Ποσες φορες εκανα ονειρα και θελησα να τα πραγματοποιησω με οποιοδηποτε κοστος και αν ειχα.Ποσες φορες ειπα το σαγαπω και το εννοουσα και ποσες σαν να ηθελα να με ακουσω να το λεω για να το πιστεψω οτι ισως να νιωθω κατι ,ισως να μην ειναι ψευδαισθηση.Ειναι φορες που πραγματικα απορω με τα παιχνιδια της ανθρωπινης ψυχης ,εκει που νομιζες οτι εχεις αποθεματα και συναισθηματικη δυναμη και μπορεις να νιωσεις εκει ειναι που εχεις μπει στην επιτηρηση ,στην φραγη, στην εσωτερικη απομονωση.Ζεις αλλα δεν ειναι το ιδιο.Νιωθεις αλλα δεν ειναι το ιδιο.Κανεις ερωτα αλλα δεν ειναι το ιδιο.Ποθεις αλλα σιγουρα δεν ειναι το ιδιο!Ειναι σαν να εχεις βαλει ενα γυαλινο περιβλημα γυρω απο την καρδια σου , σαν να βλεπεις ,να αισθανεσαι, να γευεσαι αλλα δεν αφηνεις να αγγιξει κανεις κατι που ακομα επουλωνει κατι που οι χαρακιες απο χαμενες αγαπες και σπασμενες ελπιδες αφησαν η επετρεψα να αφησουν.Νιωθω λες και εχει διαχωριστει το κορμι αποτην ψυχη .Η ψυχη πλεον ποσες φορες να την ματωσεις, καπου στερευει ...το κορμι ποσο ακομα να το φθειρεις καπου ποναει .Ειναι πολυ περιεργος αυτος ο μηχανισμος αυτοπροστασιας.Με κανει και απορω , με κανει και νιωθω τοσο παγωμενος ,τοσο αδιαφορος που θα χρειαστει η χρονος αρκετος μεχρι να πιστεψω ξανα σε κατι η σε καποιον η να δω κατι αληθινο ,κατι που θα αγγιζει εμενα , το για παντα ,το απολυτο.Ισως να μην συμβει ποτε ,ισως να μην υπαρχει,ισως να μην μπορεσω να το δω , να το νιωσω .Δεν ξερω πια ,αλλαζω πορεια μεσα μου.Επαψα να σκεφτομαι το αυριο πως θα ναι.Σκεφτομαι ,ζω,εμπνεομαι και αφουκγραζομαι το σημερα,το παρον.Οχι το αυριο,με κουραζει ,εχασε το ενδιαφερον μου αυτη η διαδικασια.Για ολους μας υπαρχει ενα σχεδιο το ξερω αυτο καλα, τιποτα δεν γινεται τυχαια ,τιποτα δεν ειναι συμπτωση.Δεν παραιτουμαι απο την ζωη και δεν μετανιωνω για κατι ,συνεχιζω,απλα επαψα να βαζω τα συναισθηματα πρωτα και εβαλα την λογικη στην θεση της.Ισως να ειναι περιεργο η να ακουγεται περιεργο αλλα θελω να ξεκουραστω μεσα μου,το χω αναγκη.Ισως να κουραστηκα να κρυβω τα χιλια δακρυα μου πισω απο ενα χαμογελο,ισως πρεπει να νοιαστω για μενα καποια στιγμη....ισως πρεπει να ζητησω συγνωμη απο μενα τελικα και οχι απο εκεινη....
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο Emaki (22.01.2007) Συχνά λέω στον εαυτό μου να είμαι ρεαλίστρια...να μην αφήνω το συναίσθημα να με καθοδηγεί και κάποιες φορές να βάζω και την λογική μπροστά...δεν το έχω καταφέρει ακόμα...ελπίζω εσύ , εφόσον το θες, να το καταφέρεις...Αν και ένας άνθρωπος που γράφει όσα γράφεις εσύ, μόνο την λογική δεν μπορεί να έχει οδηγό!
Πολύ ωραίες οι σκέψεις σου Vanaki!
Δεν είσαι μόνος σου...;)
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε. Επιστροφή στο blog