Σήμερα ξύπνησα στις έξι από το άγχος για την παρουσίαση που είχα. 

 Όλο το εξάμηνο ασχολούμουν βασικά, με αγάλματα. Μπλιάξ! Να σημειώσω ότι γενικά με τη γλυπτική, δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις. Έχω και μια τάση να σπάω κατά λάθος πράγματα, τα θραύσματα από τον κόσμο τον παλιό, με έβλεπαν για καιρό σαν τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη. Παρόλο που δεν είχανε ποτέ εσωτερικά όργανα. Και παρόλο που είναι ήδη θραύσματα. 

Τέλοσπάντων, σήμερα λοιπόν είχα παρουσίαση, γύρω στο μεσημέρι. Το άγχος με κλώτσησε κάτω από το κρεββάτι στις έξι. Αν μπορούσα κιόλας να σηκωστώ (σηκωθώ, όπως επιμένουνε μερικοί μερικοί) χωρίς πρόβλημα, μια χαρά. Έλα όμως που κάτι τα παράθυρα που έχω ανοικτά, βρέξει χιονίσει (και τώρα χιονίζει ασταμάτητα), κάτι οι στάσεις που παίρνω ενώ κοιμάμαι, η φτερούγα μου δεν κινείται. Ωμοπλάτη το λέμε; Εγώ φτερούγα το λέω, και όχι, δεν με θεωρώ πετούμενο. Απλά παθούμενο.  

’ου, δεν μπορώ να κουνήσω το δεξί μου χέρι. Ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε κύκλους να κάνει, δεν μπορεί. Κλαψ και σνιφ. Πονάω και δεν έχω ένα άνθρωπο να μου κάνει μασάζ…. Κλαψ!

 Πήγα λοιπόν στο πανεπιστήμιο, νωρίς νωρίς. Παραλίγο να ζητήσω από τον συμφοιτητή- συμπαρουσιαστή μου, να μου τραβήξει το χέρι μπας και βοηθήσει την κατάσταση, αλλά κρατήθηκα.’σε καλύτερα. Όμως είναι πρόβλημα! Διότι, οκ, πιάνεται ο λαιμός, μπορείς να βάλεις το Βολταρέλ (πάντα γελώ με αυτό το όνομα) και να αυτοθεραπευτείς. Στην πλάτη όμως, είσαι μόνη και αβοήθητη. Σαν άγαλμα….

 Η εκδίκηση του αγάλματος, μάλλον. Τώρα κατάλαβα. Δεν είναι, ούτε το κρύο, ούτε ο ύπνος. Τα αμοιβαία αρνητικά αισθήματα φταίνε!!!!  Καιρός να σπάσουμε και καμιά φτερούγα από το κοιμούμενο Ερμαφρόδιτο. Κακό είναι; Ένα απλό ράγισμα, ένα τόσο δα. Δεν θα καταλάβει τίποτα, αφού ξαπλώνει και κοιμάται.  

Ενώ εγώ πονάω, ούτε να κοιμηθώ δεν με αφήνει. ’ου!!!!