Blogάκι μέ σπιράλ
Είναι σίγουρο οτι υπάρχει θεός,αλλά δέν είναι ο Θεός
10 Νοεμβρίου 2009, 17:57
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ


Εκείνοι έψαχναν να βρούν έναν υπάλληλο. 

Εκείνος έψαχνε γιά δουλειά. 

Εκείνοι έπαιρναν δεκάδες βιογραφικά κάθε μέρα αλλά κανένα δέν τούς ικανοποιούσε. 

Εκείνος έστελνε τό βιογραφικό του σέ δεκάδες εταιρείες κάθε μέρα αλλά καμμιά δέν τού απαντούσε. 

Κάποια στιγμή,εκείνοι διάβασαν το βιογραφικό του και φώναξαν: «Νά!αυτός ο άνθρωπος είναι ό,τι πρέπει γιά μάς.Επιτέλους,τον βρήκαμε. Ας τού τηλεφωνήσουμε τώρα αμέσως!». 

Εκείνος,αποκαμωμένος από την αναμονή,πετάχτηκε μιά στιγμή στήν κουζίνα,να πιή ένα ποτήρι νερό.Τότε,χτύπησε το τηλέφωνο.

Εκείνοι περίμεναν μά κανένας δέν απαντούσε. 

-Κλείστε το! είπε ο αρμόδιος.Αφού δέν απαντάει,σημαίνει πως δέν ενδιαφέρεται. 

-Μά,διαμαρτυρήθηκε ένας,μπορεί απλά να έχη πάει στο αποχωρητήριο.Η στήν κουζίνα να πιή νερό.Η να έχη θόρυβο εκεί που είναι και να μήν  ακούη τό τηλέφωνο.....Ας δοκιμάσουμε λίγο αργότερα. 

-Δέν έχουμε χρόνο γιά χάσιμο!ξανάπε ο αρμόδιος.Ξεχάστε τον και συνεχίστε το ψάξιμο..... 

Εκείνος δέν άκουσε τό τηλεφώνημα καί συνέχισε να στέλνη τό βιογραφικό του χωρίς ανταπόκριση  ώσπου κάποια μέρα, απελπισμένος, βούτηξε από τό μπαλκόνι του στό κενό. 

Εκείνοι είχαν τήν υπομονή να ψάχνουν μήνες ολόκληρους μέχρι να βρούν αυτό που ήθελαν,αλλά δέν είχαν την υπομονή να περιμένουν λίγα λεπτά ακόμα,γιά να το αποκτήσουν....

10 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

pterarhos (10.11.2009)
Καλησπερα σου Αλβερτο.
Εικονες που αν ηταν φιλμακι μικρου μηκους ασπρομαυρο,θα κερδιζε διακριση
οπου κι αν προβαλονταν.
Πολυ δυνατο.
kithara-woman (10.11.2009)
Δεν θα έφτανα ποτέ σε αυτη την κατάληξη!Καμία δουλειά δεν αξίζει κάτι τέτοιο!
Αλλά οι αρχικές γραμμές Αλβέρτο,είναι η ιστορία της ζωής μου...Τα χιλιάδες βιογραφικά που έχω στείλει,που κανείς δεν έχει απαντήσει...
Δυνατές εικόνες γιατί ειναι μεσα από τη ζωή....
Liza32 (10.11.2009)
Εγω δηλαδή που ψάχνω μια δουλειά της προκοπής απο τα 22 μου τι να πω; Και που δεν είχα δουλέψει...Για κάτι καλύτερο πάλευα που δεν ήρθε ποτέ...
ZARATHUSTRA (11.11.2009)
Τραγικες εικονες που αποδεικνυουν
ποσο φθηνα τιμωνται οι ζωες των αδυνατων . Αν ολοι καναμε οτι δεν θα θελαμε να μας κανουν , ο κοσμος μας θα ηταν καλυτερος (κερδιζω λουκουμι μπαγιατικο .)
Κι αυτος ο ανθρωπος τοσο πολυ αγαπουσε τη ζωη που πηγε και φουνταρισε ρε γαμωτο ; Μου βαζει ιδεες βραδιατικα ...

