Το « σ` αγαπώ  »  έχει ειπωθεί αρκετές φορές  και τραγουδηθεί ακόμη περισσότερες.
Είναι αυτό που θέλουμε να ακούμε όλοι. 
Στις μέρες μας
όμως εχει καταλήξει να είναι ο πιο παρεξηγημένος λόγος που έχουν εκφράσει ποτέ ανθρώπινα χείλη .
Στη ζωή μας λέμε πολλά , φωτογραφίζοντας κάθε φορά τους όρους που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις μας : Σε θέλω , σε ποθώ , σε ανταγωνίζομαι , σε ζηλεύω , σε λατρεύω , σε αντιπαθώ , σε νιώθω .
Πάνω από όλα αυτά , σαν ομπρέλα υπάρχει το σ` αγαπώ .
Κι αυτό γιατί εχει διαφορετικό νόημα και διαφορετική ερμηνεία κάθε φορά .
Άλλοτε εκφράζεται με στόμφο , άλλοτε με πραγματικό συναίσθημα , άλλοτε μόνο και μόνο για να χρησιμοποιηθεί η λέξη .
Υπάρχει και μια συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων που λέει το αγαπώ με περίεργα και κυρίως επώδυνα αποτελέσματα .
Είναι το αγαπώ που παράλληλα σημαίνει σε τιμωρώ . Εχω την αίσθηση πως ούτε οι ίδιοι
το καταλαβαίνουν όταν το κάνουν.
Απλώς τους βγαίνει φυσικά .

Κάποιες περιόδους της ζωής μας , μαγνητίζουμε κοντά μας και σε καίριες θέσεις στην καρδιά μας ανθρώπους που αισθάνονται για μας κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που δηλώνουν .
Είναι εκείνοι που τους ακούσατε να λένε σ` αγαπώ
και την επόμενη στιγμή σας πλήγωσαν .
 « Σ` αγαπώ πολύ πολύ  » συνήθιζε να μου λέει (με έμφαση στο διπλό πολύ ) η τότε κολλητή μου , ενώ την ίδια στιγμή με απέκλειε απ τη ζωή της αδιαφορώντας
για τα συναισθήματα μου .
 « Σ` αγαπώ πολύ   » μου έλεγε και η διευθύντρια μου
την ώρα που τερματίζαμε τη συνεργασία μας μετά από χρόνια  στενής σχέσης .
 « Χωρίς εσένα θα ήμουν ένα τίποτα , θα σε αγαπώ πάντα , ότι κι αν γίνει »  θα άκουγα να μου εκμυστηρεύεται μια φίλη που αργότερα αποφάσισε να την πέσει στον σύντροφο μου .
Αναπόφευκτα κάποια στιγμή αναρωτήθηκα αν η αγάπη είναι αυτό το λίγο και ευτελές που προσέφεραν όλοι αυτοί οι άνθρωποι . 
Ήμουν εγώ ή εκείνοι που είχαν το πρόβλημα ;

Όταν διατυμπανίζεις ότι αγαπάς κάποιον και την ιδία στιγμή τον τιμωρείς , του περνάς ένα μήνυμα :   « Ακόμα και εγώ , που σε αγαπώ πολύ-πολύ , σου φέρομαι τόσο χάλια . Εσύ με αναγκάζεις , άρα φταις . 
Εσύ φταις , άρα εσύ έχεις το πρόβλημα . Γιατί εγώ όπως προείπαμε σ` αγαπώ πολύ- πολύ ! »

Αναρωτιέμαι : Μήπως έτσι δικαιολογείται η συναισθηματική ανυπαρξία των συγκεκριμένων ανθρώπων και επιβεβαιώνεται το πονεμένο εγώ τους ;
Μήπως έτσι εκφράζεται το συναισθηματικό κενό , έτσι έχουν μάθει να δικαιολογούν αυτό που τους έμαθαν ότι είναι η αγάπη ;
Σε στολίζουν με τα ενοχικά σ` αγαπώ τους , ενώ με τις πράξεις τους αποδεικνύουν το αντίθετο , με αποτέλεσμα να σου βάζουν τρικλοποδιά κάθε φορά που τους πιστεύεις .

