"...Ερωτηθείς αν μετάνιωσε για την επιλογή του να συνεχίσει την καριέρα του στο ΝΒΑ, υπεραμύνθηκε των επιλογών του λέγοντας:
«Εάν δεν το έκανα, δεν θα ήμουν ο Βασίλης [Σπανούλης]. Θα μου έμενε απωθημένο σε ολόκληρη τη ζωή μου, θα το κουβαλούσα μέσα μου. Είμαι περήφανος που αγωνίζομαι στο ΝΒΑ. Τώρα πια ξέρω. Ήλθα και είδα από κοντά.[...]"
Διάβαζα τη συνέντευξη του Βασίλη Σπανούλη σήμερα και κοντοστάθηκα στα λόγια αυτά. Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου αυτοί οι τόσο ταιριαστοί στίχοι:
"Σα να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα"
Γλυκιά αυταπάτη... Και ποιος θα ήσουν Βασίλη; Ο Πέτρος; Το έκανες φίλε μου, επειδή ήσουν ο Βασίλης. Αν δεν το έκανες, πάλι ο Βασίλης θα ήσουν, μόνο που θα ήσουν ένας Βασίλης που θα είχε καθοριστεί και από την απόφαση να μην πάει στο ΝΒΑ, όπως ακριβώς κάθε στιγμή είμαστε αυτό που έχει προκύψει από όλα όσα μας έχουν συμβεί στη ζωή...
Συχνά για να επιβιώσουμε ανάμεσα στις ενοχές και στις ανασφάλειές μας τρεφόμαστε από την ψευδαίσθηση ότι δεν είμαστε εμείς που κάναμε τούτο ή το άλλο και πως μονάχα συγκεκριμένες πράξεις είναι δικές μας. Μπερδεύουμε συχνά αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε ή να είμαστε με αυτό που τελικά κάνουμε και πραγματικά είμαστε. Όχι μόνο νομίζουμε ότι διαθέτουμε την δυνατότητα της επιλογής, αλλά θεωρούμε ότι την ασκούμε "επιλεκτικά" λέγοντας συχνά "όταν το έκανα αυτό δεν ήμουν ο εαυτός μου"...
Ποιος αλήθεια είμ΄εγώ λοιπόν; (Το "πού πάω;" το αφήνω για άλλη φορά). Είμαι όλα. Και αυτά που κάνω και αυτά που θέλω και αυτά που δεν κάνω και αυτά που δεν θέλω. Και τα σωστά μου και τα λάθη μου. Σε κάθε πιθανό συνδυασμό. Τίποτα δε μένει απ' έξω Βασίλη. Τα κουβαλάμε όλα μαζί μας -ψηφίδες ενός πολύχρωμου, τσαπατσούλικου και ανισόρροπου μωσαϊκού- και κάθε στιγμή φορτωνόμαστε κι άλλο ένα στην πρόβα αυτή που λέγεται ζωή. Πρόβα και ταυτόχρονα μοναδική παράσταση...
Κοινοτοπίες θα μου πεις ...Τα ξέρεις όλ' αυτά, τραγουδά ο Πορτοκάλογλου. Θέλω ίσως να μου θυμίζω αριά και που ότι δεν είμαι δυο ψυχές σε ένα σώμα, ότι εγώ δεν είμαι ο άλλος...
4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο