ειναι εντεκα η ωρα το βραδυ,ειμαι μονη στο σπιτι και ακουω σαβελα βαργκας..αν ποτε τυχει να την ακουσετε να ερμηνευει και τυχει εκεινες τις ωρες να βυθιστειτε στον εαυτο σας τοτε ισως μια στιγμη καταφερει να απαλυνει καπως τις αιχμες που ολοι εχουμε μεσα μας και μας πληγωνουν στις ωρες της μοναξιας μας..συνηθως τον τελευταιο καιρο μιλουσα για μοναχικοτητα εκεινη την δημιουργικη μοναξια που ανακαλυπτεις οτι οταν εισαι μονος μπορεις να λειτουργεις με συλλογισμους και αλχημειες του νου και να περνας ομορφα αποδεχομενος τον εαυτο σου..τωρα δεν προκειται να μιλησω για αυτο αλλα για την ωμη μοναξια μου..ναι ξερω τι μπορει να πει για αυτο ενας ανθρωπος που μεγαλωσε με αγαπη εχει ενα ασφαλες μερος να κατοικει και εχει φιλους και υγιεις σχεσεις και δημιουργικες ενασχολησεις?τι μπορω να πω για μοναξια οταν τα εχω ολα δεν ειμαι αστεγη δεν ειμαι αρρωστη και ζω με αγαπη οσο μπορω να ζω με αγαπη με τον εγωισμο και τα παθη μου>?κι ομως οσο δεν θα μπορω να ξεφυγω απο το εφημερο σωμα μου κι απο το δικο μου μυαλο οσο οι αλλοι παραμενουν φωνες μεσα μου και εφημερα αγγιγματα και μυρωδιες τοτε θα μπορω να μιλω για μοναξια..νομιζω..ακουω μουσικη και ετσι ξεπερναω την απογνωση και δεν ουρλιαζω σαν τρελη στην πολυκατοικια..φερνω στο νου μου εκεινα γεροντακια που περνουσαν χερι χερι το δρομο κουβαλωντας την τρυφεροτητα και τις δυσκολιες μιας ζωης και κυλανε δακρυα στα ματια μου..αυτην την ωρα δεν φοβαμαι μηπως γινω μελο στο γραφτο μου..γιατι βαθια πιστευω ισως οτι τις ωρες της μοναξιας κατι τετοιο δικαιολογειται..απο ποιον?ποιος με κυνηγα?οι φωνες ολες που ακουσα,οι μουσικες και τα βιβλια που αγαπησα..κι η μνημη του εαυτου μου που αλλοιωνεται καθως περνανε οι στιγμες..σπαραζει το σωμα μου απο τον τρομο της μοναξιας.φοβαμαι το περασμα του χρονου..μου ρχεται να ουρλιαξω οταν βλεπω αστεγους να ψαχουν φαγητο στα σκουπιδια και εκατο διαφορετικες μαρκες τροφης για σκυλους στα σουπερμαρκετ..μου ρχεται να ουρλιαξω οταν γνωριζω οτι ειμαστε ο αμαχος πληθυσμος του εκαστοτε κρατους στο ελεος των συμφεροντων των μεγαλων που οχι δεν ψηφισα στο ελεος του χρονου και των φυσικων καταστροφων..κι ομως ξαφνικα αρχιζω να δινω και να μοιραζομαι..τα τσιγαρα,το μαξιλαρι,τον καφε με τον γειτονα,τα τοστ στο ψυγειο με την φιλη μου που μενει απο κατω,την πιτα μου με εναν ζητιανο και οταν δινω σκαει ενα ζαμογελο..οχι γιατι εκανα μια καλη πραξη..αλλα γιατι εχω την αυταπατη πως οταν δινω ειμαι σημαντικη σε ολη αυτην την ματαιοτητα..κι αυτο οσο ειρωνικο κι αν ακουγεται σημαινει για μενα να αγαπαω..να δινομαι για να νομιζω πως υπαρχω..και καπου εκει ξαναβυθιζομαι μεσα μου κσι θυμαμαι πως ισως χρειαζεται καμια φορα να εισαι ολομοναχος για να μπορεις να συνυπαρχεις με ταπεινωση με οσους αγαπας και επιλεγεις να εχεις διπλα σου..καληνυχτα!
maristo (08.02.2010) ayto pou viwneis to niwthw sto petsi mou!
movflower (08.02.2010) όταν της κάνεις παρέα, γλυκαίνει. Όταν σε βασανίζει όμως...διαπιστώνεις πως για τους περισσότερους μια δωδεκάδα κονσέρβες τροφής σκύλων, αξίζει περισσότερο από ένα πιάτο φαϊ για έναν συνάνθρωπο. Μα τί λέω; Συνάνθρωπος; Όταν κερδίσουμε τη γνώση αυτής της έννοιας, τότε θα παύσουμε να είμαστε μόνοι...
(Με βασάνισαν η απουσία παραγραφων.)
sympetheros (08.02.2010) Η μουσική όταν έχει αλήθεια μέσα της έχει τη δύναμη να βγάζει συναισθήματα και εικόνες.Η chavela vargas έχει αυτό που κάνει μια ερμηνεία να σε ηλεκτρίζει και να σου λέει ταυτοχρονα πως δεν είσαι μόνος...είμαι κι εγω εδώ....τα τραγούδια είναι παρέα και μάλιστα μπορεί όπως έγραψες...να ''απαλύνει τις αιχμές''!
StavmanR (08.02.2010) Η μοναξιά είναι η τροφή της αγάπης. Μόνο άνθρωπος που έχει βιώσει τη μοναξιά μπορεί να αξιολογήσει πραγματικά την ουσία της συντροφιάς.
Μη φοβάσαι τη μοναξιά. Είναι μέρος της ζωής.
Καλημέρα ΑστρΆνναμμα :)
astranamma (08.02.2010) καλημερα σε ολους..ειναι πολυ σημαντικα τα σχολια σας ειλικρινα..να ειστε καλα!
Oraclas (08.02.2010) Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα. Η μοναξιά είναι τροφή της ψυχής. Αγάπα την μοναξιά σου, για να μάθεις να αγαπάς.