Είναι το πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου , που του λείπει ένα « σημαντικό συναισθηματικό chip  » , όπως είπε και η Τζένιφερ Ανιστον για τον Μπραντ Πιτ .
Η αληθινή αγάπη δεν είναι εύκολο κατόρθωμα , λέει ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε  : « Το ν` αγαπήσει ένας άνθρωπος έναν άλλο είναι ίσως το δυσκολότερο έργο , το έσχατο , η τελευταία δοκιμασία και η απόδειξη , η δουλειά για την οποία όλες οι άλλες δουλειές δεν είναι παρά προετοιμασία  » .

Περικλείει συναισθηματική παιδεία , είναι στάση ζωής
και προϋποθέτει ωριμότητα και στοιχειώδη νοημοσύνη  , μα πάνω απ` όλα είναι ο τρόπος που έχουμε μάθει  να μετράμε τον εαυτό μας και το συναίσθημα μας .

Σύμφωνα με τον μεγάλο ψυχίατρο Εριχ  Φρομ  , για να φτάσει κάποιος στην αγάπη , 
« πρέπει να εχει ξεπεράσει την εξάρτηση , την ναρκισσιστική παντοδυναμία , την επιθυμία να εκμεταλλεύεται . Πρέπει να εχει αποκτήσει σταθερή πίστη στις δικές του δυνάμεις και το θάρρος να στηρίζεται σ` αυτές για την πραγμάτωση των σκοπών του .  Αν λείπουν αυτά , φοβάται να δώσει τον εαυτό του
και επομένως να αγαπήσει  » .

Πριν αποφασίσετε να πείτε το επόμενο αγαπώ , βεβαιωθείτε ότι μπορείτε να το στηρίξετε όπως του αξίζει : Με πολλή πολλή αγάπη .

Δήμητρα Σπυροπούλου .

Ποια είναι η Δήμητρα Σπυροπούλου ; Μακάρι να `ξερα !
Μια φίλη μου έδωσε αυτά τα λόγια τυπωμένα  στο χαρτί ,  μου άρεσαν και τα πληκτρολόγησα .
Μεταξύ μας η αφορμή ήταν και κάτι φίλοι που με κέρασαν κάτι πικρά παστέλια προσφάτως , να ναι καλά , με έχουν κάνει φιλόσοφο !

Τώρα καλοί μου συνοδοιπόροι ας σας γράψω κι εγώ μερικές σκέψεις , τόσες μπλογκίες έχουν γραφτεί επί του θέματος , ας σας γράψω και τη δική μου !

§ § §    Ποια είναι τελικά η στιγμή που πρέπει να βγει από τα χείλη μας αυτή  η λέξη ;  Η ΥΣΤΑΤΗ !
Η θυσία , η ανιδιοτέλεια , η αγάπη χωρίς ανταλλάγματα .
Η αγάπη δεν φωνάζει , είναι μια πράξη θυσίας , προσφοράς και αυταπάρνησης (δίνω χωρίς να περιμένω να πάρω) ένας αδιάκοπος ανήφορος στο βουνό που ποτέ δεν πρέπει να βλέπεις την κορυφή του (γιατί αν τη βλέπεις ... μάλλον έχεις πεθάνει ή έχεις "αλλάξει βουνό"). 
Η αγάπη είναι ταπεινή , είναι άδολη , δεν εκδικείται ούτε κάνει τρίπλες και τρικλοποδιές σαν ποδοσφαιριστής .
Όλοι μας ξέρουμε την έκφραση για φτωχά σε οικονομική δύναμη ζευγάρια όταν πρόκειται να παντρευτούν :
" Και τι θα τρώνε , αγάπη " ;  Ναι ρε σκουριασμένε μαλάκα ! Αγάπη θα τρώνε ! Γιατί αληθινή αγάπη είναι ο στίχος του Σκαρίμπα : " Πάταγα εγώ στραβός μες στα νερά κι εσύ ... κοντά μου !"
Οι περισσότεροι θέλουμε να αγαπάμε με "αδιάβροχο"!
Αμ δε , που είναι αυτό η αγάπη !
Εκτός αν πιστεύουμε ότι  η αγάπη είναι επίδειξη μόδας και εμπορικό ,κοιλιόδουλο συμφέρον . 
Εσύ είμαι αγάπη μου ...ΕΣΥ! (Κι όχι ΕΓΩ !) Είμαστε ...εμείς !

