Σε όλες τις κουλτούρες, θρησκείες και χώρες ανεξάρτητα από τις ευνόητες διαφορές που υπάρχουν μερικά πράγματα είναι τα ίδια. Ένα από αυτά είναι ο έρωτας. Από τα παραμυθια στην αρχή που έχουμε τη συνήθη ιστορία. Αγόρι ερωτεύεται κορίτσι (στοπ). Κακιά μάγισσα, διαφορά κοινωνικής τάξης. Ένα μήλο στο λαιμό ή μια μακρινή απόσταση χωρίζουν τους ερωτευμένους. (στοπ). Καλή νεράιδα, η μοίρα κτλ κτλ βάζουν το χεράκι τους και όλα διορθόνωνται (στοπ). Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς.... στοπ;;; Οπα! Με μας τι γίνεται;

Όπως και να’χουν τα πράγματα η ζωή συνεχίζεται, σε κάποια φάση σταματάς να διαβάζεις τη χιονάτη αλλά τα περισσότερα κοριτσάκια τουλάχιστον “ποτίζονται” με την ιδέα του γάμου ή της τέλειας σχέσης μιας και όλοι οι συγγενείς εύχονται στο κοριτσάκι να μεγαλώσει και να βρει ένα τέλειο ψηλό και όμορφο παλικάρι και να ζήσουν την τέλεια ζωή. Φυσικά υπάρχουν και οι παραλλαγές στην κλασσική ιστορία αφού αυτό το παλικάρι δεν είναι ανάγκη να είναι ιππότης ούτε να έχει το άσπρο άλογο. Ξαφνικά μεταλλάσσεται σε δικηγόρο- γιατρό- επιχειρηματία και πρέπει να έχει ένα διθέσαιο άβολο και επικίνδυνο αυτοκίνητο που καιει περισσότερη βενζίνη απ’ ότι θα έπρεπε.

Στην περίπτωση του αγοριού δεν υπάρχουν πολλές αλλαγές αφού τα κλασσικά είναι απαραίτητα: να είναι από σπίτι, να ξέρει να κάνει πέντε δουλειές για να κρατά το σπίτι, να είναι σεμνή και συγκρατημένη αλλά όμορφη και μορφωμένη. Με μια καλή δουλειά (γιατί όχι;) και συνεχίζεται η ιστορία.  Ακόμη και στις ταινίες είναι η ίδια κατάσταση. Από τις πόσες ταινίες τον χρόνο πόσες έχουν ευτυχισμένο τέλος και πόσες όχι;;

Εγώ πάντως συγχίστηκα! Αν και υποστηρίζω τον έρωτα και μετά από αρκετό χρόνο σχέσης χαίρομαι που μπορώ και δηλώνω ακόμη ερωτευμένη, υπάρχει αυτό που λέμε το τέλειο; Υπάρχει πραγματικά αυτό που λέμε ότι δια μαγείας όλα διορθώνονται και ζουν όλοι ευτυχισμένοι, ακόμη και η κακιά μητριά που τώρα μετανόησε δια μαγείας επίσης και αποφάσισε ότι δεν θέλει να είναι η πιο όμορφη του βασιλείου; Και ουσιαστικά αρνηθηκε τα όσα ήξερε τόσα χρόνια, δηλαδή τον καθρεφτη της, τη θέση της πιο όμορφης και είπε: δεν πειράζει καλέ αφού είναι ερωτευμένα τα παιδιά, να ζήσουν, με τις ευχές μου και φερτε μου και λίγο ρύζι να πετάξω στην εκκλησία επειδή εγινα καλή;

Εγώ θα έλεγα όχι. Όχι γιατί δεν πιστεύω στα όσα μπορεί να προσφέρει ο έρωτας αλλά γιατί πιστεύω ότι όλα μπορούν να φτάσουν ως ένα σημείο. Δηλαδή, όσο τέλειο και να είναι το ζευγαράκι που ξέρεις προσωπικά δε γίνεται ούτε μια φορά σε αυτή την τόσο τέλεια σχέση να μην τσακώθηκαν, να μην πειράκτηκαν, να μην συμβιβάστηκαν. Και αν όλα ήταν πράγματι τόσο τέλεια όσο φαίνονται.. δεν βαρέθηκαν ακόμα;; Το ότι από παντού βομβαρδιζόμαστε κατά κάπoιον τρόπο από την ιδέα ότι για να βρεις το πιο ιδανικό σου ταίρι πρέπει να είσαστε πάντα σαν τον πρώτο καιρό, μες τα μέλια και τις γλυκάδες δεν το υποστηρίζω. Δηλαδή άμα μια σχέση δεν πάει ρολόι πρέπει κάποιος να ανησυχεί ότι όλα θα πάνε στραβά; Ότι δεν είναι πραγματικός έρωτας; Και ξαφνικά εκεί που όλα πηγαίνουν καλά με την πρώτη τριβή που δημιουργείται είναι λογικό κάποιος να φέυγει και να τα διαλύει όλα;

