Πέμπτη πρωί, με λιακάδα, και όπως πάντα όταν έχει λιακάδα, και μέσα μου λιακάδα έχει. Είμαι παιδί του καλοκαιριού ,τι να κάνουμε; Γεννημένη και αρχές καλοκαιριού άλλωστε.

Λατρεύω τον ήλιο, με την άποψη να έχει λιακάδα, όχι να με καίει, δηλαδή δεν αγαπώ την ηλιοθεραπεία, γιατί καίγομαι εξαιρετικά εύκολα. Φυσικά και τη θάλασσα λατρεύω. Τα νησιά. Τη φύση γενικότερα. Καθόλου δεν μου αρέσουν, όπως σε όλους, τα χιόνια κι οι βροχές.

Έτσι λοιπόν είπα να δημιουργήσω στην κουζίνα.
Μια κοτόπιτα.

Πήρα λοιπόν το κοτόπουλο(φιλέτο είχα, στήθος) το έβρασα. Κράτησα το ζωμό γιατί θα χρειαστεί στην πορεία.

Έβαλα με λάδι 2 κρεμμύδια να σωταριστούν. Μετά έτριψα ένα καρότο και ψιλο-έκοψα ένα πράσο και τα έριξα κι αυτά να κάνουν παρέα στα κρεμμύδια, στην λαδωμένη ρηχή πισίνα της κατσαρόλας.

Στην πορεία, έριξα κι μια κούπα από τον ζωμό, να βράσουν για λίγο όλα αυτά, στο ζουμί τους…

Όταν το είχαν πιεί, έριξα και το κοτόπουλο που φυσικά είχα κόψει κομματάκια. Εννοείται πως είχα ήδη προσθέσει αλάτι και πιπέρι.

Τα άφησα όλα μαζί να πιούν το ζουμί,που πρόσθεσα ξανά,άλλο λίγο.

Άφησα στην άκρη να κρυώσουν λίγο.

Είχα ήδη λαδώσει ένα ταψί και απλώσει το κάτω φύλλο της σφολιάτας. Έριξα όλο το μείγμα και πασπάλισα με μαϊντανό και πάω τώρα να το βάλω στο φούρνο, αφού τον έχω προθερμάνει.

Εννοείται ότι την κόβουμε σε κομμάτια πριν μπει στο φούρνο. Εγώ έριξα και λίγο γάλα από πάνω να μην ξεραθεί πολύ.



Μου αρέσει να δημιουργώ. Όχι μόνο να μαγειρεύω. Μου παίρνει όλη την ένταση.

Την Δευτέρα είχα μάθημα βιτρώ. Έφτιαξα το πρώτο μου έργο. Μια μολυβοθήκη, αλλά επειδή ήδη έχω πάρα πολλές, έβαλα μέσα ένα κεράκι. Φυσικά δεν θα το ανάψω εκεί μέσα, μην σπάσει.

Ανάβω κεράκια τώρα τελευταία. Κάνουν ατμόσφαιρα. Όταν χρειάζεται. Κι όταν η παρέα είναι καλή.
Τα πολλά φώτα δεν με τραβάνε.

Απόψε έχω και μάθημα Ιταλικά κι είμαι χαρούμενη. Μου αρέσει αυτή η χώρα, η γλώσσα της. Ποτέ δεν ξέρω αν θα με βγάλει εκεί κάποτε η ζωή. Κάποια στιγμή άλλωστε η Αθήνα θα τελειώσει για μένα, πριν τελειώσω εγώ από τα αποτελέσματα της ζωής εδώ. Αυτή την αποξένωση που όλοι κατηγορούν αλλά δημιουργούν στους εαυτούς τους και στους άλλους, με την στάση τους.

Πολλές φορές νιώθω ότι μιλάω την ίδια γλώσσα με τους άλλους γύρω μου αλλά δεν καταλαβαίνουν τι τους λέω. Ίσως συμβαίνουν δύο πράγματα: ή εγώ σκέφτομαι πολύπλοκα και ο δικός τους νους είναι πιο απλός ή εκείνοι σκέφτονται ναι μεν απλά, κι εγώ μπορεί και να σκέφτομαι απλά τελικά, αλλά σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας εκείνοι, κι εγώ είμαι πολύ ‘’μαύρο πρόβατο’’ για να ταιριάζουν οι δικές μου αντιλήψεις με τις δικές τους.