Καλησπερα Αλμπερτινιο .
Latte (11.11.2009)
Με κάλυψε απόλυτα το σχόλιου του Πτεράρχου!

ΥΓ. Φρέσκο λουκούμι κερδίζει ο Ζάρα (γιατί ενστερνίζεται την πιο βασική αρχή της ζωής - κατ' εμέ), μπας και γλυκαθεί και εξαφανιστούν οι όποιες ανησυχητικές ιδέες από το μυαλουδάκι του (όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν ξέρουμε και ποιο ειναι το μπαλκόνι του να στήσουμε κανένα δίχτυ από κάτω...) :)
Hastaroth (11.11.2009)
Κανείς δέν ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάση κάποιος που ίσως επί χρόνια ολόκληρα ψάχνει απλά να φανή χρήσιμος στην κοινωνία καί κανείς δέν τόν λαμβάνει υπ'όψιν του...

Τό παρόν αποτελεί μέρος μιάς σειράς μικρών διηγημάτων που είχα γράψει κάποτε (τό συγκεκριμένο είναι πρόσφατο βέβαια,αλλά εντάσσεται στην ίδια κατηγορία).
Τό εμπνεύστηκα καί από δικές μου εμπειρίες τών εποχών που έψαχνα γιά δουλειά.Βέβαια,δέν έφτασα στό σημείο τής βουτιάς από τό μπαλκόνι -άν καί σέ ένα άλλο κάπως παρεμφερές κείμενό μου,ο ήρωας τής ιστορίας βουτάει από το τραίνο σέ ένα σημείο τής διαδρομής όπου υπάρχει μέγας γκρεμός (είναι υπαρκτό σημείο στην διαδρομή Αθήνας-Θεσσαλονίκης λίγο μετά την Θήβα).

Κύριε προφήτα,άν όλοι κάναμε ό,τι δέν θα θέλαμε να μάς κάνουν,ο κόσμος μας θά ήταν χειρότερος.Ξέχασες να προσθέσης ένα "δέν" πρίν από το "κάναμε",οπότε απώλεσες και το λουκούμι.Ιδέες πάντως νά μήν σού μπαίνουν,εδώ δέν μού μπήκαν εμένα που τό έγραψα...:)

Πτέραρχε Χάρη,ωραία η ιδέα τού φιλμακίου,ίσως κάποια στιγμή τό υλοποιήσω -ο κιθαρίστας από ένα προηγούμενο συγκρότημα που έπαιζα είναι σκηνοθέτης,θά τού ρίξω την ιδέα όταν τόν ξαναδώ :)

Αυγή,έχω στείλει κι'εγώ βιογραφικά,ούκ ολίγα,που έμειναν αναπάντητα,σάν τίς "αναπάντητες κλήσεις" τής Γαρμπή (ή μήπως τής Βανδή;όλο τίς μπερδεύω αυτές τίς δύο......).

Λίζα,σού εύχομαι να βρής γρήγορα τήν δουλειά αυτή που θά σέ ικανοποιή κιόλας,όχι μόνο υλικά αλλά και ηθικά.Πάντως μήν νομίζης,ούτε κι'εγώ εκεί που δουλεύω τώρα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος...

Γαλατάκι,όπως είδες,το λουκούμι το απώλεσε ο προφήτης διότι ξέχασε να προσθέση μιά λέξη καί νά φέρη το νόημα τής πρότασης εκεί που πρέπει.Δέν πειράζει όμως,τά λουκούμια παχαίνουν άρα βλάπτουν,άρα πάλι γιά τό καλό του ενήργησα :)
ZARATHUSTRA (12.11.2009)
Αλμπερτο μου
εισαι μαστορας στο συντακτικο και στη γραμματικη δεν λεω , αλλα νομιζω οτι δεν ειναι ωρα για να χανουμε λουκουμακια απο τρυφερα γυναικεια χερακια !
Κανε οτι μπορεις για να με αποκαταστησεις ! χε!χε!
sven (12.11.2009)

Είναι δύσκολο ν΄αντιληφθούμε την απόγνωση πολλών ανθρώπων, κυρίως νέων, που σε μια πολύ δημιουργική ηλικία -τότε ακριβώς που θέλεις να κάνεις και να ζήσεις τόσα πράγματα- να συναντάς στους λαβυρίνθους της ζωής σου παντού αδιέξοδα...

