Γύρισα και πάλι.Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς...Πάντα γυρίζω.Αυτή τη φορά όμως που γύρισα,δεν με πείραξε τόσο,γιατί αυτή τη φορά το ''εδώ'' δεν είναι τόσο πιεστικό,όπως τα προηγούμενα χρόνια.
Έτσι κι αλλιώς από δω και πέρα θα γίνουν αλλαγές.Η παλιά Αυγή έχει δώσει τη θέση σε μια νέα,βελτιωμένη.Πιο δυνατή και πιο αποφασιστική.Ξεκόλλησα από μια κινούμενη άμμο που με κατάπινε τα τελευταία χρόνια,κι ένιωθα να μου ρουφάει ενέργεια.Μια στάσιμη κατάσταση.Όλα αυτά άλλαξαν και θα πάνε και καλύτερα τα πράγματα,είμαι σίγουρη.
Στο νησί,όλα ήταν όπως τα άφησα πέρυσι.Όλα με υποδέχτηκαν στην φιλόξενη αγκαλιά τους.
Η Πορτάρα όταν κατέβηκα.Το κάστρο.Η Χώρα με την βραδινή βόλτα της που τόσο μ'αρέσει.Αν και λόγω σχεδόν καθημερινής βροχής,δεν την χάρηκα τόσο πολύ αυτή τη βόλτα.Περισσότερο καθόμουνα σε μαγαζιά και λιγότερο περπατούσα.Και μου αρέσει τόσο πολυ το περπάτημα...Να βγαίνω σε μονοπάτια άλλα,νέα,κάποιες φορές.
Ήταν ακόμα κι ο παπαγάλος στη θέση του.Είναι ένας παπαγάλος,μεγάλος,λογικά πρέπει να μιλάει,αν και δεν τον έχω ακούσει.Πολλά χρόνια,είναι στον κεντρικό δρόμο,σε ένα pet shop,που στην πραγματικότητα είναι ο κτηνίατρος εκεί και απλά πουλάει τροφές και τέτοια.Αυτός ο παπαγάλος είναι πλέον σήμα κατατεθέν του κεντρικού δρόμου.Κάθε χρόνο περνάω και του σφυρίζω και με κοιτάει,συνήθως ξύνεται ή αδιαφορεί.χαχα!
Φέτος φωτογράφιζα πάλι ό,τι έβλεπα μπροστά μου. Σαυράκια στο δρόμο για την θάλασσα,που ξεπετάγονταν κατά εκατοντάδες,αφού πρώτα με είχαν τρομάξει χαρχαλεύοντας μες τους θάμνους και κάνοντας με να νομίζω ότι επρόκειτο για φίδια.Σαλιγκάρια κάτω από τη βροχή.Γάτες να κοιμούνται πάνω σε ομπρέλες μαγαζιών.Γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια.Άλλες φωτογραφίες κάτω από τις ψάθινες ομπρέλες της παραλίας,όπου πήγα να προφυλαχτώ από τη βροχή.
Ως συνήθως η φάτσα μου δεν πρωταγωνιστεί σε καμία φωτογραφία.χαχα!Κλασικά.Ενώ λατρεύω να φωτογραφίζω,μισώ να φωτογραφίζομαι η ίδια.Εξαίρεση κάποιες φορές που πραγματικά είμαι καλοντυμένη και αισθάνομαι όμορφη.Τότε ποζάρω.Είπαμε κρύβω κι ένα ψώνιο μέσα μου!χιχι!
Την Πέμπτη το μπάνιο ήταν πραγματικά πολύ όμορφο.Το ίδιο και την Κυριακή.Ήμουνα η μοναδική Ελληνίδα στο σημείο που κολύμπησα.Γενικά αυτή την εποχή είχε πολλούς Γάλλους στο νησί και λίγους Γερμανούς.
