Στέκεσαι στην αρχή του δρόμου. Διασταύρωση.
Θέλεις να διαλέξεις. Υποσυνείδητα δηλαδή διαλέγεις. Δεν τέθηκε θέμα επιλογής.
Ό, τι δεν ακούγεται το προσπερνάς. Ό, τι αξίζει, δεν το κοιτάζεις.
Καθρεπτίζεις τον φόβο σου. Τα θέλω σου που άφησες και όσα κράτησες.
Καθρεπτίζεις έναν άλλο άνθρωπο.
Όχι αυτόν που ξεκίνησε τον δρόμο. Αυτόν που φτάνει στο τέρμα.
Στη διασταύρωση στέκεσαι για λίγο.
Απ ‘τη μια το Χαμόγελο.
Απ’ την άλλη η Λύπη.
Η Λογική σε τραβάει προς το Χαμόγελο.
‘’Τι πιο λογικό να πας προς τα εκεί που θα νιώθεις πιο όμορφα; Προς τα εκεί που σου τονώνουν την αυτοπεποίθηση, προς τα εκεί που σε κάνουν να γελάς;’’
Η Αυτοπεποίθηση ακούει το όνομα της και πετάγεται.
‘’Με ξύπνησες. Και κοιμόμουνα τόσα χρόνια. Ήρθε αυτό το καταραμένο Χαμόγελο και με ξύπνησε από τη Λήθη’’.
Η Λήθη άκουσε και εκείνη το όνομα της. Αλλά δεν ασχολήθηκε καν. Έμεινε παρέα με τη σιωπή.
Η Σιωπή έριξε το βλέμμα της στη Λύπη.
Η Λύπη πήρε το λόγο.
‘’Μην τυχόν και διαλέξεις το χαμόγελο… Μην ξεχνάς, κι εγώ κάτι Κυριακές σε έκανα να χαμογελάς. Δεν θα έρθει ένα χαζό χαμογελάκι να σε κλέψει από μένα. Είσαι κτήμα μου κι εσύ, κι ο άλλος ,κι ο παρα-άλλος και όλοι. Θα εξαπλωθώ, δεν θα γλιτώσετε από μένα.’’.
Η Συννεφιά πιάνει τη Λύπη από το χέρι και χορεύουν το δικό τους χορό μες τα μάτια σου. Αυτά που έχουν μόνιμη συννεφιά, αλλά δεν κάνεις μια κίνηση να ξεδιαλύνεις τα σύννεφα…
Τα Λόγια τρέχουν, καταφτάνουν τελευταία και καταιδρωμένα όπως πάντα.
‘’Πάλι αργήσαμε… Τι να πεις; Είχαμε να επισκεφτούμε τόσους και τόσους… Να γνωρίσουμε στον κόσμο τη Χαρά, τη Λύπη, τη Συγνώμη, την Αλήθεια, το Ψέμα, την Συνήθεια, τη Ρουτίνα, πώς να τα προλάβουμε όλα αυτά; ‘’
Η Χαρά άκουσε το όνομα της και νόμιζε ότι θα κατοικήσει για πολύ εδώ, αλλά έφυγε φυσικά, όταν η Λύπη την αγριοκοίταξε.
Η Αλήθεια και το Ψέμα, σφιχταγκαλιασμένοι όπως πάντα, άρχισαν να τσακώνονται. Ως συνήθως το Ψέμα νίκησε. Αυτό πάντα επικρατεί στις μεταξύ τους μάχες και φωνάζει την Αλαζονία. Εκείνη φυσικά έρχεται τρέχοντας και μαζί γελάνε για την νίκη τους. Αν δεν βγάλουν από τη μέση την Αλήθεια δεν θα ησυχάσουν. Πάνω που νομίζουν ότι τέλειωσαν με αυτή, αυτή ξανά πετιέται μπροστά τους.
Προχωράς κι άλλο στο δρόμο της Λύπης. Φυσικά αυτόν διάλεξες.
