Υπάρχουν νύχτες που νομίζεις ότι το πρωί δεν θα ξημερώσεις κι εσύ μαζί με τη μέρα… Ότι θα είναι οι τελευταίες σου… Όταν η ανάσα σου λιγοστεύει επικίνδυνα, φέροντας ακόμα πάνω σου το μαχαίρι που σε κάρφωσε.Μια από αυτές,η χθεσινή,αλλά έχω περάσει κι άλλες...Που πραγματικά φοβήθηκα ότι θα σταματήσω να αναπνέω...

Εκτιμώ τους ανθρώπους που είναι αυθεντικοί, έστω και κακοί. Κρατάνε το μαχαίρι στα χέρια, ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή θα στο καρφώσουν. Φυλάγεσαι.

Αντίθετα, δεν εκτιμώ καθόλου τους ανθρώπους που παρουσιάζουν ένα σχεδόν τέλειο εαυτό. Που οι άλλοι τους θεωρούν πρότυπα συμπεριφοράς. Κι όμως πίσω από αυτό όλο, αν ξύσεις την επιφάνεια, κρύβεται ένα ανασφαλές ‘’ανθρωπάκι’’ που θέλει επιβεβαίωση. Που έχει το μαχαίρι στην τσέπη, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να στο καρφώσει. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, δεν το ξέρεις. Σε μαγνητίζει το βλέμμα του. Πας κοντά και πέφτεις στον ιστό της αράχνης. Και τότε λίγα λόγια αρκούν για να σε καρφώσουν. Χειρότερα από οποιοδήποτε κοφτερό μαχαίρι. Να φτάσουν να μισήσεις τα πάντα…

Έτσι κι εσύ…

Που άφηνες ένα παράθυρο ανοιχτό να βλέπω το φως. Έκρυβες το μαχαίρι. Φορούσες τη μάσκα στο δικό σου καρναβάλι. Δήθεν τυφλός στα θέλω μου. Νόμιζες άραγε ότι είμαστε φίλοι; Δεν θα το μάθω. Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε. Λίγη σημασία έχει.

Μπορεί να φταίω σε χίλια πράγματα, και το παραδέχομαι. Δεν μπορώ να μιλήσω,να εκθέσω όσα έγιναν ή δεν έγιναν και όσα ειπώθηκαν… Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος… Αλλά κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα σου έδινε δίκιο…

Όταν αφήνεις κάποιον να πιστεύει κάτι, του αφήνεις περιθώριο ελπίδας, με το να διατηρείς ομίχλη γύρω σου, για να μην ξέρει τι ισχύει, όταν συμπεριφέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, που δεν αρμόζει στην υπάρχουσα κατάσταση- σύμφωνα με τα λεγόμενα σου- πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι αυτό;

Πολλές φορές λέω ‘’μην κάνεις το ίδιο λάθος, υπάρχουν τόσα άλλα’’ .Και κάνω πάντα το ίδιο λάθος. Λυπάμαι που το λέω, αλλά η αγάπη για μένα ένα λάθος είναι τελικά… Να θέλεις να προσφέρεις στον άλλο και αυτός να το πετάει στα σκουπίδια. Έχω τελειώσει πια με αυτό. Δεν με αφορά. Όσοι την βρήκαν, καλώς την βρήκαν. Μην προσπαθεί να με πείσει κανείς ότι υπάρχει. Είναι κάτι ανύπαρκτο για μένα. Έχω τελειώσει εγώ με αυτό το συναίσθημα.Τέλος.

Ίσως σε άλλη χώρα, σε άλλο πλανήτη, σε άλλη ζωή, να ερχόταν να φωλιάσει μέσα μου.

Κανένα συναίσθημα= κανένας πόνος. Δεν με πείθει τίποτα και κανείς για το αντίθετο. Έχω φάει τόσα ***** στη ζωή μου. Κάποτε, σε όλους τους νορμάλ ανθρώπους, αυτό τελειώνει. Σε μένα όχι.Συνεχίζω ακέθεκτη την τρελή πορεία προς το γκρεμό.Σταματάω στο παραπέντε.

Είμαι ο πιο ειλικρινής άνθρωπος που υπάρχει. Σε σημείο βλακείας. Σε σημείο να γίνομαι πεζή και κυνική.

Πέρασαν άντρες απ’ το κρεβάτι μου. Πολύ πρόσφατα. Βραδιές που είδα αστέρια, κι εκείνοι με τη σειρά τους είδαν όλο τον γαλαξία να κάνει παρέλαση… Μου δώσανε ευκαιρία και έγιναν όλα,δεν κοίταξαν τη βιτρίνα,έστω και για τον λόγο που το έκαναν,δεν έχει σημασία...Τίμια και ειλικρινά,από την αρχή,κοινή συμφωνία.Κι εγώ ήθελα το ίδιο.

