Είναι ρε παιδί μου κάποιες φάσεις της ζωής σου που νιώθεις ότι απλά την διεκπεραιώνεις. Την ζωή σου. Νιώθεις σαν να είσαι προγραμματισμένος. Ξυπνάς, πας τουαλέτα, τρως πρωϊνό, ντύνεσαι, φεύγεις για δουλειά, δουλεύεις (ή απλά χαζεύεις στο ίντερνετ) μιλάς με κάνα φίλο, λες καμιά μαλακία με κάνα συνάδερφο, τρως μεσημεριανό, σχολάς, πας σπίτι σου ή κάνα σινεμά, ή καμιά επίσκεψη, παίρνεις καμιά πίπα (αν είσαι γυναίκα), σου παίρνουν καμιά πίπα (αν είσαι άντρας), πηδιέσαι (αν είσαι τυχερός), πας τουαλέτα, τρως κ.ο.κ (όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά).

Και ξέρεις κάτι? Αυτό δεν είναι κακό,υπό την έννοια ότι είσαι υγιής. "Την υγειά σου να 'χεις μάνα μου κι όλα τ' άλλα έρχονται", που λένε και οι μεγαλύτεροι (αυτοί που κοντεύω να φτάσω δηλαδή). Αν έχουν δίκιο? Εννοείται πως έχουν δίκιο. Οι ζωντανοί και υγιείς είμεθα οι τυχεροί.

Κι ενώ λοιπόν εγώ, ούσα υγιής, μεγαλώνω και ομορφαίνω κιόλας σύμφωνα με κάποιους (οι οποίοι προφανώς δεν έχουν δει τα καλύτερα), αισθάνομαι μπαγιάτικη γαμώτο. Δεν είναι θέμα ηλικίας,αλήθεια. Είναι θέμα έλλειψης φρεσκάδας, ζωντάνιας. Αισθάνομαι σαν μαρούλι που έχει μείνει πάνω στον πάγκο του μανάβη, αργά το μεσημέρι, τότε που έχουν πέσει οι τιμές. Φαντάζομαι πως έχετε δει όλοι τέτοια μαρούλια...μαραμένα,χλωμά,χάλια. Αυτά που, και 20 λεπτά να τα βάλεις, δεν τα αγοράζει κανείς.

Anyway, άλλα πράγματα ήθελα να γράψω. Ήθελα να σας πω ότι πήγα στο Manchester για δύο εβδομαδες, ότι πέρασα απίθανα, είδα μετά από σχεδόν πέντε χρόνια το αδερφάκι μου και την αγαπημένη του (aka "τα μαγικά παιδιά"), γυρίσαμε τα πάντα, βγάλαμε φωτογραφίες, βίντεα, γελάσαμε με την ψυχή μας, πήγαμε στο Liverpool, στο μουσείο των Beatles, είδαμε τους Bad Company στο Manchester Arena και μάλιστα τζάμπα - τί τα έχουμε τα μέσα, αν όχι για να τα χρησιμοποιούμε εξάλλου - (o Paul Rogers btw γαμεί!), φάγαμε τα τέλεια φαγητά και τα τέλεια γλυκά, έκανα και το φλερτάκι μου μ' έναν Άγγλο (ναι!ναι! από αυτούς τους gay μωρέ,ξέρετε τώρα...ιδίως εσείς οι Έλληνες πηδήκουλες), είδα ανθρώπους χαμογελαστούς, χιουμορίστες, αλλά προπαντός ευγενικούς, πολιτισμένους, ανθρώπους που ζουν σε αρμονία με τους μετανάστες (και όχι δήθεν μάγκες στρατόκαυλους), ανακάλυψα ότι δεν ήξερα να μιλάω,αλλά ούτε και να καταλαβαίνω αγγλικά, (φανταστείτε σε τί βραχυκύκλωμα ήμουν,που όταν κάποια γυναίκα μου είπε "excuse me" για να περάσει από πίσω μου,εγώ της απάντησα "thank you"), είδα τις τιμές στα super markets και τραβούσα τα μαλλιά μου, και τέλος σκέφτηκα ότι δεν είμαστε τελικά εμείς οι Έλληνες οι μόνοι "τυχεροί" σε όοολον αυτόν τον πλανήτη.

Α! Άσχετο. Να μην ξεχάσω να σας προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο Eat,pray,love της Elizabeth Gilbert. Είναι η επιτομή αυτού που λέμε, "ό,τι δεν θέλεις δεν κάνεις στην ζωή σου".

Υ.Γ  Στην φωτό το μαραμένο μαρούλι of course!