Και Έλληνες είχε αρκετούς,αλλά συνήθως εκείνοι πάνε όπου υπάρχουν ομπρέλες,ξαπλώστρες,και συνωστισμός.Για να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο και να ακούνε τα προσωπικά τους,φωνάζοντας στο κινητό,βγάζοντας το ταπεράκι με τα κεφτεδάκια και πάιζοντας τις απαραίτητες ρακέτες,που μου κάνουν τα νεύρα κρόσσια.Χαχα!Μπορεί να είμαι υπερβολική όσον αφορά τη Νάξο,δεν έχω δει τέτοια φαινόμενα γενικά σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο αλλού,της απόλυτης κατινιάς που μας διακατέχει σαν λαό στην παραλία,αλλά μάλλον δεν τα έχω δει γιατί εγώ κολυμπάω αλλού,σε πιο ''ήπιες'' καταστάσεις,δεν μπορώ την πολυκοσμία.Και όχι μόνο.Και για άλλον λόγο.Προσωπικής προτίμησης.Όσοι με ξέρουν,καταλαβαίνουν,τι εννοώ με το ''και όχι μόνο'' ;-)
Πήγα και στην ξαδέλφη μου.Ήταν και η μια από τις δυο δίδυμες κόρες της,κι ο γιός της.Φάγαμε εκεί και τα λέγαμε.Μετά με πήγε και στο δωμάτιο.Εκεί οι αποστάσεις δεν είναι μεγάλες,αλλά η ξαδέλφη μου μένει κάπως μακριά,μες τη χώρα,περπατάω αρκετά από την παραλία όπου μένω,τον Αη.Γιώργη,στη Χώρα επίσης.
Είναι ένα λιμάνι που από την πρώτη ματιά βλέπεις έναν γεμάτο χώρο.Τα σπίτια σαν να σου δίνουν εντύπωση πυραμίδας.Συγκρίνω με άλλα λιμάνια πχ στην Άνδρο,που τα σπίτια είναι πιο αραιά και απλωμένα.Μόνο στη Νάξος κι στην Ερμούπολη έχω δει αυτό που προσπαθώ και δεν μπορώ να περιγράψω σωστά.
Κι άμα δω κανένα φίλο,τρέμω μην με θυμηθεί,πεθαμένες καλησπέρες,δεν γουστάρω να μου πει...
Ήταν και ο Μ.
Παιδικός φίλος.Εφηβικός.Καλοκαιρινός.Για την ακρίβεια,εφηβικός,πλατωνικός έρωτας.
Το 1990.Την πρώτη χρονιά που πήγα στη Νάξο.
Εγώ 14,εκείνος 15.
Αθώα συναισθήματα.Κι εγώ και εκείνος.
Εκείνα τα πράσινα μάτια...Σε αυτά βυθίστηκα....
Δούλευε στα λεωφορεία τα καλοκαίρια.Ως εισπράκτορας τότε.Ως οδηγός τώρα.Εκείνος τουλάχιστον ήξερε τι θέλει να κάνει στη ζωή του.Εγώ ακόμα και τώρα το ψάχνω.
Τις περισσότερες φορές,ήμουνα με τη μάνα μου,δεν μας έκοβε εισιτήρια.Στη ζούλα.
Ένα καλοκαίρι γύρισα Αθήνα,και ξαναπήγα Νάξο με τη μάνα μου.Μας φιλοξενήσαν σπίτι τους.Ήμουνα 15 τότε.Το επόμενο καλοκαίρι δηλαδή,του 1991.
Παρεούλα με τον Μ και την Φ,την αδελφή του.Για χρόνια.
Τώρα;
Τον είχα δει πέρυσι.Τον γνώρισα από τη φωνή.Δεν θα τον γνώριζα εύκολα.Έχει αλλάξει πολύ,όπως πάντα σε αλλάζουν τα χρόνια.Είχα να τον δω 9 χρόνια,από το 1999.Δεν είχε τύχει,αλλά μάθαινα νέα του από τον φίλο του τον Β.Εκείνος δεν έχει αλλάξει καθόλου.Τον συναντουσα κάθε χρόνο σχεδόν.Την ίδια δουλειά κάνουν.Γιαυτό.Πάντα τον ρωτούσα.Παντρεύτηκε ο Μ.Έχει και παιδί.
Δεν ξέρω γιατί δεν του μίλησα...Δεν με γνώρισε.Δεν ξέρω γιατί...Τι με σταμάτησε...Αυτές οι πεθαμένες καλησπέρες...Πως να χωρέσουν 19 χρόνια...Ίσως αυτό....Όλα έχουν αλλάξει.
Αλλά το μυαλό μου πήγε νοσταλγικά πίσω...19 ολόκληρα χρόνια...Στο πόσο αλλιώτικοι ήμασταν.Στο πόσο αλλιώτικα ενδεχομένως κάποιες φορές μπορεί να είναι τα πράγματα,αλλά η ζωή μας ξεπερνάει και μας προσπερνάει κάποιες φορές...