Γενικά όμως αυτό που είμαι μέσα μου ελάχιστοι άνθρωποι το έχουν καταλάβει, όσοι θέλησαν να το ψάξουν και δεν έμειναν στην επιφάνεια.

Πολλές φορές κάποιοι άνθρωποι καταλαβαίνουν εντελώς λάθος πράγματα από όσα πιστεύω και από όσα είμαι τελικά. Πολλές φορές με στεναχωρεί ότι δίνω μια άλλη εικόνα από την αληθινή, όχι επειδή το κάνω εγώ ,ούτε επειδή γίνεται σκόπιμα η παρανόηση, αλλά επειδή έχουν στο μυαλό τους μια άλλη εικόνα και κρίνοντας από άποψη εξωτερική, από αυτό που βλέπουν, μου φοράνε ένα ρούχο που δεν μου ταιριάζει, επειδή είναι συνηθισμένοι να βάζουν ταμπελάκια και να τσουβαλιάζουν, με βάση εξωτερικά γνωρίσματα.

Αν σας μπέρδεψα, δεν φταίω…

Πολλές φορές νιώθω ότι είμαι ένας άνθρωπος παρεξηγημένος. Είμαι δυνατή και αντέχω. Έχω περάσει πολλά. Με κάνανε δυνατή.

Είμαι αισιόδοξη, αν και ρεαλίστρια, δεν ονειροβατώ, ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου και διαλέγω πάντα τη θετική εκδοχή. Πάντα γελαστή (ίσως ΚΑΙ γελασμένη) . Δεν έχω καμία σχέση με τη μιζέρια και τη γκρίνια που κουβαλάνε άλλες. Δεν είμαι πιεστική και έχω κατανόηση. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου και τον δικαιολογώ για κάτι που κάνει, όσο στραβό κι αν είναι.

Εντάξει έχω και χίλια στραβά φυσικά. Όπως όλοι.

Αλλά με ενοχλεί που οι περισσότεροι με κρίνουν από την εικόνα που φτιάχνουν και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Νομίζουν ότι είμαι φορτωμένη απωθημένα, ζωής που δεν έχω ζήσει, ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Τα φαινόμενα απατούν, θέλω να τους φωνάξω. Δεν σημαίνει ότι επειδή δεν είμαι το μοντέλο που ψάχνουν, η ζωή μου ήταν άνοστη ως τώρα. Καθόλου σας πληροφορώ.

Θέλω και την ζω έντονα. Όσο μπορώ. Δεν θέλω να την ζω στον αποχυμωτή χωρίς κανένα συναίσθημα.

Έχω και είχα τις περιπετειούλες μου, έζησα τον έρωτα, τον απολαμβάνω και θέλω να τον απολαμβάνω συνεχώς- όσο κι αν νομίζουν όλοι το αντίθετο, δεν τους γεμίζω το μάτι ότι μπορεί να είμαι γυναίκα με πάθη, νομίζουν ότι είμαι άχρωμη και ανέραστη και έχουν πέσει έξω έτη φωτός, όχι απλά πολύ- και θέλω να ζω την κάθε μέρα σαν να είναι τελευταία.

Δεν έχω καμία σχέση με εξωτερικές πιέσεις και ούτε έχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Δεν ζω σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας που θέλει να μου φορέσει (όχι μόνο εμένα, σε όλες μας) μια ποδιά, να κάνω 2-3 παιδιά, να έχω έναν άντρα που σε λίγα χρόνια θα με έχει βαρεθεί και θα ψάχνει αλλού, και υποχρεώσεις, δάνεια, πεθερικά, συγγενείς να ανακατεύονται και να μας βάζουν να τσακωνόμαστε., και την ερωτική ζωή (που για μένα είναι το Α ως το Ω και όλα τα ενδιάμεσα γράμματα μαζί, σε μια σχέση) ,θα την έχει καταπιεί η πραγματικότητα. Αυτά για μένα είναι σκηνικό τρόμου όχι ζωή.