Αγάπη είναι το αγνό βλέμμα του κοριτσιού που είδα το καλοκαίρι να λάμπει σαν φώσφορο καθώς κοιτούσε από μακριά το αγόρι της .
Ξέρετε , τα μάτια που αγαπούν διακρίνονται εύκολα .
Διαστέλλονται και είναι υγρά σαν έτοιμα να δακρύσουν .
Αν πάψετε να το βλέπετε αυτό , ξέρετε ...

Ας το δυσκολέψουμε λίγο τώρα .
  Ένα τρανό παράδειγμα της αγάπης πήρα από τους "Αθλιους" του Ουγκώ : Ο Γιάννης Αγιάνης (πρώην κατάδικος ) αφού φιλοξενήθηκε από έναν καθολικό παπά , σαν να ήταν παιδί του , έκλεψε πολύτιμα αντικείμενα φεύγοντας απ το σπιτι , αγνοώντας το χέρι που τον φρόντισε . 
Στον δρόμο της φυγής συλλαμβάνεται από φύλακες και τον πάνε στον ιερέα για εξακρίβωση του αδικήματος .

Ξέρετε τι αποκρίθηκε ο παπάς ;
- Εγώ του τα έδωσα ! Έλα εδώ παιδί μου , ξέχασες να πάρεις μαζί σου και αυτά τα ασημένια κηροπήγια ! Αξίζουν χιλιάδες γαλλικά φράγκα !
Άναυδοι οι φύλακες τον αφήνουν ελεύθερο να φύγει . ( Ο ιερέας με τη δύναμη της αγάπης έσωσε για πάντα την ψυχή του Γιάννη Αγιάνη καθώς και τη δική του .
Μετά από τη μεγαλόψυχη αυτή πράξη του ιερωμένου , ο πρώην κατάδικος έγινε ένας άνθρωπος γεμάτος συμπόνια και καλοσύνη για τον συνάνθρωπο και κυρίως για τους φτωχούς και ανήμπορους ).

Νομίζετε ότι μπορεί κάποιος από εμάς να κάμψει τον εγωισμό του και να κάνει παρόμοια πράξη αγάπης  ;
Ας βάλουμε στη θέση του ιερέα , εμάς και στη θέση του Αγιάνη , το ταίρι μας , ή ανθρώπους που αγαπάμε .

Τι λέτε ; Μπορούμε ;
Μην κουράζεστε ... την ξέρω την απάντηση .
Εκ των ... έσω .
 
Κρατήστε τώρα ενα ποτηράκι ρούμι στα χέρια και , στην υγειά μας  !
Σας φιλώ  γλυκά .
  Αδειάστε τις σκέψεις σας και ...κλικ !

 Υγ:   Αυτή ήταν η φωτεινή μου πλευρά του φεγγαριού για την αγάπη .
Εχω και μια σκοτεινή , για την οποία θα σας γράψω στο επόμενο μου ποστ .
Παλεύω να νικήσω τους δαίμονες μου , αλλά που !
Νικιέται ο Σχορτσιανίτης ;