Δεν είσαι και ο μόνος που τον διάλεξες…
1000 ανθρώπους να βάζαμε στη σειρά, αυτόν θα διάλεγαν. Το δρόμο με τα περισσότερα εμπόδια, αυτόν που ξεκινάει εύκολα και σε ξεγελάει και τελειώνει με τόσο Πόνο που πια δεν αντέχεις…
Ο Πόνος στην αρχή φοράει μάσκα. Φοράει τη μάσκα της Ευκολίας.
Ένα τραγούδι σιγοψιθυρίζεις. Βουτάς στη θάλασσα που απλώνεται μπροστά σου και γεύεσαι ένα φαγητό που έφτιαξες για τη Λύπη, της μαγειρεύεις στην κουζίνα σου,τα υπέροχα φαγητά που ξέρεις να φτιάχνεις.
Πιστεύεις.
Δεν ξέρεις τι έχει η επόμενη στροφή. Το Χαμόγελο το έχεις ξεχάσει εντελώς.
Η Συγνώμη περιμένει. Να την φωνάξεις. Δεν την φωνάζεις. Την αγνοείς επιδεικτικά.
Το Χαμόγελο περιμένει την Ελπίδα. Αλλά αυτή έχει να επισκεφτεί άλλους. Πώς να γιατρέψει τόσους που την έχουν χάσει; Μέχρι να πάει σε έναν, άλλοι δέκα την περιμένουν. Έχει να διανύσει τόσες αποστάσεις…
Η Συγνώμη περιμένει… Και περιμένει… Και περιμένει….
Συνήθεια της έγινε και Ρουτίνα να περιμένει.
‘’Μας φώναξε κανείς; ‘’, φωνάζουν οι δίδυμες Συνήθεια και Ρουτίνα, με μια φωνή.
Αφουγκράζονται.
‘’Μπα, ο ψίθυρος του αέρα θα είναι’’, είπε η Ρουτίνα.
‘’Μαίστρος φύσηξε’’ ,είπε η Συνήθεια.
‘’Σοφή είσαι, που τα ξέρεις όλα’’ ,είπε με Θαυμασμό η Ρουτίνα. Εκείνη από την Βαρεμάρα της ποτέ δεν τα ψάχνει.
Ο Θαυμασμός ξεπετάγεται.
Κάποτε θυμάσαι που σου είχε πει, το Χαμόγελο, ότι είναι όμορφη η φωτογραφία σου,ότι μοιάζεις με διανοούμενο, με ζωγράφο ή ποιητή, με τα θλιμμένα μάτια και τα μακριά σγουρά μαλλιά, αλλά ότι κι εσύ είσαι όμορφος, όχι μόνο η φωτογραφία. Είχες χαρεί τότε. Ο μικρός νάρκισσος είχε βγάλει τα κίτρινα μπουκέτα του στην ψυχή σου.
Την επόμενη στιγμή όμως πλήγωσες το Χαμογελάκι…
Το ίδιο Χαμογελάκι που με τα μάτια του σε βλέπει τον πιο όμορφο άντρα πάνω στη γη… Που κοιτάζει τη φωτογραφία σου, τα όμορφα μάτια σου, σου κάνει Κοπλιμέντα, σε συντροφεύει τα Σαββατόβραδα που η Λύπη δεν είναι εκεί, έχει κάτσει στο σπιτάκι της, σου λέει αστεία. Που ζει για σένα. Αυτό το ίδιο Χαμογελάκι δεν καταδέχεσαι να πάρεις στα σοβαρά.
