Τι κι αν διαβάζω τόσα υπέροχα ποστς εδώ στο ΜΗ, που με βάζουν σε σκέψεις, με ταρακουνούν και μου δημιουργούν αυτήν την απελευθερωτική αίσθηση ότι   μ π ο ρ ώ  να γίνω καλύτερος άνθρωπος; Εγώ το χαβά μου... Μπαινάκης-Βγαινάκης, ξύλο απελέκητο...

Πάλι θα γκρινιάξω. Με την απιστία θα καταπιαστώ, με αφορμή ένα πραγματικό διάλογο.

Η Β., φίλη μου, απευθυνόμενη σε συνάδελφό της, στον οποίο σύστησε κάποια φίλη της: Λοιπόν, Κ. εγώ σου γνώρισα την Μ. (άσχετο που δεν προχώρησε η γνωριμία), εσύ θα μου γνωρίσεις κανέναν φίλο σου;

Κ.: Κοίτα, οι 24 από τους 25 φίλους μου είναι παντρεμένοι, οι οποίοι θέλουν εξωσυζυγική σχέση. Ευχαρίστως να σου τους γνωρίσω, αν δεν έχεις θέμα. Ένας είναι ελεύθερος ακόμα, αλλά δε νομίζω να σου κάνει.  

Φίλη: Όλοι; Τι, έτσι απροκάλυπτα;

Κ.: Ναι, πού βλέπεις το παράξενο; Όλοι αυτό κάνουν κι όσοι δεν το κάνουν, το  επιδιώκουν. Και μεταξύ μας τα συζητάμε αυτά. Εγώ, βέβαια, δεν είμαι σαν κι αυτούς...

Το "φυσιολογικό" του θέματος σημαίνει, άραγε, ότι σήμερα όταν λέμε  «ρομαντική αγάπη»  (γέφυρα, με την ευκαιρία, προς το τελευταίο ποστ του Σβενάκου), δεν εννοούμε ούτε πρέπει να αναμένουμε "Πως εσύ κι εγώ θα αγαπάμε ο ένας τον άλλον αποκλειστικά; Πως μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει; Πως υποσχόμαστε ο ένας στον άλλον αιώνια πίστη;..." 

Αν η συζυγική πίστη δεν είναι ο κανόνας στους γάμους της κοινωνίας μας σήμερα, αν η  αποκλειστικότητα και η μονογαμία είναι "πολύ βαριά" για τη "ρομαντική αγάπη" και δεν πρέπει να τα αναζητούμε (ή μήπως το λάθος μας βρίσκεται στο ότι τα απαιτούμε;), αν το να δοθούμε άνευ όρων συνεπάγεται το να αγαπάμε το/τη σύντροφο-σύζυγο μας, όπως είναι, δηλ. με τη φυσιολογική επιθυμία του/της να πηγαίνει ενίοτε και "αλλού", τότε εγώ τα έχω χαμένα... δεν ξέρω πια που βαδίζω ούτε τι να προσδοκώ ούτε σε τι καλούπια να βάλω τα όνειρα και τις προσδοκίες μου... 

Λάθος το προσεγγίζω; Μήπως τελικα η ρομαντική αγάπη τα έχει όλα αυτά ως αυτονόητα στοιχεία της και το λάθος είναι ότι τα απαιτούμε; Μήπως η απαίτηση κάνει φυσιολογική την απόκλιση;