Κατά μια άποψη πιστεύω ότι όλοι γυρεύουμε την τελειότητα. Βρίσκουμε κάποιον/ α που μας αρέσει και μας ελκύει ως άνθρωπος και προσπαθούμε να τον φέρουμε ποιο κοντά μας. Προσπαθούμε να δούμε αν αξίζει να δει αυτό το μαγικό κόσμο που κρύβουμε όλοι μέσα μας, να μας καταλάβει, να μας σεβαστεί και να μας δει ως τους πραγματικούς μας εαυτούς. Αυτούς που κάνουν λάθη και δεν κάνουν πάντα την τέλεια κίνηση. Αυτόν τον εαυτό που δεν λέει πάντα ότι πιο σωστό αλλά ο άλλος μας συγχωρεί επειδή καταλαβαίνει ότι δεν είμαστε τέλειοι και μας παίρνει αγκαλιά. Από την άλλη όμως όταν γίνει το ίδιο με τον άλλο απογοητευόμαστε. Με όσο καλές προθέσεις και να αρχίζει η σχέση, όταν ο σύντροφος μας μας δείξει και αυτός και την όσο και τέλεια πλευρά του τον απορρίπτουμε κατά κάποιον τρόπο. Προσπαθούμε να τον φέρουμε στα μέτρα μας κατά κάποιον τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι δεν τον αγαπάμε; Ή ότι τον αγαπάμε και γι’αυτό ακριβώς θέλουμε να έρθει ο συγκεκριμένος άνθρωπος και να γίει ποιο τέλειος. Και ως άνθρωποι, θα ικανοποιηθούμε ποτέ από το αποτέλεσμα; Ή αν ο άλλος είναι τόσο τέλειος θα του βρούμε άλλα ελαττώματα, πχ ότι δεν τσαλακώνει ποτέ την εικόνα του; Άσχετο αν ουσιαστικα εμείς την φτιάξαμε.

Και αναρωτιέμαι. Το ότι θεωρούμαστε ανώτερο είδος τελικά είναι καλό ή κακό; Και συνεχίζω. Τα ζώα παραδείγματος χάριν λειτουργούν απόλυτα με το ένστικτο. Δηλαδή, μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ένας απόλυτα λειτουργικός τρόπος ζωής (όταν δεν επεμβαίνει ο άνθρωπος). Αυτό ισχύει και γενικά όμως. Ακόμη και στον ¨έρωτα¨ υπάρχει μια τάξη, έστω από ένστικτο. Τα περισσότερα ζώα αν δεν κάνω λάθος δεν είναι μονογαμικά και απλά λειτουργούν απο ενστικτο αλλά υπάρχουν επίσης και ζώα που είναι ¨μονογαμικά¨. Από έρευνες που εχουν γίνει γνωρίζουμε ότι το 90% των πουλιών είναι μονογαμικά. Από την άλλη, υπάρχουν και παραλλαγές. Υπάρχει ένα είδος πιγκουίνων που είναι ¨σχεδόν¨ μονογαμικό. Όταν είναι η περίοδος ζευγαρώματος βρίσκουν το ταίρι τους. Περνα κάποιο διάστημα στο οποίο χωρίζονται και όταν είναι η περίοδος του ζευγαρώματος πάλι ξαναβρέθονται. Αν δεν βρουν τον προηγούμενο σύντροφο τους μέσα στη σύγχιση, διαλέγουν κάποιον καινούριο για εκείνο το χρόνο. Πάμε γι’ άλλα δηλαδή. Τα ζώα όμως το κάνουν αυτό από ενστικτο. Οι ανθρώποι;

Οι ανθρώποι είναι... περίπλοκοι. Ο Δημιουργός μας, όποιος και αν είναι αυτός μας έκανε ή πολύ έξυπνους ή πολύ χαζούς. Το βασικό είναι ότι μπορούμε να σκεφτούμε σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα. Μήπως το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε πότε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε; Γενικά οι άνθρώποι είναι περίπλοκα όντα και αυτό πιστεύω ότι είναι ένα κοινώς αποδεκτό γεγονός. Το ερώτημα είναι: αυτή η πολυπλοκότητα είναι καλό ή κακό πράγμα; Μήπως απλά δεν ξέρουμε το μέτρο; Πότε να λειτουργήσουμε με ένστικτο και πότε με τη λογική; Από την άλλη όπως και να αντιδράσουμε εμείς, είναι υπέρ μας να πούμε ότι δεν πληγωθήκαμε ποτέ από κάποιον; Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν νιώσαμε ή ότι δε ζήσαμε;;  Θα έπρεπε να λειτουργούμε περισσότερο σαν τα υπόλοιπα ζώα; Και αν ναι σαν ποια ζωα θα έπρεπε να λειτουργούμε; Σαν τα πουλιά που είναι τελείως μονογαμικά; Σαν πιγκουίνους; Ή δε θά’πρεπε να μην είμαστε καν μονογαμικοί και να λειτουργούμε απόλυτα με το ένστικτα;; με όποιους κινδύνους θα έχουν ως αποτέλεσμα ένα από τα τρία; Και φυσικά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Γι’αυτό άλλωστε δεν υπάρχουν και κανόνες στον έρωτα. Πάντα ήμουν κάπως αντίθετο πνεύμα. Και φαντάζομαι πρέπει να είμαι η μονη που πιστεύει ότι μπορεί ο πρίγκηπας μετά που ξύπνησε την ωραία κοιμωμένη ευχόταν να μην το έκανε; Γιατί τι ακριβώς ήξερε για αυτήν τίποτα. Την ερωτεύτηκε όπως ηταν αλλά μόλις τη γνώρισε πραγματικα την αποδέκτηκε; Όσο τέλειο ζευγάρι και να κάνουν κάποιοι υπάρχει ένα ¨παιχνίδι¨ κατά όλη τη διάρκεια της σχέσης και ακόμη ένα δυσκολότερο όταν νιώσεις αρκετά ασφαλής να δείξεις τα ελαττώματα σου;; Μπορεί η Ωραία κοιμωμένη να ήταν η πιο όμορφη του βασιλείου δηλαδή (όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις) αλά μπορεί να ήταν επίσης και η πιο κουτσομπόλα! Σκεφτείτε δηλαδή διάλογο:

