Δεξιά ο Λοΐζος
κι αριστερά ο Ρίτσος .

Ήταν ένα καλοκαίρι γεμάτο συγκινήσεις .
Κράτησα να σας δείξω αυτά για τα οποία αναπνέω
και ζω .
Η ταρατσούλα στο χωριό  που μαζευόμαστε χρόνια και χρόνια , απ την οποία έχουν περάσει από πενηντάρηδες μέχρι δεκάχρονα .
Βεραντούλα είναι , αλλά με τα χρόνια εχει προαχθεί σε ταράτσα με τόσα που έχουν δει τα μάτια της .
Το σπιτι του προπάππου μου θα γκρεμιστεί μετά από 109 χρόνια ζωής , μιας και γέρασε κι αυτό και δεν βαστάει άλλο . Θα πάρει μαζί του και δικά μου κομμάτια , αλλά τίποτα δεν κρατάει για πάντα , έτσι δεν λένε ;
 Από δω και στο εξής Γιώργο θα στρώνουμε κουρελού μέχρι να χτιστεί το άλλο στέκι , ελπίζω νωρίτερα από αυτό της "Νέας Φιλαδέλφειας" . 
Αφιερωμένο στον   κιθαρίστα , αυτόν που θα δείτε δηλαδή ( giorgos arazei ) , και στον παππού μου,  που τόσο μου λείπει .

Για το τέλος σας έχω μια  ευχάριστη έκπληξη .
Την λένε Αθανασία είναι μόνο 10 ετών και ίσως χαθεί όπως και τόσα άλλα παιδιά με ταλέντο .
Πως λέγαμε ... τα "ταλέντα της Ρούλας Κορομηλά ; "  
Ε! Καμμία σχέση !  Συγχωρήστε τα λαθάκια της .

Φιλαράκι μου  giorgos arazei σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά για τα τόσα όμορφα ξενύχτια .
Θα υπάρξουν κι άλλα ... μακριά από τα ποδοβολητά των λύκων .
Εκεί στο Καλατζέικο . Χικ !