Όσοι τα θέλουν στη ζωή τους και τα έχουν και πιθανόν να μην είναι τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζω, και να έχουν βρει την ευτυχία, χαίρομαι πολύ. Χαίρομαι όταν βλέπω ταιριαστά ζευγάρια. Σπάνιο μεν, αλλά έχω πολλά παραδείγματα.

Όλα έχουν πάντα και την αντίθετη όψη τους. Τα πάντα.

Δεν είμαι ποτέ και σε τίποτα απόλυτη. Αν κάποιος έχει τα σωστά επιχειρήματα, θα την δεχτώ την άποψη του. Δεν διεκδικώ καμία σοφία. Απλά πιστεύω κάποια πράγματα, όπως όλοι.

Όλα τα συζητώ όμως κι όλα τα διαπραγματεύομαι. Όσες φορές είπα την λέξη ‘’ποτέ’’ και την κόλλησα δίπλα σε μια κατάσταση, όλες τις φορές έκανα αυτό που είπα.

Επειδή όμως ξέρω τον εαυτό μου ότι βαριέμαι πολύ εύκολα και τελματώνω , θέλω αλλαγή και νέες εικόνες, δεν θέλω να βάλω κι έναν άλλο άνθρωπο να υποφέρει. Όταν φυσικά δεν θα νιώθω κάτι δυνατό, γιατί αν κάνεις κάτι μόνο για να το κάνεις, για να αποδείξεις ότι έχεις αξία, επειδή σε έχουν πείσει ότι ΜΟΝΟ έτσι θα έχεις αξία, τότε εκτελείς απλά εντολές.

Δεν ξέρω γιατί όλοι νομίζουν ότι γκρινιάζω. Όταν μου το λένε γίνομαι έξαλλη. Γιατί δεν υπάρχει πιο θετικός άνθρωπος από μένα.

Θέλω να βλέπω γελαστά πρόσωπα γύρω μου. Όσο περισσότερο το θέλω, τόσο πιο αγέλαστα γίνονται τα πρόσωπα που βλέπω γύρω μου.

Εμένα δεν με αφορά το χρήμα, θέλω να έχω απλά να περνάω και τίποτα παραπάνω. Δεν με αφορά να ζω για να δουλεύω, αλλά να δουλεύω για να ζω. Δεν με αφορά να στολίζομαι και να περιφέρομαι σαν παλιάτσος( σαν άλλες) επειδή με έχουν πείσει τα life- style περιοδικά και εκπομπές ότι έτσι θα βρω κάποιον να με προσέξει ενώ σε αντίθετη περίπτωση δεν θα γυρίσει μάτι αντρικό προς το μέρος μου. Δεν με αφορά να έχω τα πιο ακριβά ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ. Δεν με αφορά να έχω μια αμαξάρα.

Με αφορά να έχω αγάπη στη ζωή μου. Συντροφικότητα. Έρωτα.

Να έχω φίλους που να νοιάζομαι και να με νοιάζονται, να μοιράζομαι την χαρά και τον πόνο. Να έχω μια δουλειά που να αγαπώ και όχι μια που θα μου σπάει τα νεύρα, όσα λεφτά κι αν μου αποφέρει. Να έχω τις δραστηριότητες που με ευχαριστούν. Να ντύνομαι και να στολίζομαι, όταν και όποτε θέλω, για μένα, για να αρέσω σε μένα, όχι για να ικανοποιώ έναν εγωισμό ότι γύρισαν και με κοίταξαν όλοι και έπεσαν ξεροί. Όχι φυσικά ότι δεν θέλω να αρέσω. Σε ποια γυναίκα δεν αρέσει αυτό; Όποια το πει ψέματα λέει. Αλλά δεν είναι και αυτοσκοπός, να φοράω όλο το Hondos center στο πρόσωπο μου για να βγω έξω.