Πρίγκηπας: Αγάπη μου ρεζίλι μας έκανες! Σε όλη τη διάρκεια του γάμου δε σταμάτησες να μιλας!Ωραία κοιμωμενη: Μα ρε μωρό μου τόσα χρόνια κοιμόμουν! Ε θέλω να το βγάλω απ’το σύστημα μου! Και στο κάτω κάτω εσένα τι σε νοιάζει; Σάμπως το πρόσεξες; Όλο τη χιονάτη κοιτούσες!Πρίγκηπας: Κμ Κμ εεε... αφού τόσες μερες πριν μουλεγες η χιονάτη και η χιονατη και τι ειναι αυτά τα πράγματα να μένει με εφτά άντρες έστω και νάνους μια κοπέλα μόνη της. Ε και στο κάτω κάτω αφού κουράστηκα να ακούω τη τσιριχτή σου τη φωνή! Γι’αυτό σε έιχαν να κοιμάσαι τόσα χρόνια!Ωραία κοιμωμενη: (εδω αρχίζουν ν’ αναβουν τα αίματα) εγώώώ φταίω που σε άφησα να με ξυπνήσεις! Που με φίλησες και δε σε χαστούκισα ΑΑΑ... κτλ κτλ....

Η ιστορία είναι υπερβολική φυσικά αλλά νομίζω πιάσατε το νόημα. Η Ωραία Κοιμωμένη πάντως εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκε στην άλλη μεριά του πύργου!!  Τελικά ο άνθρωπος τι είναι; Μονογαμικό ον ή όχι; Και αν ναι, είμαστε επειδή ¨έτσι πρέπει;¨  Ή επειδή αυτή είναι η φύση του ανθρώπου; Και υπάρχουν αδελφές ψυχές; Πρέπει να περιμένουμε αυτό το τέλειο και πρέπει να προσπαθήσουμε να το φτιάξουμε; Ή πρέπει να σκεφτούμε πιο ρεαλιστικά και να απολαύσουμε αυτό που δεν είναι τόσο τέλειο σαν μη τέλειοι άνθρωποι που είμαστε και μεις; Το ελάττωμα μας μήπως είναι το ότι ακριβώς περιμένουμε ο άλλος να είναι ακριβως όπως τον θέλουμε εμείς; Πρέπει να ανησυχούμε που στα παραμύθια και στις ταινίες όλα δείχνουν τέλεια; Αν όχι τέλεια μόλις ξεπεραστεί το ¨μεγάλο εμπόδιο¨ η υπόλοιπη ζωή είναι ρόδινη; Υπάρχει καν μεγάλο εμπόδιο ή στον έρωτα όπως και στη ζωή υπάρχουν μικρά εμπόδια που έχουν όση σημασία τους δίνουμε;

Τελικά είμαι η μόνη που δεν περιμένει τον πρίγκηπα; που δεν περιμένει μια ζωή γεμάτη τελειότητα; Και είναι τόσο δύσκολο επιτέλους να πούμε ναι δεν είμαι τέλεια με τον φίλο μου αλλά τον αγαπώ και θα το δουλέψουμε μαζι αντί να προσπαθούμε να δείχνουμε ότι είμαστε συνεχώς το τέλειο ζευγάρι; Είναι τόσο μεγάλο αμάρτημα; Συγχιστήκατε ε;; χμ και γω.. κάποτε διάβασα ένα βιβλίο που ονομαζόταν “το νόημα της ζωής” και μέσα λογικά θα είχε την απάντηση για όλα. Μέσα όμως ήταν όλο ερωτήσεις. Ίσως κατά κάποιον τρόπο και να έδωσα απάντηση μέσα σε όλα αυτά; Το ότι δηλαδή δεν υπάρχει απάντηση όπως δεν υπάρχουν ούτε κανόνες.. γιατί δεν υπάρχουν ούτε κατηγορίες ανθρώπων..

 Λες;;;;;