Πρώτο post του 2010.

Εύχομαι σε όλους καλή χρονιά! Ο νέος χρόνος να φέρει τα δώρα του. Το σημαντικότερο όλων η υγεία. Ύστερα η αγάπη. Η κινητήριος δύναμη, που δίνει ελπίδα και ζωή. Όλα τα άλλα κενά αν δεν υπάρχει. Όσο κι αν κανείς δεν το ξέρει, δεν το πιστεύει ή δεν το παραδέχεται, η αγάπη μας κινητοποιεί και μας κάνει να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

Εύχομαι να φέρει σε όλους εστω κι ένα κομμάτι από όσα νιώθω...Έτσι κι αλλιώς κι οι λέξεις αδυνατούν να τα περιγράψουν επακριβως...

Είχα πει ότι για όσο διάστημα θα είμαι στεναχωρημένη, όπως ήμουν τον τελευταίο καιρό, δεν θα γράφω. Κράτησε αρκετές μέρες αυτή η κακή διάθεση, αλλά έδωσε τη θέση της σε μια διάθεση όχι απλά καλή, σε μια διάθεση τόσο ανεβασμένη, που νιώθω δυνατή και έτοιμη να κατακτήσω τη ζωή.

Έφυγε ο παλιός χρόνος και μας άφησε το καλύτερο δώρο, μάτια μου… Τον έναν στη ζωή του άλλου…

Είχα πάψει να πιστεύω στην δύναμη της αγάπης… Το ίδιο κι εσύ… Μέχρι που την συναντήσαμε… Έστω κι έτσι… Με τόσα εμπόδια. Μαζί θα τα ξεπερνάμε…

Όλα όσα ζήσαμε τις τελευταίες μέρες και νομίζουμε πως ζούμε σε όνειρο, αυτά μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε… Το νιώθεις κι εσύ και το ξέρω.

Πρώτη φορά που νιώθω τόσο δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα… Η δύναμη της αγάπης σου με κάνει δυνατή. Αυτά τα δάκρυα που κύλησαν για μένα. Αυτές οι λέξεις που δείχνουν τόση αγάπη… Αυτά που πλημμυρίζουν την ψυχή σου…

Μέσα σε μια πόλη εκατομμυρίων δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να καταλάβει και να εκτιμήσει τον εσωτερικό μου κόσμο και να θέλει να σταθεί δίπλα μου, να μπλέξει τη ζωή του με τη δική μου και ήρθες εσύ, για να το κάνεις…

Η απόσταση μάτια μου δεν μετριέται με τα χιλιόμετρα… Το ξέρεις… Το νιώθεις… Εμείς δεν έχουμε απόσταση… Ζούμε ο ένας μέσα στον άλλο… Τα δικά σου μάτια κοιτάζουν την Αθήνα. Τα δικά μου κοιτάζουν στην πόλη σου… Η δική μου καρδιά χτυπάει μέσα σου κι η δική σου μέσα μου. Είμαστε ένα.

Αυτά τα δάκρυα, τα δάκρυα της αγάπης σου… Μην τα φοβάσαι.. Κι οι άντρες κλαίνε μάτια μου όταν το νιώθουν…

Πίστευα ότι η αγάπη είναι μια κενή λέξη που υπάρχει μόνο στα μυθιστορήματα ,στα τραγούδια, ένα συναίσθημα που γεννήθηκε για να αφορά μόνο τους άλλους και όχι εμένα, γιατί δεν την είχα συναντήσει.

Και τώρα, στην τρίτη δεκαετία της ζωής μας, στα 33 μας χρόνια, τη συναντήσαμε. Περνώντας από μπόρες, βγήκαμε δυνατοί και άξιοι να την ζήσουμε.

Όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Αφού πιστέψαμε στον εαυτό μας, στην αγάπη, όλα τα εμπόδια μοιάζουν αστεία πλέον.

Έχουμε μια ζωή να μοιραστούμε. Τόσα χρόνια… Που οι στιγμές μας είναι απλά σταγόνες. Όλα θα έρθουν στην ώρα τους.

Τώρα πια δεν φοβάμαι. Αναθεώρησα και για θέματα που σου είχα πει στην αρχή ότι με φοβίζουν. Θα το δοκίμαζα μαζί σου. Εφόσον ξέρω ότι κι εσύ το θέλεις.

Κάποια στιγμή θα σε ξυπνώ με μια γλυκιά καλημέρα και ένα φιλί. Όταν θα μένουμε μαζί.

Το είχα πει ότι η επόμενη μετακόμιση μου θα αφήσει πίσω μια πόλη που μισώ. Θα με φέρνει πίσω μόνο εδώ η παρουσία των γονιών μου και κάποιων λίγων αληθινών φίλων.

