Γεια σας φιλαράκια,

Το τελευταίο μου ποστ ήταν ένα καλωσόρισμα στην καινούργια χρονιά, το σημερινό είναι ένα καλωσόρισμα στον Joselito στο καινούργιο μου σκυλάκι ( το μάζεψα από το δρόμο πριν από ένα μήνα, δηλαδή, αλλά ήθελα να περάσει λίγο ο καιρός για να δώ αν θα καταφέρω να τον φέρω βόλτα και να τον κρατήσω).

Σήμερα λοιπόν, που έχει περάσει ήδη ένας μήνας, αποφάσισα ότι πλέον δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

Είναι ένα ημίαιμο (με τόσα διαφορετικά αίματα μέσα του, που δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει τι θα γίνει μεγαλώνοντας, εκτός από "μεγάλο", σ'αυτό συμφωνούν όλοι, ειδήμονες και μη), που σε κοιτάζει με τα δυο του ματάκια χάντρες και σε κάνει λοιώμα.

Το έφερα στο σπίτι στις 26 Φεβρουαρίου, μέσω μιας φίλης, που πήγε να το πατήσει με το αμάξι στο δρόμο. Όταν πρωτοπάτησε στο σπίτι, ήταν μια παναγία, δεν έβγαζε άχνα, κοίταζε μόνο και μύριζε ήσυχος ήσυχος. Σίγουρα έπαιξε ρόλο, ότι ειχα θέμα με τη σπιτονοικοκυρα μου, που δεν τον ήθελε και μου είπε να τον κρατήσω δυο μέρες δοκιμαστικά. Πρέπει να το ένοιωσε το μπουμπούκι και έκανε τον ψόφιο κοριό.

Τις πρώτες μέρες και για σχεδόν 2 βδομάδες, με είχε φάει η αϋπνία, δεδομένου ότι το σκυλάκι πρέπει να έχει καταπιεί ξυπνητήρι, και με ξυπνούσε (με ξυπνάει) κάθημερινά 6-7 η ώρα για τσίσα, είτε έχω κοιμηθεί στις 11 είτε στις 4 το πρωί. Και για ύπνο το απόγευμα, ούτε λόγος, αν σκεφτεί κανείς ότι όλη τη μέρα, του λείπω και το απόγευμα θέλει την προσοχή μου αμέριστη για παιχνίδι, βόλτα, χάδια κλπ

Βέβαια, να πώ ότι εξακολουθώ να δουλεύω το πρωί και το βράδυ (ΠΠΣ).

Ο καημενάκος, έχει δείξει πολύ καλό χαρακτήρα, ειναι ήσυχος, δεν κλαίει δεν γαβγίζει πολύ (αυτό που κάνει, είναι να μου μιλάει σχεδόν νιαουρίζοντας όταν δεν του δίνω σημασία), δεν κάνει πολλές ζημιές, όσες δικαιούται να κάνει ένα κουτάβι 3-4 μηνών.

Και βέβαια, όταν αποκτάς ζωάκι, συνειδητοποιείς πόσο κομπλεξικοί είναι οι άνθρωποι. Πόσο εύκολα βγάζουν την κακία και τον εγωισμό τους στα ζώα. Έχω ακούσει τα διάφορα από τους γείτονες που νομίζουν ότι επειδή έχουν ένα σπίτι, έχουν δικαιώματα ιδιοκτησίας και στο παρτέρι του δήμου. Και για να ξεκαθαρίσω, ο José ΠΟΤΕ δεν λερώνει το πεζοδρόμιο, και ακόμα και μέσα από τα χόρτα και τα φυτά με χαρτάκι και σακουλάκι μαζεύω ό,τι κάνει.

Και εξακολουθούν να σου τη λένε, με κακία, γιατί απαγορεύεται το ένα, απαγορεύεται το άλλο, και τελικά μας φταίνε τα αδέσποτα. Νομίζω ότι πίσω από το αξιοπρεπές περίβλημα του νοικοκύρη, όλοι αυτοί θα σκότωναν ένα ζωάκι μόνο και μόνο γιατί τους χαλάει τη βολή τους. Γιατί δεν μπορούν οι ίδιοι να αγαπήσουν κάποιον πέρα από τον εαυτό τους. Και πιστεύω ότι αυτά τα άτομα είναι που δημιουργούν καταπιεσμένα παιδιά και δυστυχισμένους-ες συζύγους.

Και τώρα όσο περνάει ο καιρός και αρχίζω να βρίσκω ξανά τρόπους να κοιμάμαι (είτε με ωτοασπίδες, είτε εξαντλώντας τον κούταβο στη βόλτα και στο παιχνίδι), νομίζω ότι αυτό το πλάσμα πρέπει να μείνει μαζί μου όσο ζεί.

Θα το εκπαιδεύσω και θα το κρατήσω και ελπίζω να καταφέρω να τον κάνω ευτυχισμένο.