Διάβαζα ως συνήθως στη βιβλιοθήκη τα νέα και την προσοχή μου τράβηξε η είδηση θανάτου ενός από τους σπουδαιότερους δημοσιογράφους και λογοτέχνες, της εποχής μας. Μάλλον ενός από τους σπουδαιότερους ανθρώπους της εποχής μας.  

Ο Ryszard Kapuściński, έφυγε προχθές στις 23 του μήνα, στα 75 του, αφήνοντας μας ,σε πλούτο ντοκουμέντων, την ύπαρξη του ανθρώπινου πόνου. Έζησε από κοντά, σαν δημοσιογράφος, αλλά περισσότερο ως άνθρωπος, πολέμους, πραξικοπήματα, ανατροπές κοινωνίας. Δεν κράτησε κάποια απόσταση, μπήκε κατευθείαν στην εστία της φωτιάς.  

«Πήγαινα από τόπο σε τόπο, από επανάσταση σε επανάσταση», είχε δηλώσει. «Κοιμήθηκα σε χωριά, έφαγα σε καλύβες. Έπαθα γαστρίτιδα, φυματίωση, ελονοσία, αλλά άξιζε τον κόπο. Είδα ένα άλλο κομμάτι του κόσμου. Η τραγωδία είναι πως τα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα δεν δείχνουν αυτή την πραγματικότητα... Τα μίντια είναι παιχνιδάκια των πλουσίων, οι οποίοι τα χρησιμοποιούν για να γίνουν ακόμη πλουσιότεροι. Χρησιμεύουν για να εμποδίσουν τον κόσμο να μάθει ότι τα δύο τρίτα του πλανήτη ζουν σε ακραία φτώχεια. Αυτή είναι η πραγματική άγνοια». 

 Τέτοιες δηλώσεις, χτυπάνε κατάκαρδα ή απλά γρατζουνάνε ακίνδυνα το δέρμα μας;  

 Εμείς, που καταντήσαμε θεατές και «Μεγάλοι Αδερφοί» πολέμων και καταστροφών, τα οποία θυμίζουν ψηφιακά παιχνίδια. Που μάθαμε να ροκανίζουμε πατατάκια και ποπ-κορν, βλέποντας ειδήσεις αίματος.  

Δεν ξέρω, κι εγώ μια από τα ίδια. Σε φάσεις, ξυπνώ και με σιχαίνομαι για αυτή την απάθεια. Μα τι μπορώ να κάνω;  

Υπάρχει κάποια απάντηση;