Από παιδί περπατάει στο σπίτι με τις πατούσες γυμνές. Στο χωριό τα καλοκαίρια, πολλές φορές γέμισαν μ΄αγκάθια  τα πόδια. Αφού δεν πονούσε ο αγαπημένος ξάδερφος, δεν πονούσε ούτε κι αυτή.

Χειμώνας βαρύς.Χιόνια.Το διαμέρισμα είναι παγωμένο. Ακόμα κι όταν κάνεις έρωτα, αναγκαστικά φοράς μάλλινες κάλτσες. Μακριές, μέχρι το γόνατο. Μαλακές, αγκαλιάζουν τα πόδια σαν λούτρινες αγάπες μωβ. Έχουνε και μεταξένιο φιογκάκι.
Όλο τον υπόλοιπο χρόνο, στο σπίτι αιωνίως ελάχιστα ρούχα. Λατρεύει να είναι γυμνή. Στο σπίτι μονάχα. Έξω, φοβάται την γύμνια της. Θαυμάζει την γύμνια άλλων. Ποθάει την ελευθερία τους.

Δεν υπάρχει πιο γνήσιο ρούχο για την ψυχή του μέσου άνθρωπου από το σώμα του. Κι όμως, ποιός τολμάει να περπατήσει στο δρόμο του, γυμνός;  Πόσα λεπτά θα περάσουν πριν καταλήξει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα για προσβολή της δημόσιας αιδούς;
Γυμνό=Σεξ
Σεξ=Πονηρές Σκέψεις
Πονηρές Σκέψεις που γίνονται συνήθως από άνθρωπους ντυμένους.

Τις τελευταίες φορές που έβαψε τους  τοίχους της, το έκανε νύχτα. Χωρίς ρούχα. Έκανε αφόρητη ζέστη. Το βάψιμο λυτρώνει τις σκέψεις. Πόσο μάλλον όταν δεν σκέφτεσαι πώς θα λερώσεις και την φόρμα σου. Το δέρμα θα τριβεί με σαπούνι και σφουγγάρι, θα λουστεί σε ζεστό νερό. Θα λάμψει με την απολέπιση. Ταξίδια σε μουσικές, μπογιά και θαλασσογραφία του μυαλού. Μακριά.

Απελπισμένος είχε πέσει στο πάτωμα και ο .... Δεν άκουγε κανένας την μοναξιά του. Μα δεν ήθελε να μιλήσει για την αλήθεια του. Τόσες φορές τον ρώτησε. Κιχ και χαμόγελο. Αυτοάμυνα.  Η ανδρική αξιοπρέπεια μεγάλη ασπίδα αλλά διάφανη. Φαίνονταν οι πληγές του. Γυμνός στο πάτωμα σε στάση μουσουλμάνικης προσευχής. ’ηχος, λουσμένο το κορμί σε δάκρυα που τόσο καιρό έπνιγαν την ψυχή του. Ξεχείλισαν. Δεν τον σκέπασε με κάποιο ρούχο.Μονάχα τον αγκάλιασε. Για τις επόμενες 3 μέρες ήταν ο άνδρας μωρό παιδί και το κορίτσι, μάνα. Στην βδομάδα, φορούσε ξανά το σαρκαστικό του χαμόγελο και το δερμάτινο σακκάκι. Η προσευχή του είχε ντυθεί  σαν καινούρια απόχρωση στο βλέμμα του. «Θα σ΄αγαπώ πάντα γιατί είδες ποιός είμαι. Για τον ίδιο λόγο, πάντα θα σε μισώ.»  

Κι αυτή, που αν βγει γυμνή στην παραλία, θα είναι μονάχα κάτω από βάρκα σαν την Ζουμπουλία (σόρρυ αλλά ήταν τέλεια φάση!)  δέκτηκε να εμπιστευτεί την αλήθεια της σ'έναν φίλο  ζωγράφο. Καιρό τώρα θέλει να κάνει σκίτσα κοριτσιών χωρίς σκιές.

-          Εγώ είμαι κορίτσι χωρίς σκιές;
-          Γλυκό χαμόγελο, αθώα μάτια. Τί σκιές να κρύβεις εσύ;

-          Σκέψου ότι μπορεί να κρύβονται κάτω από τζινς και μπλούζες.
-          Εμπιστέψου τα μάτια ενός Δημιουργού, σε παρακαλώ.


Θ΄αφεθεί στην ψυχή του. Κι ας φοβάται  πως θα διαβάσει  τις σκιές στο δέρμα της.Δεκάδες σκιές  περασμένων στιγμών χαράς και θλίψης. Έκστασης και Πόνου. Τραγουδιών και Θρήνων. Ελπίζει να μην τις φοβηθεί αν τις αναγνωρίσει. Παρηγοριέται με μια χαζή σκέψη:

Αν ήταν άγραφο το σώμα μου, πόσο άδεια θα είχε υπήρξε η ζωή μου;