Εντάξει, είναι μικρό για σένα, ένα μικρό χαζό- Χαμογελάκι, αλλά πόσες φορές καθρεφτίστηκες μετά τα Λόγια του και είδες κίτρινα- κόκκινα- ροζ μπουκέτα στη ματιά σου; Είναι αυτά που εσύ φέρνεις στην ψυχή του και τα κρατάει να στα δώσει πίσω. Είπαμε μικρό- χαζό είναι. Όχι τόσο μικρό βέβαια όσο εσύ το νομίζεις, αλλά χαζό σίγουρα. Που επιμένει. Δεν παρατάει τα όπλα του εδώ κι εκεί. Δεν έχει όπλα. Μόνο την Αλήθεια που νικημένη από το ψέμα, το αγκαλιάζει. Αλλά αντί να νιώσει καλύτερα το χαζό Χαμογελάκι νιώθει πολύ χειρότερα…
Κάπου εκεί η γη υποχωρεί κάτω από τα πόδια του.
Θέλει να δηλώσει Παραίτηση.
Η Αλήθεια που το έχει αγκαλιάσει ούτε να το ακούσει.
‘’Χαζό Χαμογελάκι, αν εσύ παραιτηθείς, εκείνος πως θα ζήσει; Με την Λύπη να τον περιπλέκει σαν χταπόδι γύρω του; Με το Ψέμα που με χτυπάει κάθε τρείς και λίγο; Με το Λάθος; Με το Σύννεφο να ποτίζει τα μάτια του; Με τα Λόγια που δεν του τονώνουν καθόλου την αυτοπεποίθηση; Με το σώμα χορτάτο και την ψυχή άδεια; Κι εσύ θα του χόρταινες το σώμα, αλλά θα του χόρταινες πιο πολύ και την ψυχή του. Ξέχασες την Αγάπη;’’
Η Αγάπη κοίταζε ντροπαλά όλους αυτούς να περνάνε μπροστά της.
Δεν μιλούσε. Τι να πει;
Πάντα προσπαθεί να τρυπώσει στις ψυχές των ανθρώπων και πάντα αυτοί της κλείνουν την πόρτα κατάμουτρα. Τι έχει ακούσει η καημένη… Ότι δεν τους αφορά ,δεν την θέλουν ,δεν την χρειάζονται, και άλλα τέτοια ψέματα.
Υπάρχει κανείς να μην την χρειάζεται;
Κι εσύ που σου δόθηκε απλόχερα, εσύ την πετάς χωρίς καμία αιτιολογία. Εσύ πιο πολύ από όλους, που την έχεις ανάγκη και σιωπηρά αποφασίζεις ότι δεν σε αφορά. Στην προσφέρει το καημένο χαζό Χαμογελάκι για να βλέπει τα σκούρα μάτια σου να φωτίζονται ,αλλά εσύ προτιμάς να μην της ανοίξεις την πόρτα. Ούτε καν μια χαραμάδα να τρυπώσει. Η πόρτα της καρδιάς σου κλειστή.
Κι έμοιαζες τόσο πληγωμένος… Κι αυτό το καημένο νόμιζε ότι θα κάνει την πληγή σου χαρά. Ότι με τα λόγια του θα σου απαλύνει και θα σου γιατρέψει την ψυχή… Χωρίς να ρωτήσει πολλά, ήθελε να σου δώσει πολλά. Αλλά εσύ παθητικά έμεινες εκεί, του χάρισες λίγες όμορφες στιγμές να θυμάται, και αποχώρησες. Πριν καν ξεκινήσει κάτι είχε τελειώσει.
Τα ερωτηματικά του χαζού μικρού Χαμόγελου μόνο δεν έχουν τελειωμό. Μόνο τα ερωτηματικά του δεν τελειώνουν.
Η Φιλία, που ως τώρα παρακολουθεί χωρίς να ξέρει και να καταλαβαίνει τίποτα, θα ακούσει άραγε τον Πόνο του Χαμόγελου; Θα το βοηθήσει να βρει λύση, να μπει στην καρδιά σου;
Η Φιλία σε ξέρει πολύ καλύτερα. Περισσότερο καιρό. Από το ταπεινό μικρό χαζό Χαμογελάκι που νόμιζε θα αλλάξει τον κόσμο… Που νόμιζε ότι η Αγάπη όλα τα μπορεί.
