Κάποτε θα κοιτάξεις στον καθρέπτη και το πρόσωπο που θα σε κοιτάζει δεν θα είναι το δικό σου...

Κάποτε δεν θα υπάρχει καμία αγκαλιά να κρυφτείς, όλες θα είναι άδειες, κρύες και μισές, δεν θα έχουν να σου προσφέρουν,μια κι εσύ ποτέ δεν είχες να προσφέρεις.

Κάποτε θα κοιτάξεις δίπλα σου και θα δεις μόνο κενό...Είναι επειδή θα τους έχεις διώξει όλους από δίπλα σου με τις πράξεις σου.

Κάποτε θα ζητάς μια καλή κουβέντα να ακούσεις και τα λόγια των άλλων θα έχουν μόνο αγκάθια, γιατί κι εσύ αγκάθια συνήθιζες να σπέρνεις στο δρόμο τους.

Κάποτε θα ψάχνεις ένα χαμόγελο,αλλά όλα θα είναι παγωμένα,γιατί και το δικό σου μόνο έδυε,ποτέ δεν είχε ανατείλει τα πρωινά.

Κάποτε θα λες καλημέρα και θα πέφτει στο κενό,γιατί κι οι καλημέρες των άλλων,στο κενό πέφτανε όταν σκοντάφτανε πάνω σου.

Κάποτε θα ζητάς μια συγνώμη και δεν θα στη δίνουν,γιατί κι εσύ όταν την ήθελαν την αρνήθηκες.

Κάποτε θα δεις ότι ο χρόνος φεύγει σαν τρένο κι εσύ πάντα τρέχεις στο σταθμό πίσω του,γιατί ποτέ δεν το προλαβαίνεις.Δεν έχεις όμως την υπομονή για το επόμενο.Θέλεις ντε και καλά να στριμωχτείς στο ήδη γεμάτο και να πατήσεις πάνω στους άλλους που φάνηκαν πιο προνοητικοί και πήγαν πιο νωρίς.Να κλέψεις την μπουκιά τους.

Κάποτε η ζήλεια θα κυβερνάει τη ζωή σου,θα θέλεις με πλεονεξία να αποκτήσεις τα πάντα και δεν θα σε ευχαριστεί τίποτα.

Κάποτε οι λέξεις σου θα ακουμπάνε στο πάτωμα, γιατί κανείς δεν θα τους δίνει σημασία.Κι οι λέξεις των αλλων στο πάτωμα πέφτανε όταν εσύ δεν τους έδινες σημασία.

Κάποτε οι δείχτες του ρολογιού θα τρελαθούν να γυρίζουν κι εσύ θα κοιτάς με αποχαύνωση,γιατί μόνο το ρολόι είναι φίλος κι εχθρός σου.Κυνηγάς αόρατους εχθρούς όλη μέρα και δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο παρά μόνο πως θα βγάλεις λεφτά για να ξοδεύεις για ανύπαρκτες ανάγκες.

Κάποτε θα θες να επιστρέψεις δίπλα στη φύση που απαρνήθηκες,αλλά ο ίδιος χρόνος που δεν έχεις και το χρήμα που κατασπαταλάς δεν θα σου επιτρέπουν ούτε για μια μέρα να αφήσεις το ρολόι μόνο του και να ζήσεις λίγο πιο ξέγνοιαστα.Θα έχεις απαρνηθεί κάθετι φυσικό και δεν θα αφήνεις την πόλη με τίποτα.

Κάποτε θα θέλεις να βρεις φίλους, αλλά όλοι οι φίλοι σου θα έχουν χαθεί, γιατί δεν είχες ποτέ να τους διαθέσεις ούτε πέντε λεπτά από το χρόνο σου, για να δεις τι κάνουν και κρυβόσουν πίσω από δικαιολογίες.

Κάποτε θα καταλάβεις ότι η ζωή που κάνεις αφήνει πίσω της μόνο μιζέρια, θα θελήσεις να το αλλάξεις αυτό αλλά η μιζέρια θα έχει διαποτίσει την ίδια σου την ύπαρξη και θα έχει γίνει τρόπος ζωής.