Κανένα συναίσθημα= κανένας πόνος.

Οι δρόμοι χωρίζουν την άλλη μέρα και δεν θυμάμαι με μίσος τους ανθρώπους που μου χάρισαν όμορφα βράδια.

Από τα σεντόνια μου πέρασαν,όχι από την ψυχή μου.Το κορμί χόρτασε(εν μέρει), η ψυχή κενή είναι...Πάντα.

Εσένα όμως με μίσος σε θυμάμαι. Γιατί στοίχειωσες τα βράδια μου.Μαζί σου πλάγιαζα την ώρα που τους δόθηκα...Αρρωστημένο...

Όσο εγώ είμαι τίμια και ειλικρινής, θέλω κι από τους άλλους το ίδιο. Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις; Δεν σε δικαιολογώ… Αν ήσουν μικρότερος, μπορεί να το έκανα, στην ηλικία που είσαι, δεν σε δικαιολογώ. Εμένα μετά θεωρείς και αντιμετωπίζεις σαν μικρή; Που η ωριμότητα μου είναι υπερδιπλάσια,αν και μικρότερη σου;

Αν εξηγούσα την όλη κατάσταση, τι ακριβώς έχει γίνει, ίσως κάποιοι δικηγόροι του διαβόλου, να σε υποστήριζαν, ‘’δεν ήξερες, δεν κατάλαβες’’ και τέτοια.Άντρες φυσικά θα ήταν.Και συγνώμη που το λέω υποτιμητικά.Είναι η αλήθεια.Η δικαιολογία πάντα πρόχειρη για την ανεπάρκεια μας...Πάντα φταίνε οι άλλοι...Όχι εμείς...

Με σκότωσαν οι ‘’τυφλές ελπίδες’’. Το παιχνίδι. Αυτό και μόνο.

Το να στέκεσαι με το ψαροκόκκαλο πάνω από τη γάτα και αυτή να προσπαθεί να το πιάσει και εσύ σαδιστικά να το τραβάς για να την βασανίζεις, είναι άνανδρο.

Πόση επιβεβαίωση μπορεί να θέλει κάποιος; Εντάξει, κι εγώ έχω ανάγκη επιβεβαίωσης. Όλοι την έχουμε. Αλλά δεν θα παίξω με όλους για να δείξω ότι ‘’περνάει η μπογιά μου’’ .Ότι αξίζω.

Το ξέρω ότι αξίζω. Άσχετα που κανείς δεν το βλέπει. Δεν με αφορά.

Ξέρω τον εαυτό μου κι αν εσύ και όλοι οι υπόλοιποι θέλετε να κοιτάτε στολισμένες βιτρίνες με ψεύτικα, φανταχτερά, λαμπιόνια και όχι τη λυτή απέριττη δική μου, με τα μωβ και μαύρα χρώματα, δεν με αφορά. Στην ουσία εσένα και όλους αυτούς λυπάμαι, όχι τον εαυτό μου. Που κρίνεται με αυτόν τον τρόπο.

Μου τσάκισες το μωβ χρώμα και μόνο μαύρο υπάρχει γύρω… Όλα μαύρα...

Αλλά στο ξαναλέω και σε σένα-κι ας μην διαβάσεις ποτέ αυτό το γράμμα- και σε όλους αυτούς που θέλουν τις πολύχρωμες φανταχτερές βιτρίνες με τα ζωηρά χρώματα που πίσω τους κρύβουν κόλαση και ψέμα, δεν λυπάμαι τον εαυτό μου που απαλλάχτηκα από ‘’ανθρωπάκια’’ σαν εσάς, αλλά εσάς λυπάμαι που ποτέ δεν θα νιώσετε κάτι αληθινό και στο τέλος θα σας γυρίσει ανάποδα όλο αυτό, η ψευτιά που υποστηρίζετε και φυσικά, όπως πάντα τότε, θα ρίξετε το φταίξιμο στο ψέμα που πιστέψατε και υποστηρίζατε.

Δηλαδή εγώ αν  κόψω το χέρι μου με το μαχαίρι, θα κατηγορήσω το μαχαίρι, όχι τον εαυτό μου που δεν πρόσεχε;

Εσύ και ΌΛΟΙ φυσικά, έτσι με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζεται την αλήθεια.Δεν κατηγορείται τον εαυτό σας που πιστεύει  ό, τι γυαλίζει, αλλά κατηγορείται αυτό που πριν νομίζατε ότι γυάλιζε, όταν η λάμψη του θαμπώσει… Θαμπό ήταν από την αρχή,εσείς το είδατε λαμπερό.

