Ένα ταξίδι η ζωή..

Αναχώρηση...

Εκεί που όλα είναι στάσιμα,κάτι ταράζει τα νερά..

Μηνύματα και λέξεις...Τηλέφωνα...

Κάτι αλλάζει.

Ένα χαμόγελο τρυπώνει από μια χαραμάδα που είχες ξεχάσει ότι υπάρχει.Νόμιζες ότι είχε σφραγίσει η διάθεση σου και να τώρα μια ηλιαχτίδα που βρήκε χώρο να μπει και σιγά σιγά φώτισε όλο το χώρο.Και το σκοτάδι έγινε φως και το δάκρυ έγινε χαμόγελο.

Κάθε στροφή και αλλαγή.Σκέψης,εικόνας,λέξης,διάθεσης.

Ένα βήμα πιο πέρα.

Ταξιδεύω με μια βαλίτσα όνειρα.

Στάση.Κοιτάζω πίσω και αυτό με κάνει να θέλω όλο και πιο πολύ να τραβήξω μπροστά..Να φύγω από όσα με πληγώνουν.Από μια πόλη που νιώθω ξένη κι ας μεγάλωσα στους κόλπους της.

Πάντα ήθελα να φύγω και ποτέ δεν έφτασα τόσο κοντά στο να πραγματοποιήσω αυτό που ήθελα.Είμαι στο παρα πέντε..Να αφήσω πίσω όσα θέλω να ξεχάσω.

Είναι περίεργη η αίσθηση να φτάνεις στην Ιθάκη σου...Μετά από χίλια βάσανα να έρχεται η λύτρωση..Σε πλημμυρίζει μια ηρεμία..Γαλήνια διάθεση.

Ξεκινώ και πάλι.Μετά τη στάση και την συγκέντρωση δυνάμεων και σκέψεων.

Εναλλαγή τοπίων..

Μια αγκαλιά με περιμένει πάντα..Μια ζεστή αγκαλιά..

Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν θα αλλάξει..

Κάθε μέρα ο κόμπος είναι πιο σφιχτοδεμένος...Δεν λύνεται με τίποτα..Ούτε καν να κοπεί δεν μπορεί.Τα δύο έγιναν ένα.Μια ψυχή...

Όταν χάνεσαι μέσα σε δύο μάτια και ταξιδεύεις...Κανένας κόμπος δεν μπορεί να λυθεί...Όσο κι αν φεύγω πάντα θα επιστρέφω.Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...

Μια ζεστή αγκαλιά...Λόγια που μου φέρνουν δάκρυα συγκίνησης...Μάτια που κοιτούν μόνο μές τα δικά μου...Βαθιά...Απόλυτα...Δεν στρέφουν αλλού ποτέ...Μια καστανή ματιά γεμάτη αλήθεια...

Ταξίδι...

Τέμπη...Ραψάνη...Πλαταμώνας...Λιτόχωρο...

Κατερίνη...

Τέλος της διαδρομής...Αρχή μιας άλλης...

Το ταξίδι συνεχίζει...

Όσο κι αν φεύγω πάντα γυρίζω...

Ο γυρισμός είναι ταξίδι...Είμαι εδώ...