Η εποχή ευνοεί την καλλιέργεια ονειροπόλων, οπισθοθυμικών, και ελαφρά –έως και βαρύτατα- παλιμπαιδιζόντων…

  Η πραγματικότητα ασφαλτοστρώνει τις λεωφόρους της, για να παρελάσουν   τα νέα status quo, οι  κατ’ εξοχήν μοιραία και δραματικά  βαρεμένοι έχουν πιάσει τραπέζι γωνία στην πλατεία, κατά προτίμηση από την μεριά του σπιτιού τους, για να μπορέσουν να την κάνουν χαλαρά  αν έρθει καμμιά  βροχή, και οι κουβέντες έχουν αντικατασταθεί από ματιές, κι αυτές συχνότατα μισοκαδιάρικες και νυσταλέες…

  Δεν είναι ότι αδιαφορείς για τα γύρω σου, η ότι παραιτείσαι  και δεν διεκδικείς, ούτε ότι δεν αντιδράς και δεν δαγκώνεις άμα λάχει… Αλλά  μερικές φορές, σε πιάνει μια τέτοια ψυχολογική ρέκλα, που δεν θες να δεις άνθρωπο, και πας και μαντρώνεσαι σε χώρους πιο προσωπικούς…

 Τώρα τελευταία, με έχει πιάσει και μένα μια τέτοια καθόλου ανεξήγητη  -σύμφωνα με τα παγκοίνως γνωστά δρώμενα-  ψυχομαλακία, και μου εκλείπουν οι βαθειά ποιητικές εκφράσεις, για τις οποίες έχω γίνει διάσημος και περιζήτητος και πασίγνωστος στο δωμάτιό μου… 

 Μια ψιλοάρνηση νοιώθω, κι ας θυμάμαι κάποτε που διαφωνούσαμε αν η ανατροπή πρέπει να γίνει μέσα από το … σύστημα, η με απ’ ευθείας σύγκρουση!!!! (πολύ γέλιο...).     Και στις δύο περιπτώσεις,  οι πιθανότητες θα ήταν ισόποσες με τις πιθανότητες να βιώσει ένα μύδι έξι διαδοχικούς κολπικούς οργασμούς αιωρούμενο στην στρατόσφαιρα… 
  Έτσι  έκατσα στην υπερπολυτελή πολυθρόνα-ξαναμανάκλινδρο του γραφείου,  και γουστάρησα να δω  κάτι από τα λίγο παλιότερα.
           
            Α.Μ.Α.Ν.  !!!!!  
   Δεν πάνε και πολλά χρόνια, κι όμως η εποχή μοιάζει μακρινή.  Πώς γίνεται αυτό δεν ξέρω, θα σας γελάσω… όπως γέλασα κι εγώ… Τέλος πάντων, ξεχάστηκα βρε αδερφέ… 

Την υγειά μας να’ χουμε, να βλέπουμε τα χάλια μας….   Πάρτε και ένα προτεινόμενο: 

        https://www.youtube.com/watch?v=uIf95O1-yLg