Ως λάτρης του σινεμά(και δη του ποιοτικού!) αποφάσισα ένα ωραίο απόγευμα να δω το Wolfman. Πήρα λοιπόν ένα ταλαίπωρο παιδί απ’τη σχολή(ταλαίπωρο γιατί κάνει παρέα μαζί μου…βαρέα και ανθυγιεινά κατευθείαν!), πήρα και ένα τραμ και βρέθηκα στο Παλαιό Φάληρο(ηλίθια απορία που προέκυψε «Υπάρχει και νέο Φάληρο; Είχε επιτυχία το παλιό και φτιάξανε και καινούργιο;». Απάντηση δεν πήρα, γιατί άραγε;).

Ο Λυκάνθρωπος είναι μια ταινία-ω! τι έκπληξη- για έναν(μπορεί και δύο) Λυκάνθρωπο. Ξεκαθαρίζω ότι ταινίες με αίματα, έντερα που ξεπροβάλουν περήφανα μέσα από ξεσκισμένα κορμιά και αποκεφαλισμοί δεν είναι καθόλου του γούστου μου, τουλάχιστον όχι όταν είμαι στα λογικά μου. Αντικειμενικός σκοπός μου ήταν να πάω και να θαυμάσω τον Benicio Del Toro(θεός, θεός και όλη η γνωστή υστερία που με πιάνει στη θέα ωραίου και ταλαντούχου ηθοποιού/τραγουδιστή/παντός επαγγέλματος/παντός καιρού). Δυστυχώς, αυτό ο θαυμασμός δεν επετεύχθη πλήρως καθώς στη μισή ταινία είχα τα μάτια μου κλειστά και στην άλλη μισή ζάλιζα τον ταλαίπωρο διπλανό μου(που έκτοτε αγνοείται η τύχη του…) για το πόσο αηδιαστική ήταν η σκηνή που μόλις πέρασε.

Η ταινία ήταν αρκετά καλή και απορώ γιατί πολλοί κριτικοί την θάψανε. Ο Benicio(είναι θεός, θεός ήλιος καλοκαιρινός) αρκετά καλός και συγκρατημένος, στη σκηνή του ψυχιατρείου μάλιστα τα έδωσε όλα-ας παίξει τον ψυχοπαθή, του πηγαίνει! Βέβαια θα αφήσω ασχολίαστο το hairstyle του γιατί απλά ήταν ολίγον τραγικό. Ο Antony Hopkins είναι κλασικά ο Antony Hopkins, αν και τείνει να παίζει τυποποιημένα κάποιους ρόλους. Η Emily Blunt δεν έκανε και τίποτα το ιδιαίτερο, όλο έκλαιγε, πέταγε πετρούλες σε μια λίμνη και κάποια στιγμή έβγαλε και τη μπλούζα της. Ο Hugo Weaving(ναι έπαιζε κι αυτός!) ήταν η έκπληξη της ταινίας καθώς, είμαι βέβαιη, κανείς δεν ξέρει ότι όντως παίζει κι αυτός. Καλός ηθοποιός, εγγύηση.

Τι με χάλασε; Πολύ αίμα βρε παιδιά! Πολύ βία! Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα. Τι αποκεφαλισμός έπεσε, τι ξεκοιλιάσματα, τι  κραυγές ακούστηκαν, δεν λέγετε! Πάντως λάτρεψα την όλη γοτθικο-σκοτεινο-βρετανική ατμόσφαιρα καθώς και την μουσική. Η μεταμόρφωση του Benicio σε λυκάνθρωπο φανταστική, τα εφέ κέντησαν. Η πιο γελοία σκηνή κατά την άποψη μου είναι η μάχη ανάμεσα στους δύο λυκανθρώπους. Δεν έχει γιατί, απλά ήταν γελοία. Πάντως ωραία ταινία, την δουλειά της την κάνει! Ενδεικτικά αναφέρω ότι μετά την ταινία δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη! Άκρα του τάφου σιωπή, κάπως έτσι αποζημίωσα και τον χιλιοβασανισμένο συμφοιτητή που δεν χρειάστηκε να με ακούει(αξέχαστη μένει η αντίδραση μου μετά την παράσταση του Jeremy Irons στο Μέγαρο-την οποία παρακολούθησα με την ίδια συνοδεία. «Θεός! Απίστευτος! Μοναδικός! Σε ποιο ξενοδοχείο μένει; Ξέρουμε; Μπορούμε να μάθουμε; Αχχχ! Τέτοιο πανικό έχω να πάθω από την Eurovision με τον Sakis…).

Βάζω και το trailer....