Είμαι ειλικρινής. Σε σημείο αηδίας. Από τη μια αυτό ενοχλεί, κι από την άλλη φτάνω να γίνω πεζή και κυνική. Δεν υπάρχει περίπτωση να δικαιολογώ λάθη. Κάνω χιλιάδες. Τα περισσότερα τα γνωρίζω. Αλλά από ένα σημείο και μετά κάποια πράγματα απλά θα συμβούν. Δεν τα αποτρέπεις.




Όπως το ότι αγάπησα τα μάτια σου… Ήταν γραφτό να βρεθούμε. Το πιστεύω. Δεν ήταν τυχαίο. Όπως δεν είναι τυχαίο να συναντάς κάποιον άνθρωπο και να μπαίνει στη ζωή σου. Πάντα για κάποιον σκοπό μπαίνει στη ζωή σου.

Ερωτεύομαι πολύ δύσκολα αλλά αν ερωτευτώ βαριά αρρώστια σημαίνει…

Αλλά η αγάπη όλα τα υπομένει. Περιμένω, ελπίζω. Ότι κάποια μέρα θα ρίξεις μια ματιά προς τα δω και θα καταλάβεις πόσο θέλω να βλέπω τα μάτια σου να χαμογελούν. Τα χείλη σου να σχηματίζουν ένα γέλιο, σαν νερό που κυλάει.

Μοιάζουμε τόσο… Αν μπορούσες να το δεις… Πόσα κοινά μας ενώνουν.

Αγάπη θέλω να σου δώσω, όση δεν σου ‘δωσε ποτέ καμία και δεν θα σου δώσει.

Δεν θα σου το πω… Δεν θα σου μιλήσω. Δεν θα μάθεις τι νιώθω.

Αν κάποιος πρέπει να πληγωθεί, αυτή ας είμαι εγώ. Δεν με πειράζει. Αντέχω. Αν σε χάσω από τη ζωή μου, αυτό θα με σκοτώσει.

Δεν με νοιάζει αν δεν με δεις ποτέ όπως θα ήθελα κι αν με νομίζεις απλά μια φίλη, και θα στέκομαι δίπλα σου, από μακριά, αλλά έτοιμη να κάνω ό, τι χρειαστεί για να είσαι πάντα καλά, αρκεί να μου το ζητήσεις.

Έστω κι έτσι σε θέλω στη ζωή μου. Έστω και έτσι να βυθίζω στις ήσυχες θάλασσες των ματιών σου, τα δικά μου μάτια. Κι ας μην διαβάζεις τίποτα εκεί. Δεν τα αποκρυπτογραφείς όσα νιώθω. Κι ίσως είναι καλύτερα…

Να είσαι στη ζωή μου. Μόνο αυτό θέλω και τίποτα άλλο. Αν η ζωή το θελήσει, αυτή θα μας φέρει κοντά. Δεν θα σε πληγώσω ποτέ. Προτιμώ να πληγώνομαι εγώ. Ξέροντας ότι δεν μπορώ να σε έχω. ‘’Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές’’ μάτια μου… ‘’Στα τείχη που ‘χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει’’…

Μένω εδώ. Ελπίζω. Ονειρεύομαι. Περιμένω. Υπομένω. Κλαίω. Γελάω. Χαμογελώ. Απογοητεύομαι.

Όλα αυτά στη ζωή είναι. Δεν μπορείς πάντα να γελάς, ούτε μπορείς πάντα να κλαίς.

Γλυκόπικρη είναι η ζωή. Γι’ αυτό είναι όμορφη.

‘’Πώς να την νιώσω τη χαρά αν δεν στεγνώσει η λύπη’’…

Αλλά όταν στεγνώνει η λύπη, την χαρά την βιώνεις διπλά…Κι αυτό έχει σημασία.


ΥΓ: Αυτό είναι το πρώτο μου βιτρώ. Στη φωτογραφία.

ΥΓ2:Είχα ανάγκη να πω κάποια πράγματα. Για μένα. Δεν εξηγώ,αλλά δεν μπορώ να αφήνω να δημιουργουνται και λάθος εικόνες...Και μάλιστα χωρίς να τις προκαλώ καν.

ΥΓ3:Τωρα που ποστάρω,τρωω,και έγινε η κοτόπιτα απλά Θ-Ε-Ι-Κ-Η,με μια λέξη!