Ξέρετε τι λένε για τα φαντάσματα? Ότι είναι κακά και σε στοιχειώνουν...

Εγώ σήμερα ήρθα αντιμέτωπη (έστω κι εκ τηλεφώνου) με μερικά ζωντανά φαντάσματα που με στοιχειώνουν. Το περίεργο είναι ότι δεν τα θεωρώ κακά φαντάσματα, κι όμως αυτά θα με βασανίσουν όταν τα συναντήσω.

ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΝΟ 1:  Μια παλιά γειτόνισσα της μαμάς, που είναι μόνη της. Ψάχνει παρέα να μιλήσει και συνήθως τη μαμά μου που για κουβέντα είναι πρώτη! Αν η μαμά λείπει την πάτησα γιατί θα με ρωτήσει 10 φορές τα ίδια πράγματα, θα μου πει για τις αρρώστιες της, τα εγγόνια της που δε βλέπει και τα σχετικά... λες κι εγώ έχω όρεξη και χρόνο να τα μάθω όλα αυτά.

ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΝΟ 2: Η καλόγρια θεία μου, που βρίσκεται σε ένα μοναστήρι της Πάρνηθας και ρωτάει συνέχεια γιατί δεν πάμε. Και μένα θα μου κακοφαινόταν αν τα ανήψια μου και γενικότερα οι συγγενείς από κει που έρχονταν 3-4 φορές το χρόνο έρχονται μία στα 2 χρόνια αλλά μεγαλώσαμε πια. Επίσης κανείς από τα αδέρφια μου ούτε εγώ έχω αυτοκίνητο και βαριόμαστε  να τρέχουμε με τη συγκοινωνία και τα ταξί  και να τρώμε όλη τη μέρα σε μια επίσκεψη που εμένα μου φαίνεται στο τέρμα του ΘΕΟΥ και να του κάνουν όλο παρατηρήσεις (πότε θα παντρευτείς, ποτε θα πάρεις πτυχίο, μη βάφεις τα μαλλιά σου κ.α) ! Το άλλο που μου τη δίνει είναι ότι κάποτε ερχόταν σπίτι μας ενώ τώρα δεν έρχεται ποτέ! εντάξει όταν αγαπάς κάποιον πας να τον δεις, χαζά θα σας φανούν αυτά που λέω κι όμως δεν είναι τόσο ότι λέγονται όλα αυτά που για το καλό μας τα λέει αλλά ο τρόπος που τα λέει!

ΦΑΝΤΑΣΜΑ Νο3: Ο ΓΙΩΡΓΟΣ! Οχι δεν είναι παλιός μου γκόμενος. Έλληνας της Αρμενίας είναι και παλιός πελάτης του πατέρα μου! Κι ενώ ο πατέρας μου καμιά φορά τον κρέμαγε στις δουλειές εκείνος ήταν πάντα δίπλα μας, όταν αρρώστησε και πέθανε, στην εγχείρηση της μητέρας μου και σε μας. Αγαπάει πολύ τη μητέρα μου και μας και παρόλο που δεν είναι και τόσο μακριά, έχουμε χαθεί λίγο, λόγω δουλειάς! Πόσες φορές έχω πει να φάμε στην ψησταριά του με τα κορίτσια και δεν το χω κάνει. Ωραίο φαϊ και πάνω απ΄όλα καλό παιδί ο ΓΙΩΡΓΟΣ! Φάντασμα όμως, τι να κάνεις... Ακούγοντας τη φωνή του ξυπνήσανε μνήμες...Μέχρι και ο κολλητός μου ο Γιάννης τον θυμάται που ερχόταν σπίτι μας και τον συμπαθούσε.

Τελικά η ζωή είναι μια ρόδα που μπορεί να γυρίσει και να χάσεις όλα όσα θεωρούσες δεδομένα ή οι άλλοι να χάσουν εσένα που σε θεωρούν δεδομένο! Είμαι μόνο 25 και η ζωή μου έχει αρκετά φαντάσματα εκτός από αυτά που ανέφερα! (τη νονά μου πχ πλησιάζει πάσχα και τη θυμήθηκα). Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και καθημερινό φαινόμενο. Τρέμω όμως στην ιδέα για το πόσα ακόμα φαντάσματα θα ρθουν και κυρίως τρέμω στο να γίνουν φαντάσματα οι 2 παιδικοί και καλύτεροι μου φίλοι, η Πόπη και ο Γιάννης!