Και να ήσουν ο μόνος… Θα ήμουνα ευτυχισμένη… Ως τώρα δεν συνάντησα άντρα να μην έχει αυτή την τακτική. Όταν δεν συμφέρει κάτι και μας βγάζει από το βόλεμα μας, το κατηγορούμαι και το υποβιβάζουμε, άσχετα αν εμείς το πιστέψαμε και απορρίψαμε το αληθινό που ήθελε να μας προσφερθεί.Μου έτυχε τέτοια συμπεριφορά κι άλλη, πρόσφατα.

Η τακτική ‘’ κρατάμε το φανταχτερό περιτύλιγμα και πετάμε το ακριβό δώρο’’ είναι η ιστορία της ζωής όχι μόνο της δικής σου,όλων. Κι όσο μισώ το να τσουβαλιάζω ανθρώπους,τόσο ίδια και προβλέψιμα δράτε όλοι.Οι γυναίκες είμαστε όλες διαφορετικές.100 να βάλεις στη σειρά,2 ίδιες δεν θα βρεις.Γιατί αν βάλεις 100 άντρες στη σειρά και οι 100 με παρόμοιο τρόπο σκέφτονται;Με τον εγωισμό και το βόλεμα στην πρώτη γραμμή;

Χρειάζεται να πω πόσο ακριβά δώρα είχα στην ψυχή μου για σένα; Έχει καμία σημασία; Καμία απολύτως.Τα πετάω εγώ η ίδια στα σκουπίδια με συνοπτικές διαδικασίες.

Απλά θα πω ότι δεν σε γνώρισα. Ότι αυτό το όνομα δεν το έχω ξανακούσει, όταν το ακούω δεν θα γυρίζω να κοιτάξω. Κι αν δεν χαθώ εντελώς, αυτό οφείλεται στα υπόλοιπα παιδιά της παρέας μας, να ξέρεις. Που μου αρέσει η παρέα τους και δεν θα σου επιτρέψω να με κάνεις να την στερηθώ.Το έκανα μια φορά,να στερηθώ την παρέα κάποιου,επειδή ο αδελφός του με σκότωσε με τη συμπεριφορά του κι ακόμα με πληγώνει,ο φίλος με το καθαρό βλέμμα,που δεν θέλω να βλέπω,γιατί σε αυτό το βλέμμα διακρίνω κάτι από τον άλλο που με πούλησε.Δεν θα χαθώ.Εκεί γύρω θα είμαι.

Έφτασες σε αυτή την ηλικία,στην αρχή των δεύτερων -άντα, και χρειάζεσαι παιχνίδια για να επιβεβαιωθείς ότι αξίζεις. Δεν το ξέρεις. Εγώ το ξέρω προ πολλού. Την αυτοκριτική μου την κάνω και όπως κρίνω πολύ αυστηρά τον εαυτό μου όταν φταίει, τον επαινώ και όταν έχει δίκιο και ξέρω τα όρια μου. Εσύ έχεις κάνει άραγε;Δεν μπορώ να γιατρεύω την ανασφάλεια σου...

Θα με δεις πάλι. Θα φοράω το χαμόγελο μου. Θα είναι για μένα. Όχι για σένα. Εσένα που ήθελα να στο χαρίσω κι εσύ κατάφερες να το φορτώσεις σκιές. Αλλά μόνο για λίγο. Είμαι πολύ δυνατή για να λυγίζω.Δεν με λυγίζει τίποτα.Δεν με λύγισαν πολυ πιο δύσκολες καταστάσεις.

ΥΓ1: Δεύτερο post αυτό. Εκείνο της χθεσινής νύχτας, δεν θα δει το φως… Κι αυτό το γράμμα, δεν θα το μάθεις ποτέ. Όπως δεν θα μάθεις ποτέ ,τίποτα. Μείνε με την καλόσιδερωμένη ζωή σου. Δεν έχει σημασία…

ΥΓ2:Δεν με πείθει κανείς, ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι...Λυπάμαι...Είναι πολύ χειρότερα από όσο τα πιστεύω, κι αυτό πονάει ακόμα πιο πολύ. Η αλήθεια είναι κάτι ανύπαρκτο. Τότε γιατί στο καλό εγώ επιμένω να πορεύομαι μαζί της; Όταν όλοι την έχουν πουλήσει; Συγνώμη, αλλά δεν με πείθει κανείς ότι υπάρχει...33 χρόνια θα την είχα συναντήσει αν ήταν...

ΥΓ3:Λυπάμαι -φίλοι μου,αρσενικού φύλου- που θα διαβάσετε,για όσα λέω...Ο θυμός μου μιλάει... Ασχετα αν ειναι αλήθειες ή όχι ... Πάντα οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα... Κάποιοι πιστεύω ότι ανήκετε στην εξαίρεση,από όσα έχω δει και καταλάβει.

ΥΓ4:Κι ένα τραγούδι αγαπημένο που με εκφράζει.