Έλαβα το παρακάτω κείμενο σήμερα,σε ένα mail από μια φίλη,μου άρεσε και είπα να το μοιραστω,γιατί πιστεύω ότι κάθε πρόβλημα έχει και λύση,τίποτα δεν είναι άλυτο.Κάποιες φορές η λύση μπορεί να είναι μπροστά στη μύτη μας και να μην την βλέπουμε...Όλες οι παράμετροι ενός θέματος πρέπει να εξετάζονται και η δράση να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο ανώδυνη,να μην δημιουργεί προβλήματα στους άλλους...Όταν κάποιος δρα με μόνο σκεπτικό το χρήμα,οι άλλοι γύρω του αργά ή γρήγορα,θα έχουν πρόβλημα...

Αν και δεν μ'αρέσει η κοπή-πάστας(copy-paste ,κοινώς),το μεταφέρω αυτούσιο.Έχει ενδιαφέρον.

 Οσον αφορά τη φωτογραφία...Είναι ένα σύνθημα στον τοίχο του δημοτικού σχολείου που πήγαινα,στην Κυψέλη.Περνούσα εδω και μήνες,ίσως και πάνω απο χρόνο(δεν θυμάμαι πότε γράφτηκε) και ήθελα να το φωτογραφίσω.Την περασμένη Δευτέρα λοιπόν,περπατώντας από το ωδείο πηγαίνοντας στους γονεις μου,το φωτογράφησα.Ευφυέστατο,δεν μπορώ να πω και φιλοσοφημένο...

''Σας  το  μεταφέρω,  όπως  μου  το  έστειλαν.

The BondTrader

Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική Αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο  γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε.. Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού- 15 000 παγκοσμίως 

Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του.

Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε.

Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος. 

Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο ποιο σωστά μπορώ διότι η αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.  

« Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρωστάει και κοιτάξει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και αν και λίγα του είναι αρκετά. 

Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλεια του να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδια του.. τι θα πει στην γυναίκα του πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του. Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλεία θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.  

ΑΛΛΑ την  ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες του και εάν δεν κάνω κάτι τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.   

Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε  μειώνουν τα ετήσια έξοδα  κατά $135 000 000.

Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο 

      Ελάττωση του μισθού μου - 75%

      Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων - 50%

      Ελάττωση γενικών διευθυντών - 40%

                     ΚΤΛ 

Καμία απόλυση. 

Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.»

Σηκώθηκε και έφυγε,  και όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. « Κρίμα που θα παίξετε Γκολφ μονό τρεις φόρες αντί για έξι, παιδια.»  
 
 

Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν $147 από $7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση.

Α ναι είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ ' αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.   

Το 1992 στο  τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότηση του -και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες - τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν:

« Ακουστέ μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα . Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες η 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες  μικρές κοινωνίες διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία.  

Και κάνεις μα κάνεις ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος . Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη. 

Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα καίγατε τίποτα γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις.  

Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή άρχετε όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα.. και εργοστάσια καίει.»

Σήμερα ζωγραφίζει στο San Francisco και είναι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας ( άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες ) του Όμπυα.

Γιατί το έγραψα;  

Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στη τηλεόραση / ράδιο και να μιλούν  

      για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ),

      ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ)

      αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ) ..  

Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα Φυσικά είναι για τις αλλαγές - ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν                              Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Έτσι θα είναι όχι μονό προστατευμένοι αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ( σας θυμίζει κάτι αυτό) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους. 

Λοιπόν νάνοι της νοημοσύνης έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πως συμπεριφέροντε οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεφτόμενοι,.        Έτσι δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα.  ΠΑΝΤΟΥ.''