Τελικά η ζωή έχει πολύ φαντασία!

Αν κάποιος μου έλεγε ένα χρόνο πριν,που ακόμα ζούσα στο παλιό μου σπίτι,στο Γαλάτσι,ότι μετακομίζοντας στη Νέα Σμύρνη,θα φύγει μαζί με μένα και όλη η κακή ενέργεια 7 πολύ κακών χρόνων που πέρασα εκεί,που "χαστουκιζόμουνα" σε όλους τους τομείς, δεν θα τον πίστευα.

Πολλές φορές πιστεύουμε ότι αυτό που ζούμε είναι ατέλειωτο...Ότι η συμφορά και το δάκρυ δεν στερεύει ποτέ.

Κι όμως να που τελικά με διέψευσε η ίδια η ζωή.Τόσο όμορφα..

Ξεκινώντας να γράφω σε αυτό εδώ το blog, κι εγω η ίδια ανατρέχοντας στα προηγούμενα post,και όποιος άλλος το κάνει,μια ήταν η κεντρική ιδέα όλων των κειμένων.Το πόσο θέλω να εγκαταλείψω αυτή την πόλη.Όσο κι αν έζησα εδώ 34 χρόνια,αισθάνομαι πια ότι ο κύκλος έχει κλείσει.Όταν δεν μπορείς να αντλήσεις χαρά στο μέρος που σε γέννησε και σε ανέθρεψε,ήρθε η ώρα να φύγεις...Όταν οι εικόνες γύρω σου είναι καταθλιπτικές και μια απλή βόλτα σε ταλαιπωρεί,έχεις ήδη φύγει, με το μυαλό σου τουλάχιστον.

Και να που δυο καστανά μάτια,τόσο αθώα και γλυκά με κοίταξαν.Δάκρυσαν μαζί μου,δάκρυσαν για μένα,γέλασαν μαζί μου,γέλασαν για μένα.

Και να ένας άνθρωπος που μ'αγάπησε για αυτό που είμαι.Την Αυγή,για όσα έχει να δώσει.Που με κοιταξε στα μάτια με ειλικρίνεια,κάτι που δεν κατάφεραν άλλοι να κάνουν στο παρελθόν,αφήνοντας πληγές..

Και να ενας άνθρωπος που αξίζει να αγαπήσεις.

Και να μια πόλη που θα γίνει και δική μου στο άμεσο μέλλον.

Σε λιγότερο από 2 μήνες θα είμαι παρελθόν για την Αθήνα.

Χρειάζεται να πω πόσο ευτυχισμένη είμαι;Νομίζω πως όχι.

Τα τελευταία ενήλικα μου χρόνια,2 πράγματα ευχήθηκα τόσο πολύ..Πέρασα Οδύσσειες-όχι μια Οδύσσεια,πολλές και πολύ κουραστικές-για να φτάσω να πραγματοποιήσω τα δυο μοναδικά όνειρα μου.Να φύγω με κάποιον που θα αξίζει να αγαπώ και θα μ'αγαπάει και εκείνος.

Και να που ένας άνθρωπος που ήταν τόσο αντίθετος με την ιδέα του γάμου,θα ανέβει τα σκαλιά σε 3 μήνες..

Πόσο αλλάζουν όλα..

Πόσο γέμισε η ζωή μου..

Τώρα κατάλαβα και πίστεψα αυτό που μου έλεγαν και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω.Ότι δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω,για όλους υπάρχει κάπου το όνειρό τους,για όλους υπάρχει μια τύχη,όπως την ορίζουν οι ίδιοι.

Πάντα ήμουνα άνθρωπος αυτάρκης,που ευχαριστιόταν με λίγα.Δεν μου ταιριάζουν οι πολυτέλειες και ούτε τις θέλω.Πάνω απο όλα ο άνθρωπος,η παρέα,η συντροφικότητα,η οικογένεια.Δεν είμαι γυναίκα καριέρας ούτε θέλω να γίνω.Θα βρω μια δουλειά ίσα να συνεισφέρω στο σπίτι.Ως εκεί.Για μένα σημασία έχουν οι στιγμές και δεν θα τις στερήσω από τους δικούς μου ανθρώπους,και φυσικά στον σύντροφο μου.

Από τον Ιούλιο θα έρχομαι σαν επισκέπτης στην Αθηνα.Αρχικά συχνά,έχουμε και τις ετοιμασίες του γάμου,σε διπλό ταμπλό,και εκεί και εδώ.Μετά πιο αραιά.

Από την πόλη αυτή που λατρεύω να μισώ,το μόνο που θα μου μείνει είναι οι άνθρωποι που γνώρισα,που συμπάθησα,αγάπησα,πέρασα χρόνο μαζί τους.Πάντα θα είναι κοντά μου,θα το φροντίσω αυτό.Θα μου μείνουν πολλά πράγματα.Όσο κι αν δεν το παραδέχομαι,είναι σίγουρο,δεν μπορείς να πετάξεις 34 χρόνια.

Θα μιλάμε πλέον και από το παράθυρο δίπλα μου θα βλέπω άλλες εικόνες,μιας πόλης που έχει λιγότερο πληθυσμό από την περιοχή που μένω τώρα.

Μακεδονία ξακουστή,του Αλεξάνδρου η χώρα...

Σε λιγο καιρό είμαι και επίσημα κάτοικος Κατερίνης.

Felicita!!