ΝΑΙ,

αγαπητοί μου φίλοι και αγαπητές φίλες,

γυρνώντας χθες το βράδυ από επίσκεψη που έκανα στα παιδιά μου, είδα στο δρόμο, κάπου στην Αγία Παρασκευή την εξής συγκλονιστική σκηνή.

Ένα σκύλο με ειδικές ανάγκες. Έναν σκύλο που τα μπροστινά του πόδια λειτουργούσαν μια χαρά και τα πίσω ήταν παράλυτα και τοποθετημένα πάνω σε δυο ρόδες, οι οποίες στριφογύριζαν και προωθούνταν έτσι προς τα εμπρός ο σκύλος, λίαν ευτυχισμένος που έστω και έτσι,  μπορούσε κρατώντας τον από την αλυσίδα, το αγαπημένο του αφεντικό, να πηγαίνει την απογευματινή του βόλτα.

Το αφεντικό του τον ακλουθούσε, λίγο προβληματισμένο , αλλά με την ικανοποίηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, που κατάφερνε να πηγαίνει βόλτα τον αγαπημένο του σκύλο, κάτι που φαντάζομαι θα το κάνει αυτός ή και η οικογένειά του , τουλάχιστον δυο φορές την ημέρα.

Ότι σας περιγράφω είναι σκηνές ενός λεπτού, ίσως και λιγότερο, όσο τους είχα εμπρός μου οδηγώντας αρκετά αργά λόγω κίνησης, το αυτοκίνητό μου.

Υπήρξε για μένα μιας πρώτης τάξεως έκπληξη και με έκανε να αναλογιστώ πως υπάρχουν άνθρωποι και σήμερα, στην πολύ σκληρή και αδυσώπητη εποχή μας, που δείχνουν την αγάπη τους στους αγαπημένους φίλους μας, τα ζώα, ίσως και στερούμενοι.

Και είναι μια ευκαιρία να ασχοληθώ εδώ με αυτό το συναίσθημα της αμοιβαίας αγάπης του ανθρώπου και των ζώων.

Βέβαια σήμερα το απόγευμα,  ένας κύριος που είναι συνταξιούχος στρατηγός, βλέποντας μια κυρία στη γειτονιά μου, που πολύς κόσμος την ξέρει για την πολύ μεγάλη αγάπη που έχει στην σκύλα της που είναι 16 χρονών και αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, γύρισε και μου είπε..

-         Βρε Γιάννη κοίτα κόσμος που υπάρχει…  εδώ ο κόσμος πεινάει και μερικοί , μερικές χαλάνε λεφτά για τα παλιόσκυλα.

Με στενοχώρησε πάρα πολύ αυτή η άποψη του κ. στρατηγού. Το μόνο που του είπα ήταν:

-Δεν ξέρεις στρατηγέ αυτή η σκύλα τι δέσιμο έχει με αυτή την γυναίκα, τόσο που εμένα μου είπε μια μέρα  " άμα πεθάνει δεν ξέρω τι θα κάνω".

Δυστυχώς για κάποιους, αλλά ευτυχώς για πάρα πολλά κατοικίδια, υπάρχουμε οι χιλιάδες φιλόζωοι, που τα φροντίζουμε...και τα αγαπούμε. Όπως χιλιάδες είναι και αυτοί που τα μισούν ή το λιγότερο αδιαφορούν γι' αυτά.

Τα αγαπούν και μερικοί που λένε όμως δεν τα θέλω στο σπίτι μου.. και δεν είναι άνθρωποι που δεν έχουν χώρο. Τώρα τι σημαίνει αγαπάω, αλλά δεν τα θέλω στο σπίτι μου, εγώ δεν το καταλαβαίνω.  Επίσης και εσείς πιστεύω δεν το καταλαβαίνετε. Διαφορετικά θα υπήρχαν νομίζετε αυτά τα ζώα, αν δεν υπήρχαν αυτοί που τα αγαπούν και παραπέρα από τα κατοικίδια, όλα τα άλλα ζώα της φύσης.

Αλήθεια θυμάται κανείς πόσο η ανθρωπότητα πλήρωσε τις δολοφονίες των γατών στον μεσαίωνα, με εκατομμύρια  νεκρούς από την πανώλη;

Παρά τις δυσκολίες μας λοιπόν από την οικονομική δυσπραγία που μας φόρτωσαν οι παγκόσμιοι δικτάτορες και με την πλήρη υποταγή της πολιτικής ηγεσίας της χώρας στις θελήσεις τους, ας προσπαθήσουμε να τα φροντίζουμε, αν θέλουμε οι επόμενες γενιές να ζουν σε μια γη που να μην λείπει τίποτα  από το ζωικό της βασίλειο, και βέβαια στο μέτρο των δυνατοτήτων  που έχει ο καθένας μας.  

 Τελειώνοντας θα σας πω εγώ αυτό που εγώ έχω εισπράξει και εισπράττω από την ζωή μου κοντά στα ζώα.

Αγάπη, αγάπη , Αγάπη. Χωρίς υπολογισμούς. Άδολη…

και επιπλέον  ισορροπημένη ζωή.

Έχω την πίστη πως τα ζώα μου προσφέρουν καλύτερη ζωή.

Στοιχίζουν βέβαια λίγο… αλλά το αξίζουν.

Και δεν μπορώ να μην δώσω και τα συγχαρητήριά μου, στον άγνωστο κύριο που φροντίζει τον σκύλο του με τόση αγάπη, στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται.. Και μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω γι' αυτόν.

adreo

Υ.Γ. Πολύ συγκινητική σκηνή είναι και αυτή που είδα κάποια στιγμή στην TV.

Ένας σκύλος να ξαγρυπνά σαν φρουρός, δίπλα σε έναν άστεγο που κοιμόταν τυλιγμένος σε μια κουβέρτα, που τον έχει βαφτίσει αφεντικό του (ο σκύλος) με το έτσι θέλω,  το έχουν αυτό οι σκύλοι, αρκεί κάποιος να δείξει ενδιαφέρον και αμέσως γίνονται καλοί φίλοι.

Ανεπανάληπτη σκηνή.