Τα βραβεία Νόμπελ (ή Νομπέλ για τους γαλλομαθείς, αφού ο Άλφρεντ Νόμπελ έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι) θεσμοθετήθηκαν ως κληροδότημα από τον προαναφερθέντα Σουηδό χημικό, εφευρέτη της νιτρογλυκερίνης και άλλων εκρηκτικών και πάμπλουτο αλλά φιλειρηνιστή βιομήχανο για την επιβράβευση των επιστημόνων που προάγουν την έρευνα με πρακτικά αποτελέσματα για το καλό της ανθρωπότητας. Τα βραβεία αυτά έχουν κυρίως πρακτική έννοια, γι΄αυτό και είναι δύσκολο να πάρει Νόμπελ κάποιος που ασχολείται με θεωρητικές μελέτες, αν και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, ιδιαίτερα στη Φυσική.  Τα μαθηματικά, μάλλον ο Νόμπελ δεν τα είχε σε ιδιαίτερη υπόληψη και τα έβρισκε πολύ θεωρητικά και έξω από το πνεύμα των βραβείων που έχουν να κάνουν περισσότερο με καινοτομία και πατέντα. 

Υπάρχει πάντως και μια φήμη που πλανάται για τον αποκλεισμό των Μαθηματικών από τα Νόμπελ. Λέγεται ότι ο Αλφρέδος είχε άχτι έναν συμπατριώτη του σημαντικό μαθηματικό, τον Gosta Mittag-Leffler, από τους επικεφαλής του πανεπιστημίου της Στοκχόλμης (τότε Hogskola) και ιδρυτή ενός από τα ‘τοπ’ μαθηματικά περιοδικά, του Acta Mathematica.  Λέγεται ότι ο μαθηματικός του έφαγε την γκόμενα μια νύχτα με φεγγάρι και ο Νόμπελ του το κράταγε μανιάτικο και του αντίζηλου και όλων των συναδέρφων του, γι΄αυτό και όταν ήρθε η ώρα να κάνει τη διαθήκη του, έκανε για τα μαθηματικά την πάπια με τα γυαλιστερά φτερά.  Βέβαια, θεσμοθετήθηκε πολύ αργότερα το Νόμπελ Οικονομίας (το 1968) ως εφαρμοσμένα μαθηματικά με κοινωνικό αντίκτυπο, όπου και βρήκαν καταφύγιο και μαθηματικοί, όπως ο John Nash (βλ. και ταινία “ένας υπέροχος άνθρωπος” με τον Ράσελ Κρόου). Ο μαθηματικός και φιλόσοφος Bertrand Russel είχε πάρει τη δεκαετία του ’30 Νόμπελ λογοτεχνίας…

Το Νόμπελ των μαθηματικών θεωρείται το μετάλλιο Φιλντς που θεσμοθετήθηκε στη δεκαετία του 1930 από τον καναδό μαθηματικό Τζον Φιλντς και περιλαμβάνει και αντίστοιχου ύψους χρηματικό έπαθλο με τα Νόμπελ. Θεωρείται η ύψιστη αναγνώριση για έναν μαθηματικό, και μόνο ένας, ο ιδιόρυθμος ερημίτης Ρώσος μαθηματικός Γκριγκόρι Πέλερμαν, που έλυσε μετά από εκατό χρόνια την υπόθεση του Πουανκαρέ στην αλγεβρική τοπολογία, αρνήθηκε και το βραβείο και τα χρήματα, αν και πάμφτωχος.

Και για να μην μας μείνει μόνο το Νόμπελ Ειρήνης του 2009 του προέδρου Ομπάμ(ι)α, που θα μου επιτρέψετε να το αφήσω ασχολίαστο για να μην επαναλαμβανόμαστε και καταντήσουμε αηδία, θα σας αναφέρω με συντομία τα υπόλοιπα Νόμπελ που κατά ττη γνώμη μου είναι πολύ σημαντικά:

 Νόμπελ Λογοτεχνίας 2009 στην Γερμανίδα μυθιστοριογράφο, ποιήτρια και δοκιμιογράφο Χέρτα Μίλερ, που υπέστη διώξεις και λογοκρισία από το καθεστώς του Τσαουσέσκου στη Ρουμανία. 