Μπορεί ύπο άλλες συνθήκες να ζούσα τώρα στον τόπο που αγαπώ...Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.Ίσως κάποτε να καταφέρω.Έστω να μοιράζω τη ζωή μου,ανάμεσα στο ''εδω'' και στο ''εκεί''.Αν δεν βρεθεί καμία κατάσταση να με κρατήσει εδώ...Τώρα δεν υπάρχει.
Παρένθεση.Θυμάμαι μια πολύ δυνατή σκηνή-δεν είναι άσχετο αυτό που θα πω-από την ''πολίτικη κουζίνα''.Για όποιον την έχει δει,τη σκηνή που πήγαν να πουν στον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και την οικογένεια τους να φύγουν,διαφορετικά πρέπει να αλλαξοπιστήσει και είπε ότι τα χειρότερα 5 λεπτά της ζωής του ήταν,επειδή το σκέφτηκε,από την αγάπη του στην Πόλη.Είχα κλάψει σε αυτή τη σκηνή...Γιατί κατάλαβα απόλυτα...Και εγώ θα είχα έτσι λειτουργήσει.Κάποια πράγματα απλά τα λατρεύεις...Κάποιες καταστάσεις.Κάποιους τόπους...
Έτσι λοιπόν,έκανα μόνο 3 μπάνια,το Σάββατο ήταν τόσο χάλια ο καιρός,που ούτε για βόλτα δεν ήταν,πόσο μάλλον για μπάνιο.Τα έλεγα κι από εκεί,σε ζωντανό χρόνο.Κάθε βράδυ πήγαινα στο ίδιο ιντερνετ καφέ.Φτηνή χρέωση είχε.Όχι όπως εδώ,πριν 3-4 χρόνια και το φθηνότερο που πήγαινα ήταν 3,5 ευρώ.Στην Αθήνα σε όλα τα θέματα τιμών,μας πιάνουν τον ****,μετά συγχωρήσεως...Εκεί με 3 ευρώ καθόμουνα 1 ώρα και 30 λεπτά,και ήταν ήσυχα.Δίπλα το μαγαζί με τις καλύτερες βάφλες.Ειναι από την πρώτη χρονιά που πήγα.Αυτό και το ''ραντεβού'', το καλύτερο ζαχαροπλαστείο του νησιού,με τα πιο φρέσκα γλυκά.Μπορεί να μην τρώω τωρα ζάχαρη,αλλά η στάση στο ''ραντεβού'' επιβάλεται.Δεν έχει μόνο γλυκά άλλωστε,έχει και αλμυρά,πίτες κλπ,και πολύ ωραία ροφήματα.Επίσης στη γωνία της παραλίας,απέναντι από το κτίριο του ΟΤΕ,για όποιον έχει πάει,μαγαζί με κρέπες και σουβλάκια,κάνει πολύ ωραία.Τόσα χρόνια ξέρω όλα τα μαγαζιά τι έχουν.Κάθε χρόνο βλέπω τους ίδιους ανθρώπους.Όπως τον γελαστό σερβιτόρο του ''ραντεβού'' που τωρα δούλευε στο περίπτερο πιο πέρα.Από τους πιο ευγενικούς και γελαστούς ανθρώπους που έχω συναντήσει,σε κέρδιζε με τους τρόπους του.
Χρώματα κι αρώματα.... Σε αυτόν τον τόπο.Με κρατούν δεμένη.
Το ταξίδι του γυρισμού ήταν ευχάριστο μπορώ να πω.Καθόμουνα άνετα,πρώτη σειρά,δεν ήμουνα στριμωγμένη και το καράβι πήγαινε αρκετά γρήγορα,σε 30 λεπτά ήταν Πάρο!!Μόλις μπήκαν στην Πάρο οι βάρβαροι,το καράβι έγινε άνω κάτω.Κλασικά.Τόσα χρόνια πάντα το ίδιο.Μέχρι εκεί είναι ήσυχα.Μετά μπαίνει ο κανιβαλισμός...Sorry,αν θίγω κάποιους που συμπαθούν αυτό το νησί,εγώ το αντιπαθώ εντελώς.Όχι τόσο το νησί,δεν είναι άσχημο,αλλά το background της δηθενιάς που αντιπροσωπεύει,όπως κάθετι που γίνεται μόδα.Αλλά αυτό που λέω,είναι τσεκαρισμένο.Κι οι γονείς μου και άλλοι που το έχω συζητήσει το λένε.Μέχρι την Πάρο είναι ησυχία στο καράβι και μετά λες και αμολήσανε τα θηρία από το κλουβί.Ο άλλος μόλις μπήκε,καυγά έκανε...Έλεος δηλαδή.Το καράβι ερχόταν από Σάμο,Ικαρία και όλοι ήταν ήσυχοι ως εκείνοι την ώρα.Δεν μου κάνει εντύπωση.Για να διαλέγουν σαν προορισμό την Ικαρία.Κι εγώ αν δεν πήγαινα πάντα μόνη,θα την διάλεγα.Αλλά τόσο ταξίδι δεν το αποφασίζω εύκολα.Πήγα βέβαια και Κρήτη φέτος.
