Είχα γράψει παλαιότερα, για μία τραγική ιστορία που αντιμετώπιζε μία φίλη, όταν αρρώστησε το κοριτσάκι της από μία σπάνια αρρώστεια στο αίμα, στην αγνή ηλικία των 5 ετών και όταν όλα αυτά που θεωρούνται φυσιολογικά για όλους μας, για μερικούς είναι δυσβάσταχτα. Η συναντησή μας δεν είχε σκοπό να πει τον πόνο της άλλη μια φορά. Τα πράγματα είναι σε καλό δρόμο και αυτό που πάντα ονειρευόταν -μία φυσιολογική ζωή- είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά πραγματοποιήσιμο. Μου είπε κάποια πράγματα και μου έμειναν όλα. Κάποια από αυτά θα τα μοιραστώ μαζί σας.

Μου είπε ότι όταν ξεκίνησε ο γολγοθάς της είχε αναγκαστεί να μείνει έγκλειστη σε έναν χώρο αποστειρωμένο, για περίπου σαράντα ημέρες. Αυτές τις ημέρες συνειδητοποίησε πόσο λίγο ήξερε το παιδί της. Ένα παιδί που τις καθημερινές πήγαινε παιδικό σταθμό, μετά αναλάμβανε χρέος η γιαγιά και τέλος το παρελάμβανε κάθε μέρα το απόγευμα. Τα Σαβ-Κυρ ήταν συνέχεια μαζι, αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη. "Δεν ήξερα το παιδί μου. Τι το ανησυχεί, τι του άρέσει, τι το καθησυχάζει, τι θέλει να συζητήσουμε".

Μου είπε ότι πόσο τυχερή υπήρξε στην ατυχία της. Το παιδάκι σώθηκε, αλλά έπρεπε να γίνει μετάγγιση μυελού των οστών. Για όσους δεν γνωρίζουν, είναι αρκετά επίπονη διαδικασία. Βρέθηκε το αδελφάκι της κατά 100 %, πράγμα που είναι πολύ σπάνιο. Μου είπε ότι ζήτησε από τον γιο της να υποστεί αυτήν την επέμβαση και αυτό δέχθηκε. Μετά όμως είχε την αμφιβολία:
-"Μαμά, αν δεν ήμουν καλό παιδί και δεν ήθελα να κάνω αυτήν την εγχείριση, θα μου το επέβαλες με το ζόρι". 
-Όχι παιδί μου. Μόνο εφόσον ήθελες να βοηθήσεις θα το έκανες. Αλλά θα έπρεπε να ξέρεις πως αν δεν βρίσκαμε συμβατό δότη, τότε την αδελφή σου θα την έπαιρνε ο θεούλης"



Μου είπε ότι πέρασαν δυσκολίες οικονομικές, καθώς ένας μισθός μειώθηκε και του αντρός της δεν έφτανε, γιατί δεν ήταν ποτέ εμπρόθεσμος. Ακόμα και από εκεί επιβίωσαν. "Όταν φτιάχνει η μαμά τυρόπιτα, παίρνει και η κόρη και ο γιος στο σχολείο και ο πατέρας στη δουλειά του". 

Μου είπε ότι πριν δεν ζούσε. Αυτήν την ζωή που έχει τώρα δεν την αλλάζει με τίποτα. Είχε υπόταση και πονοκεφάλους καθημερινά. Τώρα είναι ήρεμη και δεν έχει πάρει παυσίπονο εδώ και ένα χρόνο. "Είναι το σημαντικότερο για έναν γονιό, να μεγαλώνει ο ίδιος τα παιδιά του"

Οι δυνατοί έχουν θέληση και οι αδύναμοι έχουν ελπίδα.
Η φίλη μου είχε και από τα δύο.
Και έχει.

Υ.Γ. Το προηγούμενο κείμενο, υπάρχει μέσα στο Blog μου, όποιος θέλει να το διαβάσει, μπορεί να ακολουθήσει το παρακάτω link:

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=oraclas&keyword=%E5%EB%F0%DF%E4%E1