Πριν λίγες μέρες πήρε το μάτι μου μια παλιά ταινία στην τιβι. Του 1998, με τη Meg Ryan και τον Tom Hanks.  Την εποχή που για να ενωθείς με το ιντερνέτ, ο υπολογιστής έκανε κάτι παράξενους θορύβους. Τρρρρρρρ γκζζζζζζζ γκρζνννν. Dial up.  Το λοβ στόρι της ταινίας εξελισσότανε μέσω εμαιλ και στο τέλος οι χειρότεροι εχθροί ενώνονται και γίνονται ζευγάρι.   

Από τις αγαπημένες μου ταινίες θα έλεγα. Με πήρε πίσω καμιά δεκαετία. Την εποχή που το chat είχε μόλις ξεκινήσει κι εμείς βρισκόμασταν σε φάση φοιτητική, σε διάφορες γωνιές της γης. Τότε που, όταν άνοιγες τον υπολογιστή και άκουγες αυτό το τρρρρρ γγκκκζζζζζζ γκρζνν υπήρχε κάποιος να σε περιμένει στην άλλη της γραμμής. Κάποιος που (όπως κι εσύ) θεωρούσε πως είσαι σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Χωρίς να είναι σίγουρος για την κατάληξη. Ήσουν αυτό που περίμενε να βρει το πρωί μόλις ξυπνήσει και το τελευταίο καληνύχτα που ήθελε να πει πριν πάει για ύπνο. Έκανε τα πάντα για να σου αφιερώνει όσο περισσότερες ώρες μπορούσε και δεν ήξερε να σου πει με σιγουριά τι θα γίνει στο μέλλον και πως είναι το παρόν. Δεν ήξερε να σου πει με σιγουριά ποια είναι η θέση σου στη ζωή του. Δεν έτρεχε να φύγει και δεν είχε την απαίτηση να το βρίσκεις και φυσιολογικό.  

Την επόμενη μέρα πήρε το μάτι μου ένα ποστ γραμμένο από χέρι αγαπημένο. Για τη φιλία. Τότε και τώρα. Τώρα που έχουμε περάσει προ πολλού την εποχή της αβεβαιότητας. Που ξέρουμε που πατάμε (τρομάρα μας) και το δείχνουμε. Αυτοπεποίθηση, αυτοέλεγχος, σίγουρες αποφάσεις, σωστές διαδρομές, πρόοδος. Αποδοχή και χειροκρότημα. Κι όμως, εγώ σου λέω δεν έχουμε αλλάξει καθόλου κι ας επιμένεις εσύ να κάνεις άσκοπες συγκρίσεις…

Πήρα μήνυμα μέσω πύργου ελέγχου ότι η γιαγιά μου θέλει να πάω να τη δω. Κι όταν ρώτησα τι με θέλει, η απάντηση που πήρα ήταν: «Σε βλέπει στενοχωρημένη και θέλει να μιλήσετε» .

Αχ βε γιαγιά! Τι απ’ όλα αντέχεις ν’ ακούσεις; Γι’ αυτά που είμαι χωρίς να τα επιδιώκω;  Γι’ αυτά που είμαι σίγουρη ότι θέλω και δεν μπορώ να έχω; Γι΄ αυτά που προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θέλω; Και πρέπει να τα θέλω. Γι΄ αυτά που πρέπει να ξεχάσω, να ξεπεράσω, να προσπεράσω; Μια αμνησία θα μου ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη… Πολύπλοκα όλα, γιαγιά και απορώ πως είναι δυνατόν να τα είδες στα 20 λεπτά που με βλέπεις τη βδομάδα.

Θα έρθω να πιούμε τσάι. Αλλά τα πολύπλοκα άστα, στο βυθό της μοναξιάς δεν μπορούμε να ψαρέψουμε. Δεν είναι ότι ανησυχώ δεν μπορείς να με καταλάβεις, είναι σίγουρο ότι μπορείς. Μόνο που δεν μπορείς να με βοηθήσεις κι αυτό πονάει περισσότερο εμένα παρά εσένα.  

Πάντως, δεν πρόκειται για παραδοσιακή γιαγιά, αυτό είναι σίγουρο. Έμαθα (πάλι από τον πύργο ελέγχου) ότι έκανε το εξής σχόλιο για τη γυναίκα του ξαδέρφου μου (του εγγονού της): «Καλή κοπέλα και όμορφη. Και φαίνεται να τον αγαπάει. Ήθελα να ’ξερα τι του βρήκε. Εγώ αν ήμουν, δε θα γύριζα να τον κοιτάξω!» Αμάν βρε γιαγιά!