Συχνά, δεν μπορούμε καν -ή δεν αντέχουμε- να φαντασθούμε τις συνέπειες μιας τέτοιας κατάστασης, που, ιδιαίτερα, όταν είναι παρατεταμένη, μπορεί να οδηγήσει κάποιους σε μία κατάσταση "μετατραυματικού στρες", δηλ. σοκ και κατάθλιψη, ή ακόμα και στην αυτοχειρία...

Το παράδειγμα του φαινομένου περίπου 30 αυτοχειριών στην France Telecom είναι ακόμα νωπό...

Καλό μεσημέρι!!!

ΥΓ. Κάποτε στις ελληνικές ταινίες, ορισμένες κοπέλες, στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν την προσοχή ενός συγκεκριμένου αρσενικού, έκαναν πως πνίγονται, για να σπεύσει ο λεγάμενος να τις σώσει και με τον τρόπο αυτό να γευθούν τουλάχιστον την αγκαλιά και τα χείλη του...

Στις μέρες μας, κάποιοι "θλιβεροί" μιμητές του παλιού πετυχημένου κόλπου -και συνηθισμένοι στα σάλτα μορτάλε...- προσπαθούν να το αναβιώσουν, προαναγγέλοντας μάλιστα το ενδεχόμενο πήδημά τους στο...κενό...

Φαίνεται πως ακόμα κάποιοι,-ες "τσιμπούν" και τρέχουν να βρούνε σωστικά δίχτυα...Κάτι ξέρουν αυτοί που θέλουν να πηδήξουν...
mardhm (12.11.2009)
Προχθές συζητώντας με μια κοπέλα 24 ετών απόφοιτο του Τ.Ε.Ι κοινωνικών λειτουργών μου είπε πως όταν πήγαινε κάπου να πιάσει δουλειά και ρωτούσε για την αμοιβή, η απάντηση ήταν σχεδόν πάντα η ίδια.
«Ε! Να σε δούμε, να μας δεις και βλέπουμε! Μπορεί βρε αδερφέ να μην σου κάνουμε! Ή να μην μας κάνεις! Έλα δοκιμαστικά ένα δίμηνο και αν πάνε όλα καλά θα κανονίσουμε τότε.» Και η ιστορία έχει πάντα το ίδιο τέλος. Δουλεύουν ένα με δυο μήνες μετά τους προσφέρουν ένα εξευτελιστικό μηνιάτικο και αναγκάζονται να φύγουν, αφού όμως πρώτα έχουν δουλέψει άμισθοι και ανασφάλιστοι για δυο μήνες!
Το θέμα της εύρεσης εργασίας ήταν και είναι ένα μεγάλο αγκάθι για τη εκάστοτε νέα γενιά! Μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που όλοι ονειρεύονται μια θέση στο δημόσιο!
Καλό απόγευμα
Hastaroth (13.11.2009)
Ισως θά πρέπη να γίνη αντιληπτό και στόν λεγόμενο "επιχειρηματικό κόσμο" ότι δίνοντας δουλειά σέ άλλους ανθρώπους επιτελεί ΚΑΙ κοινωνικό έργο.

Η δέ τακτική αρκετών επιχειρηματιών να μήν προσλαμβάνουν νέους ανθρώπους (μέ τό επιχείρημα οτι δέν εχουν την εμπειρία) μόνο ζημιά προκαλεί,αφού εμποδίζει αυτούς τούς ανθρώπους να μπούν στην αγορά εργασίας γιά ν'αποκτήσουν την απαραίτητη εμπειρία.