Και τώρα πάλι πίσω.
Με ένα δυνατό γεγονός να μου συμβαίνει...
Όμως κάθε τέλος κρύβει μια νέα αρχή.
Ένας άνθρωπος φεύγει,ένας άλλος θα έρθει.Κάποια στιγμή.
Δεν κρατώ καμία πίκρα.Ούτε εκείνος.Συμφωνούμε.Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε.Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Είναι οι στιγμές που βλέπεις ότι μιλάς ''άλλη γλώσσα''.Όταν το βλέπεις νωρίς,είναι καλό.Όταν ο ένας διώχνει τον άλλο.
Όταν νιώθω διψασμένη...Ανολοκλήρωτη...Μισή...Μόνη...
Σαν 1/8 είμαι, που ψάχνει το άλλο 1/8,να πιαστούν χέρι χέρι,στο ίδιο μέτρο,να φτιάξουν 1/4,πλάι σε άλλα 2/4 και να χορέψουν το βαλς...
Αν το 1/8 έχει ήδη φύγει,γιατί το άλλο δεν φρόντισε να το κρατήσει...Όταν αυτό το 1/8 έχει την τάση να φεύγει,γιατί δεν βρήκε κατάσταση ικανή να το κρατήσει.Όταν ψάχνει ζεστή αγκαλιά,ζεστή κουβέντα,χάδι,αγγιγμα και δεν τα βρίσκει...Θα φύγει...Οτνα διψούσε τόσα χρόνια για όλα αυτά,απότιστο...Αυτά ζητάει.Αλλά το άλλο 1/8 εκτίμησε λάθος...Δεν κατάλαβε.
Και το μέτρο διασπάστηκε...Το βαλς έμεινε μισό...3/4 σπασμένα.Δεν πειράζει.Έφυγαν σε άλλες κατευθύνσεις το 1/8 και το άλλο 1/8.Θα ολοκληρώσουν άλλα τραγούδια.Κάποτε.Αλλά πρόλαβαν και σιγοψιθυρίσαν μαζί,τραγούδια...Έστω και λίγο,έστω και για τόσο λίγο...Η ανάγκη καταλάγιασε...Οι γωνίες στρογγύλεψαν...Δεν ματώνουν όπως πριν όταν τις αγγίξεις...Η αγκαλιά γέμισε.Έστω και λίγο,έστω για τόσο λίγο...Η ακόρεστη ανάγκη είναι εδώ πάντα,αλλά λίγο πιο ήρεμη...Πιο στρογγυλεμένη.Δεν καλύπτηκε εντελώς αλλά έστω και λιγάκι,ε,κάτι άλλαξε...Το ''κάτι'' είναι μια σκάλα πάνω από το ''τίποτα''.Πάντα.
Έστω και για τόσο λίγο...
Σ...
Χαίρομαι που συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε...Αυτό που σου είπα είναι αλήθεια...Όπως και όλα άλλωστε.Χάρηκα πραγματικά.Για όλα.Ξέρω κι εσύ ότι μου έλεγες αλήθεια.Ότι χάρηκες.Για όλα.
Ευχαριστώ...
Κι ας με άφησες να σ'αφήσω...Κι ας φύγαμε...Κι οι δυο...
αγάπη ελπίδα ζωή ταξίδι αλλαγή αναμνήσεις σκέψεις γνώσεις παράξενα σοφίες δημιουργία διάφορα στιγμές ευχές χαρά χαμόγελο όνειρο ιδέες νοσταλγία συμπεράσματα συνταγές συνταγή ανέκδοτα φιλία θυμός μοναξιά ιστορία λιμάνι ψυχή λέξεις Μουσική παραμύθι περι ζωής μουσικής φιλίας έρωτα χαμόγελου ποιήμα σιωπή πιστεύω συμπέρασμα χιούμορ χιουμορ ζωγραφική συμβουλές τραγούδια ταινία ταινίες γάμος μετακόμιση παρέα ευτυχία χρήσιμα site ψηφιδωτό στιγμες