video | |
Ο ουρανός καθάρισε. Επιτέλους. Τέρμα οι καπνοί, τέρμα οι φωτιές, τέρμα οι στάχτες. Ο ουρανός πάλι γαλάζιος, πάλι με σύννεφα.
Το πρώτο τσιγάρο της μέρας. Ο καπνός πάει κάτω, όπως και όλα τα άλλα. Τα "γιατί". Η οργή. Η απορία. Η θλίψη. Η αμφιβολία. Και το μέλλον. Πάει κάτω, θάβεται στα σκοτάδια. Όχι, σκέφτεσαι, αυτό δεν είναι απαισιόδοξο. Αυτό είναι ρεαλιστικό. Και δυστυχώς ο ρεαλισμός είναι ωμός.
Η τηλεόραση παίζει μονίμως στο σιωπηλό. Έτσι για παρέα. Έτσι για να ξεχνιέσαι. Να χαζεύεις τις εικόνες, να φωτίζει λίγο το δωμάτιο. Όμως σήμερα είναι κλειστή. Επίτηδες κλειστή. Γιατί μέχρι και η αηδία έχει τα όρια της.
Το μπαλκόνι είναι στενό, όπως και αυτή η πόλη. Στενεύει κάθε μέρα επικίνδυνα. Λες και μέρα με τη μέρα επιλέγει να εξαφανίζεται. Ναι, σκέφτεσαι, ίσως είναι το τέλμα. Ίσως και όχι. Αλλά, αν όχι τώρα τότε πότε; Τι άλλο έμεινε; Πόσο πιο χαμηλά;
Καινούργια αρχή; Δύσκολο. Πιθανότατα οι τελευταίοι σπασμοί πριν το ξεψύχισμα. Ό,τι και να'ναι μ'αυτό πρέπει να παλέψουμε. Αυτό είναι το "τώρα". Το μόνο που εύχεσαι, "καθώς θα πέφτουμε στον γκρεμό να πάρουμε μαζί μας και όσους μας έσπρωξαν".
Τελειώνει το τσιγάρο, τελειώνει και ο καπνός. Ξυπνάει η πόλη. Και ανοίγεις τα μάτια στο πρώτο φως. Και συνεχίζεις να ελπίζεις...
9 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑδέσποτα Για γέλια μπορεί και για κλάματα Διάλογοι Εκρήξεις Μελαγχολικά Περί πολιτικής Ποιήματα Στιγμές έμπνευσης Στιγμές καθημερινότητας Στοχασμοί Συναυλίες Ταινίες Τραγούδια