Παντα οταν ξεκινας κατι πρεπει και να το τελειωνεις, γιαυτο τα παρακατω ειναι η συνεχεια μιας παραθεσης ιδεων που ξεκινησε λαθος ισως σε καποιο προηγουμενο κειμενο αλλα τωρα βρηκε τον σωστο τροπο διατυπωσης και εκφρασης σεβομενος μερικα πραγματα και κυριως την ανωνυμια.Τα παρακατω ειναι ενα αμαγαλμα πραγματικων εμπειριων και μυθοπλασιας .Αυτο που εμαθα ειναι οτι τα μεγαλα λογια και τα χρωματιστα ονειρα στα αστερια ποτε δεν ανταποκριθηκαν στην πραγματικοτητα.Οπως ειπωθηκανε ετσι και εξαφανιστηκαν ...σε μια νυχτα.Ποσα μεγαλα πραγματα μπορουμε να πουμε τοσο δυνατα και να παραμεινουν λογια και μονο λογια.Λοιπον...καλη αναγνωση και αντιο γιατι η ζωη αξιζει οταν προχωρας παρακατω και δεν κοιτας πισω για να δεις , απλα για να θυμηθεις οτι υπαρχει παντα μετα το καλο το καλυτερο....αρκει να θελουμε να το δουμε και να το βρουμε.

Η ακολουθη επιστολη εχει γραφτει στην βουδαπεστη ...

Κοκκινη κλωστη δεμενη ,στην ανεμη τυλιγμενη ,δωστης κλωτσο να γυρισει,παραμυθι να αρχινισει.Αρχη του παραμυθιου,καλησπερα σας....

Μια φορα και ενα καιρο ηταν ενα κοριτσακι .Γεννηθηκε τη μερα που γιορταζει η πιστη,η σοφια,ηελπιδα και η αγαπη.Οι μοιρες το μοιραναν να πιστευει στους ανθρωπους ,να ελπιζει για το αυριο,να φιλοσοφει την ζωη,να αγαπαει πραγματικα,αληθινα και ανιδιοτελως.Οσο μεγαλωνε ,μεγαλωναν μεσα του ολα οσα του εγραψαν οι μοιρες .

Το κοριτσακι μεγαλωσε, εγινε κοπελα με ονειρα ,μελπιδες,με πιστη πως οτι αξιζει στην ζωη ειναι η αληθινη αγαπη.Η καρδια της χτυπησε πολλες φορες απο τοτε ,τα βελη του ερωτα σημαδευαν την ,εκεινη ομως ηξερε,ενιωθε οτι κανενα βελος,ως τοτε,δεν βρηκε το κεντρο της καρδιας της.

Το κοριτσακι μεγαλωσε και αλλο ,η μικρη ονειροπολα κοπελα ,η ερωτευμενη με τον ερωτα ,η δοσμενη στην αγαπη εγινε γυναικα .Ο ερωτας ξαναρθε .Εβγαλε και παλι ενα βελος απο την μικρη του φαρετρα ,αλλα αυτη την φορα βρηκε τον στοχο του.Ηρθε το βασιλοπουλο ,οχι ομως πανω σε αλογο ,ουτε σηκωσε το γυαλινο σκεπασμα να της δωσει το φιλι της ζωης .Ηρθε να της δωσει συντροφια ,συμπαρασταση,βοηθεια ,καινουργια ελπιδα ,ονειρα με φανταχτερα χρωματα,αγαπη για την καινουργια ζωη που τους περιμενει ,πιστη πως τιποτα πια δε θα τους χωρισει,πως θαναι μαζι για παντα.

Η νεαρη γυναικα ξαναβρηκε την ελπιδα της ,το χαμογελο της,τη χαρα.Οχι,αυτος ο κοσμος δεν ηταν κακος,ειχε και ομορφη οψη.Τωρα πια δεν θα ηταν μονη,δε θα την φοβιζε πια το σκοταδι,δε θα την απειλουσαν σκιες.Ειχε τον ιπποτη της που θα την προστατευε ,που θα βαζε τη ζωη τους πανω απολα και δε θα αφηνε ποτε κανεναν να της κανει κακο.

Ανατολες,θαλασσες ,ουρανος ,ηλιος,φεγγαρι,αστερια,νησια,βουνα ,παραλιες,εποχες ,ολα ενωθηκαν και εγιναν η φωλια που στεγαζε και ζεστανε την αγαπη τους.Φιλια ,χαδια,υποσχεσεις,ορκοι..

Δεν ηταν πια δυο ανθρωποι.