Όπου και να έμενες θα ερχόμουνα. Και στα σύνορα θα ερχόμουνα αν χρειαζόταν.Ε,δεν πειράζει...Θα λοξοδρομήσω... Αντί για νότια που έλεγα θα πάω, θα πάω Βόρεια...Μαζί σου να είμαι και όπου να 'ναι.

Πλησιάζουν οι μέρες μάτια μου που θα βρεθούμε… Που θα σε σφίξω στην αγκαλιά μου.

Δεν ζούμε σε όνειρο ,δεν θα ξυπνήσουμε, είμαστε ξύπνιοι, μην φοβάσαι. Η πραγματικότητα μοιάζει με όνειρο.

Έχουμε μια ολόκληρη ζωή μπροστά μας. Να την φτιάξουμε όπως θέλουμε.

Τι απρόβλεπτη που είναι η ζωή…

Έτσι ξαφνικά σου χαρίζει τα δώρα της. Εμάς τα χάρισε λίγο πριν φύγει ο παλιός χρόνος να αφήσει τη θέση για τον καινούριο. Τον πρώτο χρόνο της κοινής μας ζωής. Τον πρώτο χρόνο της ευτυχίας.

Από δω και πέρα τα χρόνια μας θα είναι ευτυχισμένα. Έχουμε ο ένας τον άλλο.

Είσαι ό, τι πιο όμορφο μου έχει συμβεί και ξέρω πως είμαι ό ,τι πιο όμορφο έχεις νιώσει. Δεν έχω αμφιβολία για σένα και δεν έχεις για μένα. Αυτό είναι τόσο ακριβό… Όλα αυτά που νιώθουμε… Τόσο αληθινά που δεν μας λυγίζει τίποτα. Μαζί θα τα περνάμε.

Αγάπη…

Μια λέξη μικρή, ένα συναίσθημα μεγάλο… Κάτι που νόμιζα ότι δεν υπάρχει αλλά εσύ με την παρουσία σου μου έδειξες ότι ο κόσμος δεν είναι και τόσο χάλια τελικά, υπάρχουν και άνθρωποι με αισθήματα, που δεν φοβούνται και δεν ντρέπονται να τα δείξουν.

Πίστευα ότι ένας άντρας στα 33 του  θα φοβόταν να δείξει και να εκφράσει την αγάπη του… Θα ντρεπόταν να κλάψει… Δεν θα παραδεχόταν την αγάπη που πλημμυρίζει μέσα του… Δεν θα τσαλακωνόταν μπροστά σε μια γυναίκα, δεν θα έδειχνε την αδυναμία που της έχει… Δεν θα παραδεχόταν ότι αν την χάσει θα πεθάνει…

 Φαίνεται ως τώρα λάθος άντρες είχα συναντήσει και επιτρέψει να μπουν στη σκέψη μου… Που δεν είχαν τίποτα να δώσουν, αλλά γύρευαν να πάρουν.

Σε σένα εκτίμησα και σεβάστηκα την διαφορετική ματιά σου. Όλα αυτά που έχεις στην ανεκτίμητη ψυχούλα σου… Το ότι δεν ήσουν σαν τους άλλους που γύρευαν μόνο να πάρουν… Και ξέρεις τι να πάρουν μάτια μου…

Μπορούμε και συζητάμε τα πάντα. Δεν κρίνεις τα λάθη μου. Ούτε εγώ τα δικά σου. Είναι πολύ σημαντικό.

Από δω και πέρα μόνο ουράνιο τόξο θα υπάρχει στον ουρανό μας, μόνο λιακάδα. Μόνο ευτυχία στην ζωή μας. Όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν, ήδη περάσαμε το πρώτο, δεν θα μας λυγίσει.

, 

Μα εγώ έχω εσένα, κι εσύ εμένα
Κι είν' η αγάπη μας χρυσό πουλί
Μα εγώ έχω εσένα, κι εσύ εμένα
Δυο π' αγαπιούνται είναι πολλοί….

Μην το ξεχάσεις ποτέ…

Δε ζω χωρίς εσένα ούτε λεπτό
Αγάπη μου της μοίρας ήταν γραφτό.

Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν' απαλύνω
Που σε πονά...

Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά...!

Σε νιώθω, σε λατρεύω και σε ποθώ
Κι αν κάποτε σε χάσω θα τρελαθώ.

Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν' απαλύνω
Που σε πονά...

Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά...!

ΥΓ1: Στο αφιερώνω…

ΥΓ2: Τι νόμιζες; Η φωτογραφία θα μπορούσε να ‘ναι άλλη εκτός από την πόλη σου που θα γίνει και δική μου κάποια μέρα;

ΥΓ3:Και παραφράζοντας τον ποιητή... ''το τρένο θα 'ρθει στις 8,ταξίδι προς την Κατερίνη,Γενάρης μηνας δεν θα μείνει...'' Ξέρεις εσύ μάτια μου...