απόσπασμα από το "Δεκαέξι", το τελευταίο βιβλίο  του Αύγουστου Κορτώ... "ένα μουσικό θρίλερ για διαβολικούς δημιουργούς και δαιμόνιους αγγέλους, για τη θυσία και την αυτοθυσία, μα πάνω απ’ όλα για το ανήμερο θηρίο που λέγεται αγάπη."

"Η μουσική υπήρξε ανέκαθεν ζωτικό μας κομμάτι, αν και κανείς δεν γνωρίζει τη χρήση της, την ακριβή της φύση, τον τρόπο που αλληλεπιδρά με τον αισθηματικό μας κόσμο. Η δύναμή της τεκμηριώνεται με αφθονία αποδείξεων σε όλους τους πολιτισμούς, τόσο σ’ αυτούς που την έτρεμαν και την καταδίωκαν, όπως ορισμένες χριστιανικές και ισλαμικές σέκτες, όσο και στους πολιτισμούς που εξυμνούσαν την ικανότητά της να ενσπείρει στις ψυχές των θνητών εικόνες παραμυθένιων θεοτήτων, μέσω των φωνητικών χορδών και των ηχηρών αυλών του εκκλησιαστικού οργάνου. Σαφώς ο συνδυασμός συγκεκριμένων ήχων, αρμονικών  ή μη, μπορεί να λειτουργήσει ως ακουστικό ερέθισμα, πυροδοτώντας μια νευροχημική αντίδραση που παίρνει τη μορφή αισθημάτων – μα δεν μπορεί ποτέ να αναλυθεί, να μετρηθεί, να αναχθεί σε έναν απαρέγκλιτο μηχανισμό! Το πιο συγκλονιστικό δε, η φαεινότερη απόδειξη της μοναδικότητάς της, είναι το γεγονός ότι δεν απαιτεί καμία νοητική προπαρασκευή – η αίσθηση της ακοής αρκεί ώστε το ίδιο μουσικό κομμάτι να εμπνεύσει ένα σύμπαν διαφορετικών αντιδράσεων σε ανθρώπους καθ’ όλα διαφορετικούς, ασχέτως της ευφυΐας ή της ηλιθιότητάς τους. Η μουσική είναι συγχρόνως ακατέργαστη και αφάνταστα περίτεχνη – δεν χρειάζεται αλφάβητο, ούτε επίκτητους μηχανισμούς εκμάθησης και αποκωδικοποίησης -  είναι σαν να προϋπάρχει εντός μας. Και επίσης , περισσότερο από κάθε άλλο ανθρώπινο δημιούργημα, η μουσική είναι απόλυτα συνυφασμένη με το χρόνο. Πάρε για παράδειγμα τις λέξεις της ποίησης και της πεζογραφίας, τις εικόνες, στατικές και κινούμενες, την έκσταση της προσευχής και το δέος της επιστήμης – όλα τους αδιάσπαστα από την ερμηνεία, την αναπαράσταση και τις συνιστώσες του τρισδιάστατου κόσμου μας. Ενώ από την άλλη αυτό που ορίζει τη μουσική είναι ο διαχωρισμός των ήχων με συγκεκριμένα διαστήματα σιωπής: χρόνος που πλέκεται με τον εαυτό του, κύματα ακουστικής ενέργειας μετρημένα με σπαράγματα ηχηρής ή σιωπηλής χρονικής απόστασης. Η μουσική κατά συνέπεια είναι απολύτως αφηρημένη, ακόμη κι όταν μιμείται τους ήχους της φύσης ή συνοδεύει λέξεις που μας συγκινούν ή μια φωνή που μας αγγίζει μέσω της οικειότητας ή της μνήμης, ακόμη και τότε, η θεμελιώδης ουσία της, η μελωδία, είναι κάτι το εξίσου άπιαστο όσο το απόλυτο μηδέν… Είναι τόσο απόρθητη στην αναλυτική σκέψη όσο το δάκρυα που αναβλύζουν από τα μάτια των ομοεθνών μου κάθε φορά που ακούν το συμφωνικό ποίημα που συνέθεσε ένας Τσέχος του 19ου αιώνα για τον ποταμό Μολδάβα…. Μάλιστα, παρ’ όλο που νιώθουμε ότι απολαμβάνουμε τη μουσική, και μπορείς να πεις ότι όντως απολαμβάνουμε το ρυθμό της, τον ήχο της φωνής μας και της φωνής των άλλων και τους στίχους των τραγουδιών –όλα αναπόσπαστα κομμάτια των θεμελιωδών σωματικών λειτουργιών μας, όμοια με την ευτυχή σύσπαση του καρδιακού μυός ή των πρωτόγονων νευρώνων που αυνανίζονται, ερωτευμένοι με την αφελή μας σοφία – σε ό,τι αφορά την πεμπτουσία της μουσικής, δεν θα μάθουμε ποτέ κατά πόσο μεθάμε οι ίδιοι με το γλυκό της κρασί, ή αν είμαστε απλώς τα ασύνειδα σκεύη που μεταφέρουν τη μέθη στα χείλη, στο μυαλό και στην καρδιά κάποιου άλλου ανώτερου αναγνώστη."