασμάτων, τις αλυσίδες που ξεμείνανε στις γλυμμένες εισόδους.

Δεν είναι επικίνδυνα. Δεν φοβάμαι ποτέ τους ανθρώπους, τη νύχτα. Καμιά φορά όμως ίσως παρεξηγούν το χαμόγελο και τη μοναξιά σου. Ειδικά αν είσαι κορίτσι. Τα ίδια δεν κάνουνε όμως και οι ντόπιοι;

Δέχτηκα να με συνοδέψει μέχρι το αυτοκίνητο. Είμαι στο περίπου ερωτευμένη μαζί του. Δεν το γνωρίζει, δεν το αισθάνεται καν. Γνωριζόμαστε πάνω από τη μισή ζωή μας. Στο περίπου φίλοι, στο περίπου γνωστοί. Δεν μιλάμε συχνά. Βρισκόμαστε σπάνια, πάντα με τους κολλητούς μας παρόντες. Τις εκάστοτε σχέσεις του, επίσης παρούσες και ξανθιές. Τους συμπεριφέρεται άσχημα, το ξέρει, δεν τον ενδιαφέρει όμως αφού το δέχονται. Εμένα με προσέχει. Πρώτη φορά το συνειδητοποίησα. Υποσυνείδητα και μη, δεν γνώρισε ποτέ τις δικές μου σχέσεις. Πρώτη φορά το επισήμανε. Δεν ρώτησε γιατί όμως. Ευτυχώς. Δεν ξέρω την απάντηση. Ουσιαστικά, έτυχε. 

- Πάμε Πολωνία;

- Δεν θα μπορώ, άσε. 

- Κάποια φάση πρέπει να πάμε οι δυο μας σε Ευρωμπάσκετ, κανόνισε!

- Στο φάιναλ φορ του Βερολίνου εν ήρτες όμως, κύριε!

- ΕΝ ΕΙΜΑΙ ΒΑΖΕΛΟΣ!

- Περαστικά σου, σκουλήκαρε! :Ρ

"πάρε με από το χέρι πάρε με από το χέρι πάρε με από το χέρι πάρε με από το χέρι!!!τί φωνή εν τούτη στα μέσα μου; Γιατί άναψαν άξαφνα όλα τα φώτα; Απαναγία μου, επάθαμεν την!"

Πατημένο πέρασε το αμάξι. Με έσπρωξε διακριτικά στον τοίχο, η μόνη λύση διάσωσης σε αυτά τα δρομάκια με τα πεζοδρομιάκια πλάτους μιας γάτας.

- Να σου πω, μπες στο αυτοκίνητο. Εννά πάμε μαζί ως τα τείχη και θα έρτω πίσω μετά. Εν αστειεύονται τούτοι. Πώς να οδηγήσεις μόνη σου;

- Δεν είναι ανάγκη.

- Εγώ πάλι λέω σου πως είναι.

Υπάκουσα. Περίεργο πράγμα.

Οδήγησα μέχρι την έξοδο στα τείχη. Καληνύχτισε. Νορμάλ. Όπως πάντα.

Ούτε φιλί, ούτε λέξεις,ούτε χειρονομίες.

Μονάχα την διαδρομή για ν' αποφύγω το άλκοτεστ. Καινούριο το "Στείλε ςμς ότι έφτασες καλά."

Δεν έστειλα ςμς. Φοβήθηκα τις λέξεις ανάμεσα στα χικ και τις καρδούλες.

 Πουσου: οι φώτος είναι δανεικές.