Τώρα ξέρει ότι η Αγάπη είναι η μεγαλύτερη παγίδα που υπάρχει. Πέφτεις μέσα πριν καλά - καλά την δεις. Πριν την γνωρίσεις την έχεις πατήσει.
Κι εσύ… Μες την παγίδα σου έπεσε…
Διαλέγεις την πρόσκαιρη χαρά από την χαρά που θα είχε μεγάλη διάρκεια. Κάτι που σε πληγώνει συνέχεια από κάτι που θα σου γιάτρευε τις πληγές. Κάτι που δεν σου ταιριάζει, από κάτι που έχει τόσα κοινά με σένα.
Περπατάς ξυπόλητος, γυμνός στα όνειρα… Γυμνός από όνειρα. Γυμνός από αλήθεια. Σκεπάζεις όπως -όπως τους φόβους σου. Εκείνη δεν θα είναι κοντά σου να στους απαλύνει. Το γέλιο της δεν θα ακούγεται.
30 χιλιόμετρα, αλλά έτη φωτός. Διαφορά αντιμετώπισης.
Διαλέγεις το λάθος.
Διαλέγει το σωστό. Αλλά το λάθος έχει κατακλύσει τα πάντα. Τι σημασία έχει το σωστό το δικό της; Ένα απλό μικρό Σωστό είναι. Χωρίς καμία Δύναμη. Χωρίς Ελπίδα να σταθεί.
Γιατί το Λάθος έχει πάντα πιο ελκυστικό πρόσωπο. Η Καταστροφή φοράει πολύχρωμο ρούχο. Έχει ένα πανέμορφο σώμα, ένα πανέμορφο πρόσωπο.
Αντίθετα η Αλήθεια, το Σωστό, η Δύναμη, φοράνε κουρέλια έτσι ώστε κανείς να μην πιστεύει σε αυτά. Το αποτέλεσμα της αμέλειας τους είναι να μην γίνονται αρεστά.
Κι εσύ στέκεσαι στη διασταύρωση. Κάνεις το βήμα προς το γκρεμό.
Εκείνη μόνο κοιτάζει.
Το παραμύθι της πάντα λυπημένο τέλος έχει. Γιαυτο το πιστεύει όσο διαρκεί. Ξέρει ότι θα έχει λυπημένο τέλος. Αλλά πάντα αυτά τα παραμύθια πιστεύει. Τα άλλα ξέρει ότι δεν μπορεί να είναι αληθινά. Στη ζωή δεν νικάει πάντα το καλό. Είναι να ευνοούν κι οι συγκυρίες. Αν έχουν όλα γραφτεί λάθος, πόσο μπορεί να επέμβει κάποιος να διορθώσει το κακό; Το κακό θα νικήσει.
Τα δάκρυα θα κυλήσουν στο πάτωμα άλλη μια φορά.
‘’Προχωράμε ανταλάσσοντας ανεπάρκειες με τους αγαπημένους μας και το πιο όμορφο παραμύθι είναι κείνο με το λυπημένο τέλος. Είναι το μόνο παραμύθι που σε βάζει στον πειρασμό να το πιστέψεις’’.
video | |
- Στείλε Σχόλιο
αγάπη ελπίδα ζωή ταξίδι αλλαγή αναμνήσεις σκέψεις γνώσεις παράξενα σοφίες δημιουργία διάφορα στιγμές ευχές χαρά χαμόγελο όνειρο ιδέες νοσταλγία συμπεράσματα συνταγές συνταγή ανέκδοτα φιλία θυμός μοναξιά ιστορία λιμάνι ψυχή λέξεις Μουσική παραμύθι περι ζωής μουσικής φιλίας έρωτα χαμόγελου ποιήμα σιωπή πιστεύω συμπέρασμα χιούμορ χιουμορ ζωγραφική συμβουλές τραγούδια ταινία ταινίες γάμος μετακόμιση παρέα ευτυχία χρήσιμα site ψηφιδωτό στιγμες