Είναι Παρασκευή. Έρχεται Σαββατοκύριακο. Ε και; Δύο μέρες σαν τις άλλες κι αυτές. Τουλάχιστον έτσι νιώθω σήμερα. Αύριο, που θα μπορώ να μείνω λίγο περισσότερο στο κρεββάτι και να χουζουρέψω, θα νιώθω αλλιώς.
Σήμερα όμως είναι μια από τις μέρες που μου την δίνει να είμαι τόσο μακριά από την Κύπρο. Τόσο μακριά από τη θάλασσα. Τόσο μακριά από όλους όσους αγαπώ και όλα όσα τους συμβαίνουν κι εγώ τα βλέπω να με προσπερνούν.
Δεν είναι πως το βροντοφωνάζω κιόλας, μα όταν νιώθω μπλε (αυτή η απευθείας μετάφραση είναι που θα με φάει στο τέλος), μπαίνω στο αυτοκίνητο και πάω στην παραλία. Συνήθως μέρα. Θα ήθελα πολύ, να το έκανα νύχτα. Αλλά φοβάμαι. Διότι κακά τα ψέμματα, δεν ξέρω ποιος άλλος θα θέλει να είναι εκεί και τι προθέσεις θα έχει. Έτσι;
Αλλά ναι, είναι τέτοια η μέρα που θέλω να μπω στο αυτοκίνητο, με ένα μπουκάλι κρασί και ένα ποτήρι άδειο. Να φτάσω στην παραλία, να βγάλω τα παπούτσια και τις κάλτσες, να περπατήσω κατά μήκος της, βυθίζοντας τις γυμνές πλέον πατούσες μου στην άμμο. Εν τέλει, να φτάσω σε κάποια βράχια και να καθίσω στο πιο ακρινό και θαλασσοδαρμένο από όλα. Και να σκεφτώ.
Δεν έχει σημασία τι. Απλά να σκεφτώ. Να δω την απεραντοσύνη της, και να έχω τα πόδια μου στο έλεος του κύματος. Εκεί που κάθομαι συνήθως, έρχονται και σπάνε κύματα, λούζοντας με και φτάνουν αργά και σταθερά στο μεδούλι των κοκκάλων μου. Πλήρες δόσιμο στον αφρό της. Απόλαυση παθητική.
Όπως παθητική με νιώθω ώρες ώρες μπροστά στα όσα συμβαίνουν στη ζωή μου και στα όσα ακούω από άλλους για τα δικά τους. Μεγαλώνω και θέλω να βιώνω την πλήρη ελευθερία, την πλήρη γεύση ενέργειας και όμως όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο άπιαστα γίνονται. Γιατί;
Μάλλον φταίω εγώ. Που ονειρεύομαι ακόμα και ξύπνια, που αντί να κολυμπώ αρκούμαι στα θαλασσοδαρμένα βράχια και στον αφρό. Που δεν δέχομαι σχεδόν τίποτα στο πλαστικό ροζ-μοβ σπαθί μου. Που θέλω ή τα όλα ή το τίποτα. Φταίω που θέλω να ταξιδεύω συνέχεια και τόσο καιρό το αμέλησα, με αποτέλεσμα να μην δένομαι με τίποτα πια σε καμιά καρέκλα. Που δεν ανέχομαι την μετριοπάθεια στην αγένεια και στην κακία. Που βαριέμαι εύκολα και προσπερνώ τους όσους συναντώ και μου φαίνονται τόσο πεζοί, τόσο στεγνοί, σχεδόν παστοί με τόσο αλάτι ακόμα στην επιφάνεια τους, που δυσκολεύονται να ανοίξουν τα μάτια τους. Που απέρριψα το όνειρο της μητέρας μου, τη νομική και ένα από τα πολλά δικά μου, το θέατρο.
Δεν έχω πληγωθεί από προδοσία, δεν την έχω γευτεί σε καμία ερωτική μορφή της. Ίσως όμως να είναι η άγνοια που τα καλύπτει. Ποιός ξέρει; Έχει όμως σημασία;
Παίζω με τις παλιές αγάπες μου, ψάχνω άλλες καινούριες, δημιουργώ σε άδεια χαρτιά, και δεν πειράζει αν μετά πιστεύω πως οι αράδες δεν έπρεπε να γραφτούνε ποτέ. Το χαρτί δεν παραμένει άδειο, έτσι; Είναι τόσο ωραίο το παιχνίδι. Παρέα πάντα με αγαπημένα ή άγνωστα τραγούδια. Μετατρέπονται τόσο γρήγορα σε μούσες.
Έχω πολλά όνειρα και δεν θέλω να τα πουλήσω. Σε κανένα. Θέλω να ζήσω αρκετά ώστε να τα δω να πραγματοποιούνται. Και αν δεν πραγματοποιηθούν, θα ξέρω πως τουλάχιστον προσπαθώ. Και χαμογελώ. Έστω και αν αυτό κάνει μόνο εμένα ευτυχισμένη. Είναι το μικρό, χαϊδεμένο κι εγωιστικό μυστικό μου.
Αχ, θέλω μια θάλασσαααααααααααα και ας μην είναι παγωμένη.
Μάλλον θα πρέπει και σήμερα να αρκεστώ στην παραλία του ποταμού. Εκεί, δηλαδή, έχει και κύκνους, πάπιες και άγνωστα πουλιά γκριζόασπρα που δεν είναι γλάροι. Δεν ξέρω τί είναι, και δεν μπήκα στον κόπο να μάθω. Κακώς καλώς;
Χμ….. τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερη η κατάσταση. Όχι, σκέψου δηλαδή, να μην υπήρχε καν ποτάμι εδώ. Τραγική κατάληξη η απομόνωση ύπαρξης στην άκρη μιας πισίνας που βρωμάει χλώριο και δονείται σε ρυθμούς Ρίχτερ, χάρη στις φωνές πιτσιρικάδων.
Αχ Μεσόγειος μου!!!!!
- Στείλε Σχόλιοαρτικ grow-ups as in push-ups Απορίες Απορίες εκτός τόπου και χρόνου αρτίκ επέτειος ημερολογιακά ημερολογιακα ιδεογραφικά Κύπρου εικόνες Κύπρου είκονες μεταφράσεις της Μωβ μορφές Μορφές Παράφωνοι διάλογοι Σκέψεις σΤίχΟι συνείδηση συνταγές Σφηνάκια σφηνάκια Σφηνάκια! τραγούδια για καλημέρα τραγούδια για καληνύχτα τσάγια Τσάγια! τσάγια! Τσάγια Χαμόγελα