Και να που γύρισα..

Και έχω τόσα να πω. Και θα τα υποστείτε γιατί δεν έχω λέφτα για ψυχαναλυτή αυτή την περίοδο καμάρια μου.

Και να που μετά από 10 μήνες στρατιωτικής θητέιας δηλώνω έτοιμος να επανενταχθώ, να δώσω γη και ύδωρ στην μελλοντική μου ζωή, και να βρω δουλειά, πράγμα κομμάτι προβληματικό όπως αντιλαμβάνομαι.

Αλλά το θέμα είναι άλλο...

Κοιτούσα το προηγούμενο post ανεβασμένο πριν 9 μήνες and I quote:

"Ευχόμουν να μην με ξεχάσει. Όχι μόνο εκείνη, αλλά και η ζωή μου η ίδια."

Και με ξέχασαν και οι δύο.

Και έζησα έναν χωρισμό salto mortale. Σαν να με έσπρωξε κάποιος εκεί που ισορροπούσα στην άκρη της καρέκλας για να φτάσω στο πάνω ράφι. Και αυτό ακριβώς έκανα. Προσπαθούσα να κρατήσω τα πάντα στη θέση τους αγνοώντας ότι είχαν ήδη διαλυθεί.

Την κατάσταση διάλυσης βίωσα και ο ίδιος, όντας πλέον χωρισμένος, μετατεθείς εν Αθήναις και έχοντας θεωρητικά ξεπεράσει το πρόβλημα της απόστασης, διεκδικώντας ένα άτομο  που μετά από 3 χρόνια δεν είχε συναισθηματικό απόθεμα. 

Εγώ βέβαια, μην βρίσκοντας ανταπόκριση έκανα όλα τα κλισέ όλα, 

Σύρθηκα, κοπανηθηκα, άκουσα ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥ Ρέμο και κάμποση Θεοδωρίδου, κατέφυγα σε πρακτικές όπως τα μεθυσμένα τηλέφωνήματα τα οργισμένα μηνύματα, τις εκ βαθέων εξομολογήσεις. Το έπαιξα όλο το εργάκι αλλά βάρεσα σε τοίχο, ή μάλλον σε τείχος σινικών διαστάσεων φορτωμένο με ελεύθερους σκοπευτές.

Στη συνέχεια προσπαθώντας να ξεπεράσω το μετεραυματικό σοκ και να αρχίσω την συναισθηματική απεξάρτηση, -γιατί για να αποδεσμευτώ εγώ χρειάζομαι εγχείριση σαν και αυτή που κάνουν στα σιαμαία-, ανακάλυψα ότι η πρώην(!) μου (σιχάθηκα την λέξη) είχε ήδη προχωρήσει.

Και φτου και από την αρχή.

ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ???

Αφού το τέλος ήταν εδω!

Και εδώ είναι η μαγική στιγμη που σε πιάνουν οι φοβίες και αναρωτιέσαι πότε ξανα?

Και με ποιά?

Και πως θα είναι καλύτερο, αφου δεν υπάρχει καλυτερο?

Και προσδιόρισα ότι κοντά στην Ολυμπιάδα του 2012 θα είμαι συναισθηματικά διαθέσιμος.

Και εκείνη γιατί ειναι ήδη?

Και οι φίλοι μου, πόση υπομονή έδειξαν που δεν τους άφησα σε ησυχία? Καλά να είναι τα παιδιά.

Και άρχισα να συνειδητοποιώ στερούμενος της συγκεκριμένης σχέσης ότι στερούμαι ευχάριστων δραστηριοτήτων καθότι τις είχα αντικαταστήσει με την σχέση μου.

Και με έπιασε τρόμος δεν θα με ξαναγεμίσει ποτέ κάτι τόσο και ότι μακριά της θα αρχίσω να γερνάω, κυρίως σαν αποτέλεσμα των διαφόρων ψυχοσωματικών που βγήκαν στην επιφάνεια εκ των οποίων και το έντονο γκριζάρισμα των κροτάφων μου.

Αλλά και αβεβαιότητα... γιατί ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι οποιοσδήποτε μπορεί να ξε-ερωτευτεί, και επειδή άνθρωπος είναι, ίσως το χειριστεί άγαρμπα!

Και έγω δεν μπορώ να ζω με αυτό τον φόβο.

Από την άλλη δεν μπορώ να πάω να μονάσω σαν την Ναταλία Λιονάκη, δεν μου πάει η άρνηση των εγκόσμιων.

Και αφού ήμουν μια ζωή αυτάρκης πως το άφησα αυτό να συμβει? Αλλά αν δεν συνέβαινε δεν θα ήταν ξενέρωτο?? Αν δεν αφήσεις τον άλλο να μπει στον ζωτικό σου χώρο και να τον κάνει αχταρμά πως θα κάνεις σχέση να λέει?

Αλλά ρισκάρεις να σε ξαναμαζεύουνε???

Δεν ξέρω μπερδεύτηκα!

Χαίρετε λοιπόν και πάλι!! Μια και συγγραφικά θα επανέλθω!