Γιά να καταπολεμηθή η ανεργία δέν αρκεί,λοιπόν,απλά να δοθούν κίνητρα στόν ιδιωτικό τομέα ώστε νά δημιουργήση νέες επιχειρήσεις,άρα και νέες θέσεις εργασίας,αλλά πρέπει οι ίδιοι οι επιχειρηματίες νά μήν περιορίζωνται στό να "ανακυκλώνουν" τό ήδη υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό.

Καί η τακτική τού "να σέ δούμε,να μάς δής και να αλληλοϊδωθούμε" που επισημαίνει η mardhm,μόνο κακό κάνει σέ όλους-στούς εργαζόμενους,που στερούνται τό εισόδημά τους καί τά απαιτούμενα ένσημα γιά την μελλοντική συνταξιοδότησή τους,στούς εργοδότες,που κάθε ένα-δυό μήνες αλλάζουν υπαλλήλους,μέ αποτέλεσμα η δουλειά τους να μήν γίνεται (αφού μέχρι νά μάθη ο καινούργιος τίς διαδικασίες,τά συστήματα κλπ τής επιχείρησης,φεύγει και αντικαθίσταται από άλλον) καί στό κράτος,που χάνει φόρους από τά εισοδήματα τών εργαζομένων...

ΥΓ 1.Φίλτατε προφήτη,σού ξαναδίνω τό λουκούμι που απώλεσες,αλλά επαναλαμβάνω πως τά λουκούμια παχαίνουν (κάνουν και κακό στά δόντια).
Τώρα γιατί ο Σουηδός ιατρός δέν σ'αφήνει σέ χλωρό κλαρί,αυτό είναι απορίας άξιον :)

ΥΓ 2 (@sven):Πολύ σωστά τά λές.Ενας φίλος και συνονόματός μου,οικονομολόγος,είχε δημοσιεύσει κάποτε σέ μία εφημερίδα ένα άρθρο όπου ανέλυε ακριβώς αυτό,οτι δηλαδή είναι δύσκολο νά αντιληφθή κάποιος (κυρίως εργοδότης αλλά και από αυτούς που σχεδιάζουν την οικονομική πολιτική ενός κράτους) πόσο ψυχοφθόρο είναι τό να χάση κάποιος τήν δουλειά του ή να μήν έχη δουλειά-ιδιαίτερα γιά μεγάλο χρονικό διάστημα.Οταν βρώ ευκαιρία,θά τό αναδημοσιεύσω εδώ.

ΥΓ 3 (@mardhm):Αυτοί που εφαρμόζουν το "κολπάκι" αυτό έχουν άραγε σκεφτεί οτι ο άνθρωπος που το υφίσταται θά έχη,πολύ αργότερα,μειωμένη σύνταξη; Γιατί βέβαια,άν πάη να δουλέψη ένα-δυό μήνες στόν έναν εργοδότη,έναν-δυό μήνες στόν άλλον και πάει λέγοντας,μπορεί να χάση και ένα καί δύο και τρία και τέσσερα (κατά πώς λέει καί το τραγούδι) καί παραπάνω "συντάξιμα" χρόνια...
Οταν η σημερινή 24χρονη νέα θα είναι απόμαχη τής ζωής,μέ σύνταξη πολύ λιγώτερη από αυτήν που κανονικά δικαιούται,τί θά τής πούν όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες που τώρα τής αφαιρούν χρόνια αναγνωρισμένης εργασίας μέ τό "νά σέ δούμε κλπ" παραμυθάκι τους;

Καλό βράδυ σ'όλους!

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
hastaroth
Επιμελητής πτήσεων & TRI κουνουπιών
από Urantia


Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/hastaroth

Τά πάντα όλα...καί τά κοάλα τίποτα!



Επίσημοι αναγνώστες (11)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...


Φιλικά Blogs

Links