Πηρα απ τον κεδρο το υψος

απο το αγιοκλημα ενα ταμα

κι ειναι η οργη μου παγος κι ειναι γυψος

που θα τον σπασει μονο το φιλι σου

Γραμματα ξεκομμαενα απ τον εαυτο τους

γραμματικες που σκορπισαν σε νοτες

και ξαφνικα γυρευουν τον σφυγμο τους

που τον θυμουνται ποτες

Ανατριχιλα γιασεμιου στου αγριμιου το βλεμμα

ποσο αιχμηρη ειναι η μοναξια οταν δεν περιμενεις

σαν την αληθεια κανεις κουνια με σκοινια απο ψεμα

κι ολο γυρνας μπρος πισω και δεν ξαποσταινεις

Κι απο το υψος του κεδρου μου ψηλα κοιταζω

το ταμα μου απ το αγιοκλημα στην θαλασσα ουρλιαζω

ραβω τα γραμματα που εσυ ξεκολλησες πριν χρονια

ειναι σεντονι η μοναξια οταν ζητας συμπονοια