Ο Τζιάννι Ροντάρι, στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του (Γραμματική της φαντασίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο) μας λέει τα εξής:"Μια πέτρα που ρίχνεις στη λίμνη προκαλεί ομόκεντρους κύκλους, οι οποίοι συνεχώς μεγαλώνουν στην επιφάνειά της, εμπλέκοντας στην κίνησή τους, σε διαφορετικές αποστάσεις, με διαφορετικά αποτελέσματα, το νούφαρο και την καλαμιά, τη χάρτινη βαρκούλα και το φελλό του ψαρά. […]Με το ίδιο τρόπο μια λέξη, που τη ρίχνεις τυχαία στο μυαλό, παράγει κύκλους στην επιφάνεια και στο βυθό, προκαλεί μια ατελείωτη σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, εμπλέκοντας στην πτώση της ήχους και εικόνες, αναλογίες και αναμνήσεις, σημασίες και όνειρα, σε μια κίνηση που ενδιαφέρει την εμπειρία και τη μνήμη, τη φαντασία και το ασυνείδητο και που περιπλέκεται από το γεγονός ότι το ίδιο μυαλό δεν παρακολουθεί παθητικά την παρουσίαση, αλλά επεμβαίνει συνεχώς, για να αποδεχτεί και να απωθήσει, να συνδέσει και να λογοκρίνει, να δημιουργήσει και να καταστρέψει.

Παίρνω για παράδειγμα τη λέξη πέτρα. Πέφτοντας στο μυαλό παρασέρνει ή προσκρούει ή αποφεύγει, τέλος πάντων, ποικιλοτρόπως έρχεται σε επαφή:με λέξεις που αρχίζουν από π, από πε, που τελειώνουν σε –έτρα, με όλες τις λέξεις που βρίσκονται δίπλα της, στη λεξιλογική αποθήκη εξαιτίας της σημασίας.  Αυτοί είναι οι πιο τεμπέλικοι συσχετισμοί. Μια λέξη προσκρούει στην άλλη από αδράνεια. Είναι δύσκολο αυτό από μόνο του να πετάξει τη σπίθα, αλλά δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος.

[…]Η φαντασία μπορεί να ακολουθήσει πολλούς δρόμους.

Η εξερεύνηση της λέξης πέτρα δεν έχει τελειώσει.

Γράφω τα γράμματα το ένα κάτω από το άλλα:Π

Ε

Τ

Ρ

Α

Τώρα δίπλα σε κάθε γράμμα μπορώ να γράψω την πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Πέντε

Ελέφαντες

Τραβούσαν

Ρυμούλκες

Άνετα.

[…]Μπορούμε να αφήσουμε την λέξη πέτρα στη μοίρα της. Μην τρέφουμε αυταπάτες ότι  έχουμε εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες…."

Λοιπόν! Κατά τα παραδείγματα του Ροντάρι είπα κι εγώ να δουλέψω λιγάκι με τα παιδιά στο σχολείο. Αποφάσισα να τους δώσω την λέξη «Ηλιαχτίδες» (γιατί άραγε;;;;). Τα περισσότερα με κοιτούσαν γεμάτα έκπληξη(τρελάθηκε αυτή; Τι μας λέει;). Οι απαντήσεις που πήρα:

-Ζωούλα:Όχι ηλιαχτίδα, αχτίδα

-Βλαδίμηρος:Όχι, ατίντα το λένε. Σαν χρώματα.

-Αντώνης:τογαφία. Χυμό (;!).

-Κωσταντίνα:πορτοκάλι.

Πάει καιρός που έγινε η.. έρευνα! Και σήμερα, που τα παλιόπαιδα (:p), απορροφήθηκαν από το παιχνίδι τους και δε μου έδιναν καμία σημασία (κλαψ!σνιφ!), είπα να γράψω μια μικρή ιστοριούλα!

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό μια μικρούλα

Λαμπερή ηλιαχτίδα, που την έλεγαν Αχτίδα Ατίντα και ένιωθε μεγάλη μοναξιά.

«Ίσως θα ήταν καλύτερα αν είχα μαζί μου ένα φίλο, στα ταξίδια μου.

Αχ, πόσο βαριέμαι να περιπλανιέμαι εδώ και κει μόνη…»

Χρώματα! Ξαφνικά ο ουρανός γέμισε λάμψη και χρώματα!

Τριάντα τρεις χιλιάδες ηλιαχτίδες χαμογέλασαν στην Αχτίδα Ατίντα.

«Ιιιιιι(αλλά Ζουμπουλία!), ποιοι είστε όλοι εσείς;», είπε η μικρούλα.

«Δεν είσαι μόνη σου! Είδες;  Υπάρχουν τριάντα τρεις χιλιάδες ακόμα περιπλανώμενες ηλιαχτίδες, όπως εσύ» .

«Ελάτε! Ελάτε! Να βγούμε μια αναμνηστική φωτογραφία και να σας κεράσω χυμό πορτοκάλι! Πόσο χαίρομαι που μαθαίνω πως δεν είμαι η μόνη!»

«Συμβαίνει κάτι περίεργο στον ουρανό σήμερα..», σκέφτηκαν οι άνθρωποι. «Ίσως οι ηλιαχτίδες να έχουν πάρτι!», φώναξε ο πιο ονειροπόλος και όλοι τον κοίταξαν με απορία….

Αυτά!!!! (Εξακολουθώ να ασχολούμαι με άλλα κι άλλα, εκτός από τον ΑΣΕΠ…)

Όσοι πιστοί…Περιμένω…   Η

Λ

Ι

Α

Χ

Τ

Ι

Δ

Ε

Σ