Κάποτε θα θέλεις να διασκεδάσεις αλλά η φτήνια θα χαρακτηρίζει κάθε εκδήλωση που θα βρεθείς,γιατί δεν έχεις μάθει να περιμένεις για τίποτα και να πιστεύεις σε τίποτα παρά μόνο σε ό,τι γυαλίζει περισσότερο και έχει ημερομηνία λήξης.

Κάποτε θα θέλεις να ικανοποιηθεί το σώμα σου αλλά κανένας δεν θα υπάρχει να ικανοποιήσει μια ανάγκη που εσύ ο ίδιος έχεις θάψει προ πολλού λόγω έλλειψης χρόνου.Καιρός δεν υπάρχει για σένα για χαρά,παρά μόνο για χρήμα,για χρήμα κι άλλο χρήμα.Προτιμάς να μην νιώθεις τίποτα.

Κάποτε θα καταλάβεις πως έφτασες να γίνεις γέρος χωρίς να έχεις ζήσει σαν νέος,να έχεις γευτεί τις χαρές που φέρνει η νιότη,αφού φρόντισες να την φορτώσεις με χιλιάδες "πρέπει" και "μη".

Κάποτε θα καταλάβεις ότι ζεις ετεροκατευθυνόμενα,σαν μαριονέτα που της κινούν άλλοι τα νήματα.Καμία απόφαση δεν είναι δική σου.Πας όπου πάνε οι πολλοι,πιστεύεις ότι πιστεύουν οι πολλοί,δρας όπως δρουνε οι πολλοί αλλά δεν έχεις καταλάβει ότι αυτός είναι ο λάθος δρόμος για να σε αποδεχτούν.Έχεις χάσει τον εαυτό σου ήδη.Όσο κι αν γίνεσαι όμοιος με όλους τους άλλους,πάλι μόνος θα είσαι.

Κάποτε οι νύχτες δεν θα περνούν γιατί οι εφιάλτες θα σε στοιχειώνουν.Οι άνθρωποι που αδίκησες και πρόδωσες θα έρχονται σαν ερινύες.Οι άνθρωποι που μπορούσες να βοηθήσεις αλλά εσύ αδιαφόρησες.Οι άνθρωποι στους οποιούς έδωσες ''φιλί του Ιούδα''.

Κάποτε θα θελήσεις να ερωτευτείς αλλά όλοι θα σε πατήσουν γιατί εσύ πρώτος τους πάτησες όταν αυτοί ήταν στην ίδια κατάσταση,όταν ζητούσαν την αγάπη σου,και στην προσφέρανε απλόχερα.Κανείς δεν θα σε πλησιάζει γιατί θα εκπέμπτει κενό το βλέμμα σου.

Κάποτε θα καταλάβεις ότι τα χαμόγελα χαρίζονται απλόχερα,δεν κοστίζουν,για να τσιγκουνεύεσαι να τα δώσεις.Ομοίως και τα κοπλιμέντα,οι καλοί λόγοι,τα χάδια,τα φιλιά και οι αγκαλιές.Δωρεάν είναι όλα.

Κάποτε θα δεις πως ζεις σε ένα τεράστιο ψέμα που εσύ ο ίδιος έχεις υφάνει.Μέσα σε μια ζωή καλοσιδερωμένη,και ατσαλάκωτη,που φοβάσαι να καθίσεις μην της ταράξεις τον μακάριο ύπνο.Λασπωμένα παπουτσια δεν πατάνε στα σαλόνια σου,παιδικές φωνές δεν ακούγονται,επισκέπτες δεν γεμίζουν τα τραπέζια σου για να φάνε,και χαμόγελα δεν απλώνονται να φωτίσουν το χώρο,γιατί εσύ φρόντισες όλα αυτά να τα απορρίψεις σαν περιττά,εφόσον δεν αποφέρουν κάτι υλικό.

Κάποτε όλα αυτά που θα τρως θα είναι πλαστικά γιατί κάποιοι φρόντισαν,με την ανοχή ή την συνενοχή σου,να πουλάνε θάνατο για φαγητό.

Κάποτε τα δέντρα θα εκδικηθούν την ανεξέλεγκτη καταστροφή που έχουν υποστεί και θα απαιτούν από σένα να κάτσεις ακίνητος και να σου βάλουν φωτιά,χωρίς κανένα έλεος,όπως έκανες τόσα χρόνια εσύ,για να χτίσεις τις βίλες σου.