Τα κορμια τους ειχαν γινει ενα κορμι, μια ανασα ,ενας σπασμος.

Η ψυχη τους ,μια ψυχη.

Οι καρδιες τους ,μια καρδια.

Ενα πανεμορφο ,ανοιξιατικο ,ζεστο πρωινο σενα παραμυθενιο νησακι ανεβηκαν στο πιο ψηλο σημειο ,πιο κοντα στο θεο και εδωσαν ορκους αιωνιας αγαπης.Ο αερας τους ανακατευε τα μαλλια ,ο ηλιος φωτιζε τα βουρκωμενα ματια τους και ζεσταινε την ερωτευμενη τους καρδια .Τα πουλια τιτιβιζαν χαρουμενα ,τους τραγουδουσαν σκοπους αγαπης ,η θαλασσα τους ανοιγε χαρουμενη,λαμπερη και γαληνια την αγκαλια της.

Ολο το συμπαν συνομοτησε και το ονειρο εγινε πραγματικοτητα.Τωρα πια η ζωη τους ηταν γεματη ,γαληνια και ευτιχισμενη.Περιμεναν με χαρα και ανυπομονησια να δουν την αγαπη τους ,το μωρο τους να μεγαλωνει.Ονειρευονταν το δικο τους μωρο ,εκαναν σχεδια γιαυτο ,φανταζονταν τα ματια του ,τα πρωτα του λογια ,το ονομα του.

Μπορουσε να ειναι η πιο μεγαλη τους χαρα?

Τιποτα και κανεις δε θα τους τη χαλουσε.

Ομως...οπως σε ολα τα παραμυθια ετσι και σε αυτο εμφανιστηκε η κακια μαγισσα.Δεν ηταν μαυροντυμενη ,δεν ειχε σκουπα ουτε κακα ξωτικα ,ειχε αλλη μορφη.Το εργο της ομως ηταν το ιδιο,οπως παντα ,να μπει αναμεσα στους ανθρωπους που αγαπιουνται και να χαλασει την ευτυχια τους.Εμφανιστηκε λοιπον με την μορφη των προβληματων και των δυσκολιων.

Στην αρχη η ασπιδα του ιπποτη ηταν μεγαλη ,δυνατη ,ατρομητη και ικανη να προφυλαξει και τους δυο.Σιγα σιγα ομως ο ιπποτης κουραστηκε να παλευει .Προτιμησε,λοιπον να φορεσει μια σιδερενια πανοπλια ,ωστε τιποτα να μη τον αγγιζει.Σιγα σιγα ομως δεν μπορουσε να τον αγγιξει ουτε η βασιλοπουλα του και ουτε αυτος μπορουσε να την διακρινει μεσα απο τα σιδερα .Ματαια του ζητουσε να βγαλει την πανοπλια και να νιωσουν και παλι ο ενας την ζεστασια του αλλου.Ματαια ...ο ιπποτης προτιμουσε την ασφαλεια που ενιωθε ,αδιαφορωντας για το πως ενιωθε η βασιλοπουλα.Ποσο πονουσε.Ουτε τα δακρυα της σταθηκαν δυνατα να διαλυσουν το σιδερο,ουτε τα λογια της.

Κι ετσι ξαφνικα ...μπηκαν στο καστρο τους τερατα.Ουτε αυτα ειχαν τις γνωστες φρικιαστικες μορφες.Ειχαν ομως φρικτα ονοματα ...φραγη και διαγραφη.

Ολα αυτα δεν ταιριαζαν στον κοσμο και την ψυχη της βασιλοπουλας.Ειχε μαθει στο εμεις,στο απολυτο,στην αγαπη .Που ηταν λοιπον η αγαπη,που την ανεβαζε ατα συννεφα?Ηταν απατη η κατι μαγικο?

Απαντηση καμια!!

Δεν μπορουσε να ζει ετσι ,χωρις ουτε να πιστευει ,ουτε να ελπιζει .Δεν ζουσε χωρις αγαπη.

Το παραμυθι τελειωνει εδω.Χωρις ..και εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα...

Αραγε ηταν ολα ψεμματα ?

Ενα φανταχτερο πυροτεχνημα ,που ελαμψε και εσβησε?

Ολα ενας ενθουσιασμος?

Και τα ονειρα ?

Οι ορκοι ?

Τα φιλια ?

Το σαγαπω?

Αυτο το μωρο δε πηρε ποτε σαρκα και οστα?

Δε θα μεγαλωσει?

Θα μεινει ατελειωτο το σαγαπω?

Δε θα το μαθουμε ποτε.-