Ε, λοιπόν όχι.
Βαρέθηκα να ακούω τους πάντες να κατηγορούν τα πάντα, ως να διεκδικούν για τον εαυτό τους το αλάθητο. Βαρέθηκα να ακούω για στιλιτισμό, καταδίκες, αβύσσους και τρομοκρατίες. Δε δέχομαι ως αποδεδειγμένο ότι ζω σε μία χώρα, της οποίας οι πολίτες επιθυμούν ο ένας να καεί ο άλλος. Δε δέχομαι ότι ζω σε έναν τόπο, στον οποίο οι ιδεολογικές διαφορές εκφράζονται με σκοπούμενη αφαίρεση της ζωής. Δε δέχομαι ότι οι συνειδήσεις και οι φωνές θα ησυχάσουν με την εκδίκηση. Αρνούμαι να δώσω στο θάνατο φονική διάσταση και στην τρομοκρατία υπόσταση.
Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που πέταξαν τις μολότοφ μέσα στο κατάστημα της Μαρφιν σκόπευαν σε υλικές μόνο καταστροφές και πίστευαν ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι μέσα. Θέλω να πιστεύω ότι έχουν κι αυτοί χάσει τον ύπνο τους από το αποτέλεσμα που έφερε η ενέργειά τους. Θέλω να πιστεύω ότι κλαίνε που, σκοπεύοντας μόνο να "χτυπήσουν" υλικά όλα αυτά που εκπροσωπεί για αυτούς μία τράπεζα, στέρησαν το φως της ζωής από τρεις ανθρώπους και την ευκαιρία να το αντικρύσει ένας τέταρτος. Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που φώναζαν "να καείτε, ...." σε όσους από επιλογή ή ανάγκη αποφάσισαν την ημέρα της απεργίας να δουλέψουν, δεν το εννοούσαν και σέβονται την ανθρώπινη ζωή περισσότερο από το δικαίωμα στη διαφορετική επιλογή, στην εργασία ή στην απεργία...
... γιατί αν δεν είναι έτσι, τότε όλο αυτό δεν είναι παρά η "εξέλιξη" προς το χειρότερο μιας στάσης ζωής και νοοτροπίας που μας αντιπροσωπεύει όλους...
-----------------------------
(όλους εμάς που διαμαρτυρόμαστε για τους νέους διορισμούς στη Βουλή, αλλά πολύ θα θέλαμε να είχαμε θείο τον Πρόεδρό της...)
Αγάπη Έρωτας Ζωή Αγαπημένα Σχέσεις Προσωπική αλήθεια Μητέρα Βασικές αρχές Σινεμά Ποίηση Ψυχολογία Φιλοσοφία της καθημερινότητας Σελίδες ημερολογίου Το τέλος της ιδιωτικότητας Καταναλωτής (ο) ενημερωμένος Μουσική Ορθογραφία Προσωπική αληθεια