Eνα  σου  ποιημα    σε  εβδομαδιαιο  φυλλο.

Μια  εκπομπη  που  εκανε  αφιερωμα  στην ποιηση σου.

Ένα τυχαιο  γεγονος  καπου εκει στην  αγαπημενη σου  Αιγλης.

Ενας  τομος  ποιηματων σου που επιτελους είναι στα χερια  μου εδώ

Και  καιρο.

Η  βραβευση σου  «το  Ευρωπαικο Βραβειο Λογοτεχνειας απονεμηθηκε

Το  Σαββατο  στην ποιητρια  και Ακαδημαικο  Κικη Δημουλα  για το συνολο

Του  εργου της. Η απονομη εγινε  στο Στρασβουργο στο πλαισιο  της  πεμτης

Ευρωπαικης  Συναντησης  Λογοτεχνιας , κορυφαιο γεγονος στον  χωρο  των

Ευρωπαικων Γραμματων….»

Μια κριτικη  του εργου σου , που επεσε στα  χερια μου.

Ισως  οι κριτικες  δεν μπορουν παντα  ν’αποτυπωσουν την αληθεια.

Δεν φτανει  να γνωριζεις  μονο τον μηχανισμο…

Εσυ  ξερεις  ότι  η Ποιηση  είναι   βιωμα, μετα τεχνικη.

Και ότι  αυτό που χαριζεις  σ’έναν αναγνωστη  είναι πολυτιμο

Περα και πανω από εδρες  περα και πανω  από τιτλους.

Η βραβευση  ειχε γινει  όταν  οι στιχοι  σου  εδιναν παραμυθια,σε οσους

Ειχαν  αναγκη  την θαλπωρη τους.

Σε οσους  εβλεπαν  με τα ματια της ψυχης τους αυτό  που κατεγραφες,

Δινοντας  σαρκα και λογο στα μυχια  τους , με τον λογο σου.

Απλη  στο μεγαλειο της  εκφρασης σου.

Λιτη  και όμως  τοσο μεστη.

Και αλλα  ,που θα γραψουν οι κριτικες….

Εχει μεινει στην μνημη  η εκφραση του προσωπου σου, σε  ένα χειροφιλημα.

Να εισαι  καλα  και να γραφεις…

Το ευχαριστω είναι λιγο.

Ο  ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ   ΑΡΙΘΜΟΣ

Ο  ερωτας ,

Ονομα  ουσιαστικον,

Πολύ  ουσιαστικον,

Ενικου αριθμου,

Γενους  ουτε  θηλυκου ουτε  αρσενικου,

Γενους ανυπερασπιστου.

Πληθυντικος αριθμος

Οι Ανυπερασπιστοι  ερωτες.

Ο φοβος ,

Ονομα ουσιαστικον,

Στην αρχη ενικος  αριθμος

Και μετα πληθυντικος.

οι  φοβοι.

Οι φοβοι 

Για όλα  από δω και περα.

Η  μνημη ,

Κυριο ονομα των θλιψεων,

Ενικου αριθμου

Και ακλιτη.

Η  μνημη, η μνημη , η μνημη.

Η   νυχτα,

Ονομα  ουσιαστικον,

Γενους θηλυκου,

Ενικος  αριθμος.

Πληθυντικος αριθμος

Οι νυχτες.

Οι νυχτες από δω και περα.

ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ  ΜΟΥΣΕΙΟ

(Ελγινου  μαρμαρα)

Στην ψυχρη  του Μουσειου αιθουσα

Την  κλεμμενη , ωραια, κοιτω

Μοναχη Καρυατιδα.

Το σκοτεινο γλυκυ της βλεμμα

Επιμονα εστραμμενο εχει

Στο σφριγηλο του Διονυσου σωμα

(σε σταση  ηδυπαθειας σμιλευμενο)

Που δυο βηματα μονον απεχει.

Το βλεμμα το δικο του εχει πεσει

Στη δυνατη  της κορης μεση.

Πολυετες ειδυλλιον υποπτευομαι

Τους δυο αυτους  να ‘χει ενωσει.

Κι ετσι , όταν το βραδυ η αιθουσα αδειαζει

Απ’ τους  πολλους , τους θορυβωδεις επισκεπτες,

Τον Διονυσο φανταζομαι

Προσεκτικα απ’τη θεση του να εγειρεται

Των διπλανων γλυπτων και αγαλματων

Την υποψια μην κινησει,

Κι ολος  παλμο να συρεται

Την συστολη της Καρυατιδας

Με οινον και με χαδια να λυγισει.

Δεν αποκλειεται  όμως εξω να ‘χω πεσει.

Μιαν άλλη σχεση  ισως να τους δενει

Πιο δυνατη, πιο πονεμενη.

Τις χειμωνιατικες βραδιες

Και τις εξαισιες του Αυγουστου νυχτες

Τους βλεπω,

Απ’τα ψηλα να κατεβαινουν βαθρα τους,

Της μερας αποβαλλοντας το τυπικο τους υφος,

Με νοσταλγιας στεναγμους και δακρυα

Τους Παρθενωνες  και τα  Ερεχθεια που στερηθηκαν

Στη μνημη τους με παθος ν’ανεγειρουν.

ΚΙΚΗ   ΔΗΜΟΥΛΑ.