Σε παράτησαν εδώ χάμω κάτι αλανιάρικα σύννεφα  που προσπέρασαν  και φύγανε για πέρα. Βούλιαξες στην λεωφόρο, και κάποιους καιρούς μετά, τα παραποτάμια δρομάκια σε ξέβρασαν στην πόρτα μου.

   Η βροχή που τόσο αργά ήρθε, παρέμεινε να φωτίζει σταθερά τα τζάμια με χιλιάδες μικρές απουσίες. Μικρές απουσίες που έσκαγαν στο γυαλί με την ολοδική τους μικρή στιγμή  που πρωταγωνιστούσαν, και έπειτα έπαιρναν γλιστρώντας τον δρόμο προς το αναπόφευκτο προσωπικό τους κάτω.

    Βρέχει ακόμα. Μονότονα.  Δεν έχω καταφέρει ακόμα να καταλάβω αν «εσύ» είσαι «εγώ» σε μια άλλη απροσδιόριστη εκδοχή, ή  εγώ είμαι εκείνο που παραλίγο να γίνεις. 

   Τα μάγια και τα ξόρκια της χαρτορίχτρας στην κόντρα γέφυρα, δεν άγγιξαν ποτέ το άστρο του Αλμποράν.

    Και μένω εδώ, μαζί σου, πλευρό με πλευρό, σκιές σιαμαίες. Μα όλα τα άλλα παρελαύνουν σε αλλοπρόσαλλους σχηματισμούς. Σχήματα, σώματα, βλέμματα. Αλλού κι αλλού. Μόνο οι σκιές παραμένουν αμετανόητα σιαμαίες.

    Θα βάλω να πιούμε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ποτήρι ψηλό, κολονάτο.  Θα σου χαρίσω  κι ένα σκίτσο που σκάρωσα στα 15 μου. Είναι ένα ποτάμι –σκάκι, που αντί για βάρκες κουβαλάει πιόνια, και διάφορα τέτοια παλαβά. Χαμένη παρτίδα. Μη δώσεις σημασία. Μόνο άναψέ μου ένα τσιγάρο.

    Και επειδή βλέπω ότι η φωτιά κοντεύει να σβήσει, κάνε μου τη χάρη μέχρι νά'ρθω και πέτα μες το τζάκι κανένα  παραμύθι να φουντώσει, και ένα- δυο «Σ’ αγαπώ» απ' τα δικά σου, έτσι για προσάναμμα…