Τη βλέπω από μωρό στο απέναντι από το παράθυρο μου βουνό. Είναι απλά μια σημαία. Και ούτε καν ανεμίζει στον ουρανό .Είναι απλά 40 τόνοι μπογιάς στο χώμα, με  κάθε φρεσκάρισμα.

Όμως σε κάθε πόντο γης που είναι χαραγμένη, αναβλύζει αίμα. Αίμα αθώων αλλά και ενόχων. 

 Είναι τώρα 22 χρονών, τη βλέπεις πια και τη νύχτα. Για κάθε μια από τις χίλιες λάμπες που αναβοσβήνουν κάθε σκοτάδι, αναρωτιέμαι, πόσες ψυχέςτρεμοσβήνουν και παλεύουν ακόμα να απαλλαχτούν από τον ’δη. Τον επίγειο ή τον υποχθόνιο.

 Είκοσι γήπεδα ποδοσφαίρου η έκταση της. Για αυτό και θέλουνε τώρα να καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες ως η μεγαλύτερη σημαία του κόσμου. Δεν είναι το βιβλίο αυτό, ίσως το πρόβλημα. Είναι η αναγνώριση της ίδιας της σημαίας, ως σύμβολο κράτους και όχι ως σύμβολο προκλητικότητας. Που ισχυροποιείται και με λόγκο, τι ευτυχία να ανήκεις σε αυτό το έθνος. 

Αλλά όταν τα πρόββατα κοιμούνται, οι λύκοι γλεντάνε. Και στις δύο μεριές του ποταμού.

Αποενοχοποίηση και ιδιωτισμός η μοίρα μας;

 Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Δεν μου κάνει καρδιά.