Κάποτε μόνο οι βίλες σου θα έχουν μείνει κι εσύ θα περιφέρεσαι μέσα με το μπαστούνι,σε ένα άδειο σπίτι.Όλοι θα σε φοβούνται, θα σε υπηρετούν,αλλά δεν θα σε σέβονται.Θα έχεις εξουσία,αλλά όχι χαρά,θα έχεις χρήμα,αλλά όχι ανθρώπους δίπλα σου.

Κάποτε θα συνειδητοποιήσεις ότι πέρασες τόσο γρήγορα απ'τη ζωή, σαν αστέρι που πέφτει,με ταχύτητα και δεν αφησες πίσω σου τιποτα που να αξίζει γιατί δεν ασχολήθηκες με τίποτα επικοδομητικό.Σπαταλούσες άδικα τον ελεύθερο χρόνο σου σε ανούσια πράγματα.

Κάποτε θα καταλάβεις ότι μόνο η αγάπη γεμίζει τη ζωή,αλλά εσύ έχεις ξεχάσει να την νιώθεις.

Κάποτε θα θελήσεις να αγοράσεις τα πάντα,αλλά κάποια πράγματα όπως οι ανθρώπινες αξίες δεν αγοράζονται.’λλωστε δεν πιστεύεις σε καμία αξία.

Κάποτε οι άνθρωποι που πλήγωσες θα προχωρούν και θα σε κοιτάζουν,με λύπηση,γιατί δεν κατάλαβες ότι το μόνο που ήθελαν ήταν λίγο από το χρόνο σου και λίγη αγάπη.

Κάποτε θα καταλάβεις ότι τα χρήματα που βάζεις πάνω από τους ανθρώπους που σε αγαπούν,δεν μπορείς να τα αγκαλιάσεις,ούτε να πιάσεις κουβέντα μαζί τους.

Κάποτε θα ξυπνήσεις από το βαθύ ύπνο σου και θα δεις ότι χαράμισες μια ζωή να κοιμάσαι,όλη μέρα,ακόμα κι όταν φαινομενικά ήσουν ξύπνιος.

Κάποτε θα καταλάβεις ότι από το βόλεμα του δερμάτινο καναπέ τίποτα δεν αλλάζει.

Κάποτε τα σκουπίδια που σου προσφέρουν θα είναι τόσα πολλά κι εσύ δεν θα έχεις καμία κριτική ικανότητα να τα ξεχωρίζεις.Θα πιστεύεις στα σκουπίδια,θα τα παρακολουθείς και θα κάνεις κέφι μαζί τους γιατί δεν θα έχεις την υπομονή ούτε το μυαλό να ξεχωρίσεις την ποιότητα από το σκουπιδαριό.

Κάποτε η ζωή θα περάσει από δίπλα σου κι εσύ δεν θα την αναγνωρίσεις,γιατί στον καθρέπτη θα σε κοιτάει ένας άλλος εαυτός,η μετάλλαξη σου σε άνθρωπο χωρίς πρόσωπο και προσωπικότητα,χαμόγελο και χαρά,νιάτα και ομορφιά.Ένα κακό αντίγραφο του εαυτού σου,δυστυχισμένο και μοναχικό...



ΥΓ1:Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που περιμένουν να έρθει από μόνη της η αλλαγή χωρίς να κάνουν τίποτα.
Σε αυτούς που πληγώνουν τους άλλους,εσκεμμένα ή άθελα.
Σε αυτούς που δεν έχουν καταλάβει για ποιο λόγο ήρθαν στη γη και ζουνε μόνο για να δουλεύουν και να καταναλώνουν άχρηστα πράγματα για να καλύπτουν το κενό που έχουν.
Σε αυτούς που δεν ξέρουν να αγαπάνε,γιατί δεν τους το έμαθε κανείς και οι ίδιοι δεν ήθελαν να το μάθουν,προτιμούν πιο ανώδυνα πράγματα.
Σε αυτούς που δεν έχουν μάθει να αντιστέκονται και ακολουθούν σαν πρόβατα το κάθε τι.
Σε όλους αυτούς που απλά επιβιώνουν χωρίς στην ουσία να ζουν.

Με την ελπίδα ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ...

ΥΓ2:Το ακόλουθο τραγούδι ντύνει απόλυτα τη σκέψη μου απόψε...