Είδα το 2012. Όχι, δεν άρχισα να βλέπω οράματα για το τέλος του κόσμου-έτσι κι αλλιώς είμαι ακόμα στο Α' εξάμηνο, έχω καιρό για να λαλήσω. Την ταινία είδα και έμαθα κάποια πολύ σημαντικά πράγματα. Α) Αν όντως τελειώσει έτσι ο κόσμος τότε πάμε καρφωτοί για Όσκαρ ειδικών εφέ Β) Οικογένειες θα ξανασμίξουν ενώ στο backround θα γίνεται της τρελή και Γ) Όλος ο κόσμος να χαλάσει τελικά ο John Cuzack θα επιβιώσει.

Πειράζει που μου άρεσε; Εντάξει δεν είναι και η ταινία που θα προταθεί για το βραβείο υπερκουλτούρας, ούτε επιτελεί κάποιον βαθύτερο επιμορφωτικό ρόλο. Πρόκειται για το γνωστό μοτίβο μιας ταινίας καταστροφής στα μέτρα του Hollywood με ένα love story, έναν αηδιαστικά ανθρωπιστή Αμερικανό πρόεδρο και φυσικά τον βασικό ήρωα που από μέσος καθημερινός άνθρωπος μετατρέπεται σε James Bond. Αλλά είπαμε, Hollywood είναι ό,τι θέλει κάνει! Ωραία ταινία, για να περάσει η ώρα και το απόγευμα της Πέμπτης.

Σημείωση: ο John Cuzack έγινε action hero! Αυτά είναι!

Κλείνω την παρένθεση που λειτούργησε σαν εισαγωγή αλλά και σαν κινηματογραφική κριτική υψηλών αξιώσεων(χα χα χα). 

Η ζωή στην Αθήνα σε κάνει να αναθεωρείς κάποια πράγματα. Επίσης σε βοηθά να διατηρείς την ταυτότητά σου, ίσως επειδή και η ίδια η πόλη δεν έχει δική της ταυτότητα. Κι όμως αυτή η διαφορετικότητα που περπατά στους δρόμους είναι που την κάνει αυτό που είναι. Και στην τελική, this is the real world! Enjoy!

Δε βαριέσαι...εγώ πάντως βαριέμαι! Και πάω να τελειώσω την εργασία μου γιατί έχω deadline αυτή την εβδομάδα. Πρέπει και να μαγειρέψω κάτι-όχι ότι ξέρω...απλά θα παίξω πάλι με τα κατεψυγμένα! Κακά τα ψέματα, πρέπει να επανεκτιμήσω την χρησιμότητα της κατσαρόλας...άλλη μέρα, σήμερα γράφω εργασίες.