Νόμπελ Οικονομίας 2009 σε δύο αμερικανούς οικονομολόγους, την Έλινορ Όστρομ και τον Όλιβερ Ουΐλιαμσον, για τις θεωρίες της οικονομικής διακυβέρνησης (για οικονομικά μη με ρωτήσετε περισσότερα, ούτε τη δήλωση της εφορίας δεν μπορώ να κάνω μόνος μου)

Νόμπελ Ιατρικής-Φυσιολογίας 2009 στους αμερικανούς Ελίζαμπεθ Μπλάκμπερν, Κάρολ Γκρέιντερ και Τζακ Σόστακ για την ανακάλυψη του ρόλου των τελομερών, των σχηματισμών που βρίσκονται στην άκρη της αλυσίδας των χρωμοσωμάτων και τα προστατεύει από το ξετύλιγμα όπως η πλαστική άκρη στα κορδόνια των παπουτσιών, καθώς και του ενζύμου-κλειδί που συνδέεται με τη λειτουργία τους. Τα τελομερή θεωρούνται τα γονίδια της αθανασίας και πρόκειται για πολύ σημαντικό βήμα στην κατανόηση και την καταπολέμηση της γήρανσης και του καρκίνου.

Νόμπελ Χημείας 2009 στους Βενκατραμάν Ραμακρισάν, Τόμας A.Στέιτζ και Αντα Ε. Γιόναθ για τον προσδιορισμό της δομής και της λειτουργίας του ριβοσώματος, του κυτταρικού «εργοστάσιου» που παράγει πρωτεΐνες με βάση τις οδηγίες του DNA. Τα κύτταρα όλων των οργανισμών που ζουν στη Γη περιέχουν ριβοσώματα σε μεγάλους αριθμούς, προκειμένου να παράγουν τις δεκάδες χιλιάδες πρωτεΐνες που χρειάζονται, από τα αντισώματα μέχρι τα ένζυμα και από τις ορμόνες μέχρι το κολλαγόνο του δέρματος. Η κατανόηση της δομής και της λειτουργίας του έχει κρίσιμη σημασία για τη βιολογία και την ιατρική, δεδομένου ότι πολλά από τα αντιβιοτικά που χρησιμοποιούμε σήμερα είναι σχεδιασμένα να παρεμβαίνουν στα ριβοσώματα των βακτηρίων.

Νόμπελ Φυσικής 2009 από κοινού στους Τσαρλς Κουέν Κάο «για πρωτοποριακά επιτεύγματα που αφορούν τη μετάδοση του φωτός σε ίνες για οπτικές επικοινωνίες» και στους Ουίλαρντ Στέρλινγκ Μπόιλ και Τζορτζ Έλγουντ Σμιθ «για την εφεύρεση του απεικονιστικού κυκλώματος πυριτίου -του αισθητήρα CCD». H πρώτη CCD (Συσκευή Συζευγμένου Φορτίου) δημιουργήθηκε από τους δύο συναδέλφους το 1969 και βασίστηκε στην περιγραφή του φωτοηλεκτρικού φαινομένου, για την οποία ο Αλμπερτ Αϊνστάιν είχε βραβευτεί με Νόμπελ το 1924: το φως που πέφτει σε καθένα από πολυάριθμα εικονοστοιχεία (pixel) του αισθητήρα δημιουργεί ένα ηλεκτρικό σήμα που καταγράφεται στη μνήμη. Σήμερα, οι αισθητήρες CCD λειτουργούν ως το ηλεκτρονικό μάτι σε φωτογραφικές μηχανές, αυτές τις ψηφιακές που όλοι πια έχουμε, βιντεοκάμερες, αλλά και πολλές απεικονιστικές συσκευές που χρησιμοποιούνται στην έρευνα και την ιατρική. Εξίσου ευρείες εφαρμογές γνώρισαν τις τελευταίες δεκαετίες και οι οπτικές ίνες, γυάλινοι αγωγοί μέσα στους οποίους ρέουν φωτόνια. Το 1966, ο Τσαρλς Κάο υπολόγισε για πρώτη φορά πώς το φως θα μπορούσε να μεταδοθεί σε μεγάλες αποστάσεις μέσα από τέτοιες γυάλινες ίνες. Με τη σταδιακή αύξηση της καθαρότητας του γυαλιού η απόσταση που μπορούσε να διανύσει το φως αυξήθηκε από τα 20 μέτρα το 1969 στα 100 χιλιόμετρα τέσσερα χρόνια αργότερα. Σήμερα, οι οπτικές ίνες που αναλαμβάνουν σχεδόν το σύνολο των ηλεκτρονικών επικοινωνιών εκτιμάται ότι έχουν συνολικό μήκος 1 δισ. χιλιόμετρα, αρκετό για να τυλίξει τη Γη 25.000 φορές και το μήκος τους συνεχίζει να αυξάνεται κατά 1.000 χιλιόμετρα την ώρα.