Περπατούσα στο δρόμο. Παντού μύριζε ...ματσικόρυδο. Ξετρελλάθηκα. Άφησα την μύτη να γίνει σαν τα αυτιά του Ντάμπο και να με οδηγήσει στον ανθώνα που τα φιλοξενούσε. Μάλλον όμως η νοσταλγία για κάποια πράγματα μας καθιστά έγκυους και μυρίζουμε ό,τι νάναι όπου νάναι. Έτσι γράφεται το νάναι ή να'ναι; Μάλλον το δεύτερο. Το νάναι διαβάζεται σαν μπεμπέ. 

Ματσικόρυδο. Είναι δυνατόν να υπάρχουν εδώ τριγύρω ματσικόρυδα; Πήγα πάνω κάτω, στα δεξιά δρομάκια και στα αριστερά. Πουθενά δεν γινόταν ΠΙΟ έντονο το άρωμα. Απλά υπήρχε, και για κάποιες στιγμές με κορόιδευε. Πολλές ώρες αργότερα, κι αφού είχα διαπιστώσει ότι τα ματσικόρυδα με ακολουθούσαν, ρώτησα τα κορίτσια αν το μύριζαν. Δεν είχαν ιδέα τί είναι το ματσικόρυδο. Μάλλον με κάποιο άλλο όνομα ομορφαίνει τα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας. Δεν ξέρω. Πάντως, αν η μυρωδιά ανακατευόταν με κάστανα, ψητό καλαμπόκι και μαλλί της γριάς...Τότε θα είχαμε αρωματικό ντεζαβού από την Χριστουγεννιάτικη Λευκωσία. 

Το μπλογκ έκλεισε τριών χρονών και παραμένει αβάφτιστο. Δεν πειράζει. Είναι πιο ελεύθερο να εξελιχτεί σε ό,τι θέλει χωρίς να το στοιχειώνει η ιδιότητα ενός ονόματος.

Το Σάββατο στο σπίτι του ... έπεσε ο ενθουσιασμός. Μου έδειχνε το καινούριο του διαμέρισμα, τους δερμάτινους δερμάτινοι καναπέδες, την γιγάντια τηλεόραση κι εγώ είχα κολλήσει στο μπιλιάρδο, που στεκόταν στη μέση του καθιστικού-τραπεζαρίας-κουζίνας. 

6 παιχνίδια. Έχασα τα 5 γιατί έστελλα την μαύρη μπίλια κατευθείαν στην λάθος είσοδο. Μετά που είχα στείλει όλες τις μπάλες στο σπίτι τους μια χαρά. Ο ...  έξυνε κάθε λίγο και λιγάκι την στέκα γιατί και καλά δεν ήτανε ακονισμένη."Μπουλ"τον πείραζα. Έστειλε πόσες φορές την άσπρη κατευθείαν σπίτι. Γελούσε. Τί μου αρέσει όταν παίζουμε για το παιχνίδι κι όχι για το ποιός θα κερδίσει. Εννοώ, εντάξει. Θέλω να κερδίζω, χαλλόου! Κι αυτός ακόμα χειρότερος! Όμως γελούσαμε με τις γκάφες μας! Τέλεια!

Δίπλα, ένα σχολείο με γήπεδο του μπάσκετ. 

-Να παίξουμε αύριο;

-Αμέ...

Άσε, ακόμα πονάνε πόδια, χέρια και ...κεφάλι! Παιδάκι μου, πρόσεχε! Τάπες στο κεφάλι κοριτσιού; 

Έφαγε κάτι μπουνιές.... :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) Όλες δικές του όμως! 

Είχε πολύ καιρό να παίξω τόσο ήρεμα, τόσο χαλαρά. Θυμάμαι σε άλλες εποχές που απελπιζόμουνα. Αν κέρδιζα το αγόρι, θύμωνε. Αν του χάριζα και το καταλάβαινε, θύμωνε επίσης. Όποτε κέρδιζε, οφειλόταν στο ότι ήταν κορυφή. Αν κέρδιζα ήταν μόνο γιατί είχα τύχη. Ξεσπούσε, βρίζοντας με και δεν ήξερα αν έπρεπε να του φέρω την στέκα στο κεφάλι ή να την σπάσω πάνω του. Για γηπεδοπαιχνίδια, ούτε λόγος! Θα τον είχα σπάσει στο ξύλο στην πολλοστή φορά, δεν θα την γλύτωνε!

Τελικά;

Τον άφηνα να παίζει μόνος του. Μόνο έτσι ήταν ευτυχισμένος. Ακριβώς έτσι ήταν και στον έρωτα.

Χάλια.

Τί γελοία πράγματα που μας βάζει να κάνουμε ο εγωισμός!

PS:Δεν άντεξα κι έκανα γλουκολ τα ματσικόρυδα:ΣΟΚ ΣΟΚ ΣΟΚ!!!!

Ματσικόρυδα=Νάρκισσοι!!! Ντόιγκ Ντόιγκ Ντόιγκ!

Αλλά μικρότερο άνθος και πιο έντονο άρωμα;Γιατί οι νάρκισσοι που είχαμε στο σπίτι ήταν τόσο μεγάλοι; 

Όποιος ξέρει, ας μας διαφωτίσει! Όταν πάω Κύπρο, θα βγάλω και φώτος να συγκρίνουμε.